Το φάντασμα του τρομονόμου στη μουσική πλανάται πάνω από τη «δημοκρατική» Ευρώπη. Οι Ισπανοί ράπερ Πάμπλο Χασέλ και Βαλτόνικ είναι τα πρώτα θύματά του.
“Καλώς ήρθατε στο 1984”
Γράφει ο Mario Ntavellis – Fundracar
Η δυστοπία ενός μέλλοντος που είχε εκφραστεί από επιστήμονες, συγγραφείς, καλλιτέχνες και καθημερινούς ανθρώπους παίρνει σάρκα και οστά εν έτει 2021 μΧ. Στην Covid εποχή που διανύουμε ως παγκόσμια κοινωνία τα αισθητήρια όργανά μας αντιλαμβάνονται ολοένα και περισσότερους περιορισμούς με γνώμονα την υγεία. Ομως τελικά υπάρχει έντονη τάση μιας γενικότερης ελεγκτικής δύναμης που θυμίζει την αστυνομία της σκέψης στο περίφημο βιβλίο του Τζορτζ Οργουελ «1984». Με πρόσχημα την αποφυγή υποκίνησης βίας καταργείται η ελευθερία του λόγου καθώς η λογοκρισία νομιμοποιείται σε καθολικό επίπεδο, υποτίθεται για το γενικότερο καλό της κοινωνίας.
Όμως τι είναι πραγματικά βία; Βία είναι κάθε μορφή καταπίεσης, βιασμού, αδικίας και αδιαφορίας για το κοινωνικό σύνολο. Η πρόθεση ανατροπής παγιωμένων καταστάσεων από καλλιτέχνες πάσης φύσεως που αντιτίθενται σε όλα τα ρεύματα που οδηγούν στην ατομική και τη συλλογική δυστυχία εξ ολοκλήρου προερχόμενα από τις εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες φαίνεται να ενοχλεί την άρχουσα τάξη.
Η συγκεκριμένη σπασμωδική κίνηση με τον τρομονόμο δείχνει ότι ο φόβος μιας νέας Βαστίλης ελλοχεύει στα μυαλά των πιθανών αποκεφαλισμένων. Ετσι ο Πάμπλο Χασέλ γίνεται έρμαιο των κυβερνητικών ορέξεων γιατί επιτίθεται στο στάτους της Ισπανίας. Ηδη έχει ξεκινήσει και στην Ελλάδα σιωπηλά η εφαρμογή της λογοκρισίας, καθώς οι Fundracar αποκλείστηκαν από τηλεοπτικό κανάλι μεγάλης εμβέλειας για το περιεχόμενο των στίχων τους.
Ο κυβερνοακτιβισμός έχει αποκτήσει τεράστια δυναμική παγκόσμια και έπρεπε με κάποιον τρόπο να αναχαιτιστεί. Τελευταίο και πιο πρόσφατο παράδειγμα το μπλοκάρισμα των σχολίων σχετικά με τον «νόμο» που εφαρμόζεται στην περίπτωση του Δ. Κουφοντίνα σε λογαριασμούς μέσων κοινωνικής δικτύωσης ανώτατων κρατικών στελεχών. Η μέθοδος ελέγχου περνά από τη σύνταξη ενός τέτοιου νόμου που αρχικά θα απαγορεύει και στη συνέχεια θα τιμωρεί κατά το δοκούν. Ουσιαστικά ψηφίζεται και εφαρμόζεται άλλο ένα εργαλείο φίμωσης και δυνάμει εξόντωσης της φωνής της κοινής λογικής. Τα κράτη-εταιρείες πια επιτίθενται σε ό,τι αντιτάσσεται στον άκρατο υλισμό και στην υποκρισία.
Έκφραση συναισθημάτων Vs «δημοκρατία»
Γράφει η Mi55t
Ζούμε σε παράξενους, μάλλον σκοτεινούς καιρούς και υπάρχουν άνθρωποι σε κυβερνητικές θέσεις οι οποίοι προσπαθούν να επιτεθούν στα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα, να καταστείλουν την κριτική σκέψη και όποια αντίδραση μπορεί να δημιουργηθεί βάσει αυτής και να καταδυναστεύσουν την ελευθερία του λόγου. Εν μέσω πανδημίας, εν μέσω παγκόσμιας υγειονομικής κρίσης, η κυβέρνηση εκμεταλλευόμενη τη συνθήκη του περιορισμού των μετακινήσεων και των συναθροίσεων των πολιτών ήδη έχει φέρει για ψήφιση ή έχει ψηφίσει στη Βουλή αρκετά νομοσχέδια τα οποία επηρεάζουν άμεσα τη ζωή, την καθημερινότητα, την εκπαίδευση, την παιδεία και την υγεία μας. Κάπως έτσι προσπάθησαν να περάσουν και τον τρομονόμο στην τέχνη.
