Ερμηνεία: Απόστολος Κίτσος
Ποίηση: Jacques Prévert
Μετάφραση: Γιώργος Καραβασίλης
Μουσική Μιχάλης Καλογεράκης
Video τραγουδιού με την Εύη Σαουλίδου
Η Μπάρμπαρα. Και η Βρέστη. Η Μπάρμπαρα στη Βρέστη. Μια τυχαία συνάντηση. Μια γλυκιά ανάμνηση. Η βιαιότητα του πολέμου θα μετατρέψει αυτή την ανάμνηση, όπως και τόσες άλλες, σε μνήμη–πληγή.
Η ιστορία του ανθρώπου είναι μια ατελείωτη ιστορία πολέμων. Κι όμως ο πόλεμος είναι τόσο μεγάλη βλακεία.
Η Βρέστη, την περίοδο 1940 – 1944 βομβαρδίστηκε 165 φορές. Στο ποίημα του Prévert ενσαρκώνει τη σκληρότητα, την ωμή, τυφλή βία των πολέμων των ανθρώπων.
Η Μπάρμπαρα ζει μέσα στον καθέναν από μας, εκεί που «ο τόπος μας» είτε κυριολεκτικός είτε μεταφορικός, βομβαρδίστηκε και δεν υπάρχει πια.
Η Μπάρμπαρα (σε ποίηση Jacques Prévert και μετάφραση Γιώργου Καραβασίλη, μουσική Μιχάλη Καλογεράκη) αποτελεί εισαγωγή και πρώτο σταθμό του κύκλου τραγουδιών που πρόκειται να κυκλοφορήσουν τον Δεκέμβριο με τίτλο «Αναχώρηση» με ερμηνευτή τον Απόστολο Κίτσο. Είναι μετά το «Κάτι παράξενο», το δεύτερο cd του ερμηνευτή.
Μια παραγωγή της Μικρής Άρκτου.
Μπάρμπαρα
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΙΤΣΟΣ
Από το επερχόμενο άλμπουμ Αναχώρηση
Ποίηση: Jacques Prévert
Μετάφραση: Γιώργος Καραβασίλης
Μουσική: Μιχάλης Καλογεράκης
Ενορχήστρωση: Απόστολος Κίτσος
Ηχοληψία, μίξη, mastering: Θάνος Καλέας, @Kyriazis Studios
Διεύθυνση παραγωγής: Παρασκευάς Καρασούλος
Παραγωγή: Μικρή Άρκτος, 2022
Έπαιξαν οι μουσικοί:
Διονύσης Βερβιτσιώτης – βιολί
Μανώλης Γιαννίκιος – τύμπανα
Απόστολος Κίτσος – synths, programming, φωνητικά
Μπάρμπαρα η Εύη Σαουλίδο
Σκηνοθεσία: Γεύη Δημητρακοπούλου
Concept: Απόστολος Κίτσος
Διεύθυνση φωτογραφίας: Πέτρος Ιωαννίδης
Μακιγιάζ: Εύη Ράπτη
Μπάρμπαρα
Θυμήσου Μπάρμπαρα
Έβρεχε ασταμάτητα στη Βρέστη τότε
Και περπατούσες γελαστή
Χαρούμενη ευτυχισμένη μουσκεμένη
Κάτω απ’ τη βροχή
Θυμήσου Μπάρμπαρα
Έβρεχε ασταμάτητα στη Βρέστη
Και σε συνάντησα στην οδό Σιάμ
Χαμογελούσες
Κι εγώ χαμογελούσα
Θυμήσου Μπάρμπαρα
Εσένα που δεν γνώριζα
Εσύ που δεν με γνώριζες
Θυμήσου τότε
Μην ξεχνάς
Ένας άντρας προφυλαγότανε κάτω από μία μαρκίζα
Και φώναξε τ’ όνομα σου
Μπάρμπαρα
Κι έτρεξες προς τα κει με τη βροχή
Μουσκεμένη ευτυχισμένη χαρούμενη
Κι έπεσες στην αγκαλιά του
Θυμήσου Μπάρμπαρα
Κι άθελα μου σου μίλησα στον ενικό
Μιλάω με το συ σε όσους αγαπώ
Ακόμη κι αν τους έχω δει μονάχα μια φορά
Μιλάω με το συ σε όσους αγαπιούνται
Ακόμη κι αν δεν τους ξέρω
Θυμήσου Μπάρμπαρα
Μην ξεχνάς
Εκείνη τη βροχή την ήσυχη κι ευτυχισμένη
Στο ευτυχισμένο σου πρόσωπο
Πάνω σ’ εκείνη την ευτυχισμένη πόλη
Τη βροχή στη θάλασσα
Στο ναύσταθμο
Στο πλοίο τ’ Ουεασσάν
Ω Μπάρμπαρα
Τι βλακεία ο πόλεμος
Τι να ‘χεις γίνει τώρα
Κάτω απ’ τη βροχή του σίδερου
Φωτιά ατσάλι αίμα
Και κείνος που σ’ έσφιγγε στην αγκαλιά του
Όλος έρωτα
Είναι νεκρός χαμένος ή ακόμα ζωντανός
Ω Μπάρμπαρα
Βρέχει ασταμάτητα στη Βρέστη
Σαν τότε
Μα δεν είναι το ίδιο όλα αφανίστηκαν
Είναι μια πένθιμη βροχή φρικιαστική κι απελπισμένη
Δεν είναι πια η καταιγίδα
Φωτιά ατσάλι αίμα
Απλά σύννεφα
Που ψοφάνε σαν τα σκυλιά
Σκυλιά που χάνονται
Στα νερά της Βρέστης
Και πάνε να σαπίσουν μακριά
μακριά πολύ μακριά από τη Βρέστη
Που δεν υπάρχει πια.
Φύλλα γαλλικής ποίησης του 20ού αιώνα, εκδόσεις Σπηλιώτη