Πρόσφατα ανακριτές, δηλαδή δικαστές, αποκάλυψαν κατά την έρευνα υποθέσεων εξοπλιστικών ότι ένας συνηθισμένος τρόπος ξεπλύματος μαύρου χρήματος είναι η αγορά έργων τέχνης και κυρίως πινάκων.
Όποιος χρηματίζεται μπορεί να αγοράζει πίνακες ζωγραφικής (σε μικρές, εικονικές πάντα, τιμές) και να τους πουλάει στο μέλλον εμφανίζοντας ως νόμιμο το (μεγάλο πραγματικό) εισπραχθέν ποσό. Αυτήν ακριβώς τη διαδικασία ξεπλύματος μαύρου χρήματος νομιμοποιούν οι ανώτατοι δικαστές με την απόφαση του ΣτΕ, η οποία προβλέπει ότι δεν είναι υποχρεωμένοι να δηλώσουν έργα τέχνης, τιμαλφή ακόμη και μετρητά που κρύβουν εκτός τραπεζών. Τη δε υπουργική απόφαση που απαιτούσε να δηλώνουν αυτά τα περιουσιακά στοιχεία στο πόθεν έσχες την έκριναν αντισυνταγματική! Αναμφίβολα αυτήν τη στιγμή διαμορφώνεται η εικόνα, ποια εικόνα; Η Μόνα Λίζα του εξευτελισμού της Δικαιοσύνης.
Μια μικρή ομάδα ανώτατων δικαστών, που προφανώς έχει λόγο να λειτουργεί έτσι, κρύβει, κάνει συνένοχο κάθε παράγοντα της Δικαιοσύνης στην πιο προκλητική απόφαση των τελευταίων χρόνων. Να κρύβουν δηλαδή οι δικαστές περιουσιακά στοιχεία. Απαίτησαν και όταν δεν το κατάφεραν το έκριναν αντισυνταγματικό να μη δηλώνουν χρήματα που έχουν στα σπίτια τους, χρυσαφικά, έργα τέχνης, οτιδήποτε πολύτιμο δηλώνει περιουσιακή κατάσταση. Δεν καταργούν μόνο το πόθεν έσχες, δηλώνουν κατάμουτρα στην κοινωνία ότι είναι εκτός ελέγχου και φυσικά πως έχουν να κρύψουν πολλά. Διαφορετικά γιατί τόση φασαρία; Γιατί δεν θέλει να ελέγχεται και να δηλώνει περιουσιακά στοιχεία αυτός που ζει με έναν μισθό (έστω και μεγαλύτερο των άλλων πολιτών); Είναι τίμιος και θέλει να το δείχνει;
Πέραν όλων των άλλων, θέλουν επιτροπή αποτελούμενη από δικαστικούς να κάνει τον όποιο έλεγχο, ο οποίος δεν θα είναι υποχρεωτικός αλλά δειγματοληπτικός. Δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία γι’ αυτό, αλλά υπάρχει ένα διακριτό σενάριο: δικαστές θα σπρώχνουν τους ελέγχους προς τη μεριά που θέλουν και θα κρατούν κάθε «δειγματοληπτικά» ελεγχόμενο σε ομηρία. Είναι προφανές ότι αυτό δεν δημιουργεί ανεξάρτητη Δικαιοσύνη και δικαστές, αλλά συμμορφωμένους προς τας υποδείξεις.
Ας μη γελιόμαστε, κανένα μέτρο διαφάνειας δεν είναι απειλή για τον τίμιο δικαστή. Αντιθέτως η παραδοχή ότι ο δικαστής μπορεί να κρύβει μια περιουσία στο σπίτι του, αδήλωτη από πού προέρχεται, αποτελεί παραδοχή ενοχής.
Φυσικά και δεν είναι ένοχο το σύνολο των δικαστών αλλά χειραγωγείται από αυτούς που είναι ένοχοι και κρύβουν εκατομμύρια από παράνομες συναλλαγές στα σπίτια τους και τον εαυτό τους κάτω από τη μάζα των συναδέλφων τους μέσω της συντεχνιακής αντίληψης που κατασκευάζουν και η οποία εμφανίζει τους δικαστές διωκόμενους. Δεν είναι οι δικαστές διωκόμενοι, απλώς υπάρχει κίνδυνος κάποιοι να διωχθούν όταν γίνουν έλεγχοι. Αυτό ακριβώς όμως είναι η Δικαιοσύνη.
