Την περασμένη Τετάρτη ο υπουργός Οικονομίας της Γερμανίας Ρόμπερτ Χάμπεκ παρουσίασε τον απολογισμό της χρονιάς που πέρασε. Πέρα από τους κλασικούς δείκτες του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος (ΑΕΠ) και του ποσοστού του χρέους παρουσίασε κι έναν άλλο δείκτη ευημερίας που εξετάζει 32 παράγοντες. Πολλοί στον γερμανικό Τύπο λένε ότι η προσπάθεια του Χάμπεκ να αλλάξει τον τρόπο μέτρησης της ευημερίας καθώς και ο μεγάλος αριθμός των παραγόντων είναι αποτελέσματα συμβιβασμού των προτεραιοτήτων των τριών κομμάτων της κυβέρνησης «φανάρι».
Ομως αυτή η προσπάθεια αντανακλά την αντίληψη που υπάρχει εδώ και καιρό για τον τρόπο μέτρησης του ΑΕΠ, ο οποίος θεωρείται ξεπερασμένος και αναξιόπιστος αφού καθιερώθηκε σε μια άλλη εποχή, με ανάγκες διαφορετικές από τις σημερινές, που έπρεπε να εξυπηρετηθούν. Στα τέλη της δεκαετίας του 1930 και στις αρχές της δεκαετίας του 1940 επιβλήθηκε στην κοινότητα των οικονομολόγων η στεγνή μέτρηση της αξίας των τελικών αγαθών και υπηρεσιών ενός κράτους σε ένα χρόνο, ώστε να δημιουργηθεί μια βάση δεδομένων με την οποία να μπορεί μια κεντρικά διαχειριζόμενη οικονομία να αποφασίσει για τα επόμενα βήματά της.
Πέρα από τη θεωρητική αναζήτηση για το αν μπορεί να αποτιμηθεί υλικά η ευτυχία –που είναι παλαιότερη από τα σύγχρονα οικονομικά συστήματα–, αυτή η μέτρηση της ευημερίας έχει αμφισβητηθεί από όλο το εύρος του πολιτικού φάσματος: από κινήματα για την αποανάπτυξη μέχρι αστούς οικονομολόγους. Επομένως, με τις αλλαγές που έχουν συμβεί στη ζωή του πλανήτη τα τελευταία χρόνια και την εμπέδωση της αξίας του ευ ζην ίσως είναι καιρός να αλλάξουμε και τον τρόπο που μετράμε την ευτυχία.
