Για δύο μέρες το κινηματογραφικό φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης αλλά και ολόκληρη η πόλη υποκλίθηκαν στην αβίαστη και φυσική γοητεία της εντυπωσιακής Ιταλίδας σταρ.
Την πρώτη φορά που είδα από κοντά την Μόνικα Μπελούτσι ήταν πριν από 20 περίπου στις Κάνες, με τα φλας των παπαράτσι να παίρνουν φωτιά με το που άγγιξε το πόδι της την άσφαλτο μόλις βγήκε από τη λιμουζίνα που την οδήγησε στο παλέ Λιμιέρ. Όταν μάλιστα η σταρ ανέβηκε τα σκαλιά με το χαρακτηριστικό της λίκνισμα, τα εγκεφαλικά των θεατών ήταν μαζικά. Κάτι ανάλογο διαδραματίστηκε και χτες με τις ιαχές «Μόνικα, Μόνικα» να σκεπάζουν την πλατεία Αριστοτέλους μόλις κατέφτασε η Μπελούτσι για την πρεμιέρα της ταινίας της «Μαρία Κάλλας: Επιστολές και αναμνήσεις», ένα δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ για τη διάσημη ντίβα της όπερας.
Στη συνέντευξη τύπου που έδωσε σήμερα η Ιταλίδα σταρ λίγες ώρες πριν παραλάβει τον τιμητικό Χρυσό Αλέξανδρο, στάθηκε στην πληρότητα που ένιωσε υποδυόμενη μια τόσο συναρπαστική γυναίκα. «Νιώθω ευγνωμοσύνη για το γεγονός ότι έχω ερμηνεύσει μια εμβληματική φιγούρα της τέχνης και του πολιτισμού, τη Μαρία Κάλλας. Το σημαντικότερο όμως για μένα είναι ότι μέσα από αυτή την εμπειρία ανακάλυψα τη διττή φύση της Κάλλας. Αφενός, μια αληθινή ντίβα, με θεϊκό χάρισμα και ταλέντο. Αφετέρου, μια γυναίκα με αυθεντικά αισθήματα, αυθορμητισμό. και αγνή καρδιά. Τόσο η θεατρική παράσταση όπου την υποδύθηκα όσο και η ταινία εξερευνούν περισσότερο τη Μαρία παρά την Κάλλας, ρίχνοντας φως στις ελπίδες και στα όνειρα μιας νεαρής γυναίκας, αλλά και στην ωριμότητα και στις δυσκολίες που βίωσε ως καταξιωμένη σταρ, καθώς πάλευε να βρει ισορροπία ανάμεσα στην καλλιτεχνική της επιτυχία και την ιδιωτική της ζωή», δήλωσε αρχικά.»
Σε ερώτηση για το πως αντιμετωπίζει το ζήτημα του χρόνου και τη δυσκολία να βρουν ρόλους οι ηθοποιοί όταν μεγαλώνουν, η αφοπλιστική για μια ακόμη φορά Μπελούτσι είπε ότι δεν το σκέφτεται καθόλου επειδή «είναι μάταιο να παλεύεις ενάντια στον χρόνο, είναι απολύτως βέβαιο πως θα χάσεις. Θα έπρεπε να αισθανόμαστε τυχεροί που μεγαλώνουμε, ιδίως αν μας περιβάλλουν άνθρωποι που μας αγαπούν και τους αγαπάμε. Όσο και να ακούγεται κοινότυπο, τα πράγματα που με κάνουν να νιώθω ζωντανή και να μη σκέφτομαι τον χρόνο που κυλά είναι η οικογένεια, οι φίλοι μου και το πάθος για τη δουλειά μου. Προσωπικά μιλώντας, νιώθω ευλογημένη που έχω την ευκαιρία μέσα από τη δουλειά μου να γνωρίσω ενδιαφέροντες νέους ανθρώπους και δημιουργούς. Την ίδια στιγμή, όσο μεγαλώνεις, αντιλαμβάνεσαι πως αυτό που μετρά είναι η αληθινή ζωή. Πιστεύω πως τα όσα περάσαμε με την πανδημία, ανάγκασαν πολλούς από εμάς να αναθεωρήσουμε τη στάση μας και να αποδεχτούμε πως οι ανθρώπινες σχέσεις είναι ό,τι σημαντικότερο έχουμε».
Όσον αφορά τη σχέση της με τον κινηματογράφο και τις συνεργασίες που την σημάδεψαν, ανέφερε αρχικά τους φόβους της πριν από λίγο καιρό πως ίσως βιώναμε τις τελευταίες μέρες της μεγάλης οθόνης («ευτυχώς διαψευστήκαμε» είπε) και υπογράμμισε την τύχη που είχε στην καριέρα της. «Ήμουν τυχερή που συνεργάστηκα με πολλούς σκηνοθέτες από πολλές διαφορετικές χώρες, αντλώντας στοιχεία και γνώσεις από πολλές διαφορετικές κουλτούρες. Όσο για τα δεδομένα της σύγχρονης εποχής, τολμώ να πω ότι έχω προσαρμοστεί, συμμετέχοντας σε τηλεοπτικές παραγωγές όπως το Mozart in the Jungle και το Call My Agent». Σε εκείνο το σημείο, ο Γιώργος Κρασσακόπουλος, ο υπεύθυνος προγράμματος του φεστιβάλ, αναφέρθηκε στον ρόλο της στο Call My Agent, όπου ερμηνεύει μια δραματοποιημένη εκδοχή του εαυτού της, αλλά και στην απολαυστική guest εμφάνισή της στο Twin Peaks: The Return του Ντέιβιντ Λιντς, σχολιάζοντας ότι είναι ευχάριστο να βλέπει κανείς την ηθοποιό ενός τόσο μεγάλου διαμετρήματος να είναι απαλλαγμένη από κάθε σοβαροφάνεια. «Όσο μεγαλώνεις, παίρνεις απόσταση από κάθε τεχνητή εικόνα του εαυτού σου, μαθαίνεις να διαχωρίζεις την πραγματικότητα από τη φαντασία. Το πρωί που ξυπνάω, δεν φοράω τακούνια, ούτε make-up. Είμαι ένας συνηθισμένος άνθρωπος που εργάζεται στη βιομηχανία του σινεμά», σχολίασε σχετικά η ηθοποιός.
Τέλος σε ερώτηση του κοινού για το πως προσεγγίζει τους ρόλους της απάντησε ότι κάθε ηθοποιός έχει τη δική του προσέγγιση, τον δικό του τρόπο και τη δική του μέθοδο προετοιμασίας. «Το τεχνικό σκέλος της προεργασίας παίζει φυσικά σημαντικό ρόλο, η “φυσική” προετοιμασία για πώς θα σταθεί, θα μιλήσει, θα δείχνει ένας χαρακτήρας. Το αληθινά συναρπαστικό κομμάτι όμως, τουλάχιστον με τη δική μου οπτική, είναι εκείνη η στιγμή αβεβαιότητας και αυτοσχεδιασμού, ακριβώς προτού αρχίσεις να ερμηνεύεις τον χαρακτήρα. Όταν καλείσαι να πάρεις αποφάσεις αυθόρμητα και αντιλαμβάνεσαι ξαφνικά γιατί και πώς σε γοήτευσε αρχικά ο συγκεκριμένος ρόλος».