Οσοι σήμερα βάζουν τη Δικαιοσύνη σ’ αυτήν την ατραπό, ταυτόχρονα μειώνουν την αξιοπιστία της. Το γεγονός ότι μέλη των Ενώσεων Δικαστών έψαχναν τον πρόεδρο του ΣτΕ με τις πιτζάμες για να καταθέσουν αιτήσεις αναίρεσης στης νέα υπουργική απόφαση του Παπαγγελόπουλου και να εκδικασθούν αυθημερόν(!) ώστε να μην καταθέσουν οι δικαστές πόθεν έσχες την Παρασκευή δεν είναι ομολογία γελοιότητας αλλά ενοχής.
Η Δικαιοσύνη, χρόνια τώρα, δεν τελεί υπό την εξουσία των οργάνων της, αλλά ύποπτων ανθρώπων που τη χρησιμοποιούν ως κομμάτι της εξουσίας τους, πολιτεύονται και αντιπολιτεύονται με αυτή, φτιάχνουν προσωπικές ατζέντες, συναναστρέφονται επιχειρηματίες και πολιτικούς, και, ναι, τελικώς κρύβουν έργα τέχνης και μετρητά στο στρώμα. Αν όλα αυτά δεν ισχύουν, ας αφήσουν τη διαφάνεια να επικρατήσει αντί να βγάζουν αποφάσεις εναντίομ της σαν συνωμότες της Ιεράς Εξέτασης και κρυφοτραπεζίτες του εαυτού τους. Ας σταματήσουν να αστράφτουν και να βροντούν αντιδραστικά την ώρα που ορκίζονται ότι είναι καθαροί ουρανοί.
Μια σέχτα συνενόχων και συνωμοτών σπρώχνει τη Δικαιοσύνη μακριά από τον ρόλο της και την απομονώνουν από την κοινωνία. Στην πιο έκδηλη έκφρασή της αυτή η διαδικασία φαίνεται ως αποφάσεις δικαστών που δεν έχουν καμιά σχέση με το περί δικαίου αίσθημα. Ως αποφάσεις που προφυλακίζουν Ηριάννες αλλά κρατάνε εκτός φυλακής ναρκέμπορους ακόμη και αν είναι εκτεθειμένοι στα φώτα της δημοσιότητας.
Η Δικαιοσύνη έχει μετατραπεί σε παιχνίδι εξουσίας, τιμωρίας και εκφοβισμού. Δεν διορθώνει αδικίες, δεν αφουγκράζεται προβληματισμούς και κραυγές αγωνίας. Κάθε πολίτης πλέον έχει δικαίωμα να πιστεύει ότι είναι και ένα ανήθικο παιχνίδι πλουτισμού. Αν όχι, ας καταθέσουν ανοιχτά το πόθεν έσχες τους με το σύνολο των περιουσιακών τους στοιχείων και ας αφήσουν τις κουτοπονηριές. Η μεγαλύτερη κουτοπονηριά είναι πως ευνοώντας τον εαυτό τους, ευνοούν αυτόματα και κάθε υπόχρεο πόθεν έσχες, δηλαδή πολιτικούς, δημοσιογράφους και όποιον άλλο θα μπορούσαν να έχουν θεωρητικά απέναντι, αλλά πιστεύουν ότι δεν θα τον έχουν. Μέχρι ενός σημείου έχουν δίκιο. Τα κόμματα δεν έχουν βγάλει άχνα με το πρόσχημα της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης.
Όποιος στην ανάγκη διαφάνειας αντιπαραβάλλει την εξουσία του χρειάζεται την εξουσία μόνο και μόνο για να παρανομεί διά αυτής. Ο τίμιος το στρώμα το έχει για να κοιμάται, όχι για να κρύβει αδήλωτο χρήμα. Ας το δείξει, ειδικά αν είναι φτωχικό· πού είναι το πρόβλημα;