Δεν αντιτιθέμεθα σε ένα συγκεκριμένο νομοσχέδιο αλλά στη λογοκρισία στην τέχνη εν γένει. Δεν χωράει λογοκρισία στις καλλιτεχνικές δημιουργίες. Δεν μίλησαν απλώς για απαγόρευση κάποιων κομματιών αλλά για ποινικοποίηση του έργου μας. Ποια δημοκρατική κυβέρνηση και με ποια μέσα μπορεί να αποφασίσει τι συνιστά όχι μόνο τρομοκρατία και βία, αλλά και υποκίνηση σε αυτά; Εμείς δεν θα παρερμηνεύσουμε μια γενικολογία. Γνωρίζουμε όμως πως το κράτος μπορεί να παρερμηνεύσει επιτηδευμένα τα λεγόμενά μας στο πλαίσιο της εφαρμογής του νόμου για να λογοκρίνει το έργο μας.
Η χιπ χοπ κοινότητα στην οποία ανήκω και γενικότερα ο κύκλος καλλιτεχνών που συναναστρέφομαι εκφραζόμαστε ωμά και αφιλτράριστα. Στη ζωή και στο έργο μας. Η τέχνη κουβαλάει συναισθήματα. Εχει θυμό, θλίψη, χαρά, ελπίδα, αγάπη, καύλα, επανάσταση, αλληλεγγύη και έμπνευση. Εκεί αποσυμπιεζόμαστε και θα το κάνουμε όπως εμείς κρίνουμε σωστό. Η πραγματικότητα που βιώνουμε και αποτυπώνεται στις τέχνες των καιρών μας είναι σκληρή. Τόσο που ίσως είναι άβολη για τις ατζέντες των κυβερνώντων και των ισχυρών, θίγει την εικόνα ή τα συμφέροντά τους και αυτόματα πρέπει να φιμώνεται. Ισως θέλουν ο κόσμος να μη λέει αυτά που πιστεύει βάσει ηθικής ή ιδεολογίας, από φόβο προς την αστυνομία ή τη φυλάκιση. Μα δεν είναι δυνατόν να καταδικάζονται καλλιτέχνες σε φυλάκιση επειδή θίγουν κοινωνικά ζητήματα και κρίνουν τις κυβερνήσεις τους μέσα από το έργο τους, όπως στην περίπτωση του Πάμπλο Χασέλ ή του Βαλτόνικ στην Ισπανία. Πού είναι η δημοκρατία σε αυτό; Το να μπορούμε να συμφωνούμε ή να διαφωνούμε είναι κομμάτι του πολιτεύματός μας.
Μετά τις αντιδράσεις και την κινητοποίηση του κόσμου στις πορείες και στα κοινωνικά δίκτυα τροποποιήθηκε το άρθρο 8. Μέχρι όμως να καταργηθεί συνολικά το πλαίσιο που επιβάλλει λογοκρισία στην τέχνη και απαγόρευση της ελεύθερης έκφρασης θα παραμένουμε σε εγρήγορση.
“Ας κάνουμε τον φόβο τους όπλο μας”
Γράφουν οι 1000Mods
Ενώ ήδη διανύουμε έναν χρόνο και κάποιους μήνες αντιμέτωποι με αυτό τον θανατηφόρο ιό και ενώ θα πρέπει να κάνουμε μεγάλη υπομονή για πολύ ακόμη λόγω της άστοχης διαχείρισης της πανδημίας από το κράτος, είμαστε συγχρόνως αντιμέτωποι και βαλλόμαστε από μια σειρά γεγονότα που θυμίζουν σκοτεινές και θλιβερές εποχές.
Παρακολουθούμε μια κυβέρνηση να έχει αποτύχει παταγωδώς στο κομμάτι της διαχείρισης της πανδημίας και στην ενίσχυση του ιατρικού εξοπλισμού και προσωπικού και κατ’ επέκταση των ΜΕΘ. Ωστόσο, οφείλουμε να παραδεχτούμε –χωρίς να πέφτουμε από τα σύννεφα– ότι τα πάει «εξαιρετικά καλά», δείχνοντας το αιμοσταγές πρόσωπό της στους ξυλοδαρμούς, στην εκδήλωση της κρατικής βίας και καταστολής, ενισχύοντας τη δύναμη της αστυνομίας και όχι τις ΜΕΘ.
Σε συνέχεια αυτής της πολιτικής ψηφίζουν και εφαρμόζουν τον νόμο-έκτρωμα για την υποβάθμιση της παιδείας και την πλήρη αστυνόμευση στα πανεπιστήμια. Παράλληλα, στον χώρο του θεάτρου και του αθλητισμού έχουν γίνει τρομερές καταγγελίες για βιασμούς ανηλίκων και σεξουαλικές παρενοχλήσεις, με την κυβέρνηση και το υπουργείο Πολιτισμού απλώς να παρακολουθούν σφυρίζοντας αδιάφορα χωρίς να αναλαμβάνουν καμία ευθύνη.
Ταυτόχρονα βλέπουμε τον κρατούμενο Δ.Κ. να εξωθείται σε 56+ ημέρες απεργίας πείνας και σε 9+ ημέρες απεργίας δίψας και να αργοπεθαίνει ζητώντας να εφαρμοστεί ο νόμος, τον οποίο παρεμπιπτόντως ψήφισαν τελείως φωτογραφικά οι ίδιοι (2020). Επίσης, θυμόμαστε ότι σε πολλές άλλες περιπτώσεις στο παρελθόν οι νόμοι εφαρμόζονταν με ιδιαίτερη επιείκεια (δολοφόνος Τεμπονέρα, οι χουντικοί της επταετίας, μέλη ΧΑ, Κορκονέας κ.λπ.).
Ενώ σε ολόκληρη την Ευρώπη έχει να πεθάνει απεργός πείνας από το 1981 (Μπόμπι Σαντς), στην Ελλάδα παρακολουθούμε τους υπέρμαχους του (νεο)«φιλελευθερισμού» και της αστικής δημοκρατίας αφενός να ψεύδονται, αφετέρου να εκδικούνται με τέτοιον ρεβανσισμό, με τέτοιες τακτικές και με τέτοιο μένος που θα συναντούσαμε μόνο σε ένα απολυταρχικό καθεστώς από το μακρινό παρελθόν.
Μένος το οποίο το κράτος εξαπολύει και προς όλους όσοι ζητούν να εφαρμοστεί ο νόμος για έναν κρατούμενο· μένος με το οποίο επιχειρεί να φιμώσει όλες τις φωνές που ζητούν να λειτουργήσει το κράτος δικαίου, καθώς παρακολουθούμε καθημερινά να συκοφαντούνται εντέχνως, να καταπνίγονται ή να λογοκρίνονται κείμενα δικηγόρων, ανταποκρίσεις και υλικό δημοσιογράφων και φωτορεπόρτερ στα καθεστωτικά μίντια αλλά πλέον και στις πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης.
Μια λογοκρισία την οποία θέλουν να εφαρμόσουν με τη μορφή τρομονόμου και στην τέχνη σταδιακά σε όλη την Ευρώπη. Με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τη φυλάκιση του ράπερ Πάμπλο Χασέλ στην Ισπανία, όπου μεγάλη μερίδα του κόσμου μάχεται στους δρόμους της Βαρκελώνης για να αποσυρθεί αυτός ο νόμος, ένας νόμος-έκτρωμα, με τον οποίο καταπατούνται θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα και φιμώνεται η ελευθερία του λόγου και της έκφρασης με την ποινικοποίησή της.
Φοβούνται λοιπόν την ελευθερία της έκφρασής μας, γι’ αυτό μας φιμώνουν. Φοβούνται τη σκέψη μας, γι’ αυτό τη λογοκρίνουν. Ας κάνουμε τον φόβο τους όπλο μας για μια κοινωνία ελεύθερη, με δικαιώματα, χωρίς καμία εκμετάλλευση, χωρίς καμία εξουσία και χωρίς καμία διάκριση, με ισότητα, αμεσοδημοκρατικά και αδιαμεσολάβητα.
Αλληλεγγύη στον μουσικό Πάμπλο Χασέλ. Να καταργηθεί ο τρομονόμος στην τέχνη. Αλληλεγγύη σε όλους όσοι μάχονται κατά της φίμωσης της έκφρασης και της λογοκρισίας στην Καταλονία και όχι μόνο.
