Σαν χάρτινος πύργος κατέρρευσαν οι «επιτυχίες» της κυβέρνησης στο διεθνή χώρο που όπως φαίνεται ακολουθούν τις «επιτυχίες» εντός της χώρας.
Ο «εκλεκτός» του συστήματος, των τραπεζών και του γερμανικού (και όχι μόνον) κατεστημένου έφαγε πόρτα από το ίδιο το Βερολίνο για τη Διάσκεψη για τη Λιβύη.
Το πρώτο και σοβαρό ερώτημα, πριν αναρωτηθεί κάποιος γιατί η κυβέρνηση της ΝΔ-Μητσοτάκη δεν αντέδρασε έγκαιρα και αποτελεσματικά είναι γιατί τέτοιο άδειασμα – το λες και χαστούκι – από τη χώρα που «φιλοξενεί» τον Χριστοφοράκο…
Ούτε καν για τα μάτια του κόσμου για το άτομο που πολύ αγάπησε τη Γερμανία, ίσως όσο και ο Σημίτης. Τη στιγμή μάλιστα που η προηγούμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ήταν συνεχώς παρούσα σε όλες τις εξελίξεις και μάλιστα ενεργά.
Ψάχνοντας για την απάντηση θα βρούμε δύο σκέλη:
Το πρώτο αφορά τη δύναμη της Τουρκίας, γεωπολιτικά και στρατιωτικά. Θα μιλήσουμε και για τη δύναμή της με βάση τον πληθυσμό της αλλά και την παρουσία των Τούρκων εντός της γερμανικής επικράτειας.
Η δυναμική αυτού του σκέλους μας οδηγεί στο δεύτερο σκέλος, τη διπλωματία η οποία μπορεί να υποκαταστήσει τις εχθροπραξίες με «ειρηνικά μέσα», που σημαίνει με κόπο, προγραμματισμό, αναθεωρήσεις θέσεων, λεπτές ισορροπίες, χωρίς να σε θεωρούν διάτρητο και δεδομένο. Ακριβώς το αντίθετο δηλαδή της προσωπικής διπλωματικής πολιτικής του Κυριάκου Μητσοτάκη που μεταφράζεται σε άγνοια και γκάφες.
Είτε κληθεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης την τελευταία στιγμή και δούμε «ένα ακόμα πιάτο στο τραπέζι», είτε όχι, το συμπέρασμα είναι πως η ελληνική κυβέρνηση είναι ανίκανη στο διεθνή χώρο και πως δεν την υπολογίζουν στο ελάχιστο.
Με τα εθνικά θέματα έπαιξε ο Κυριάκος Μητσοτάκης προεκλογικά, τα αντιμετώπισε χωρίς καμία σοβαρότητα με πρώτο και κύριο τη Συμφωνία των Πρεσπών, θέτοντας σε κίνδυνο και τα συμφέροντα της Ελλάδας αλλά και εκείνα της ευρύτερης περιοχής.
Η Νέα Δημοκρατία των Μητσοτάκη, Σαμαρά, Γεωργιάδη και Βορίδη έδειξε από την πρώτη στιγμή την ασόβαρη και καιροσκοπική αντιμετώπιση των διεθνών και εθνικών θεμάτων και αν δεν είχε κλείσει το μάτι στα οικονομικά συμφέροντα με τις νεοφιλελεύθερες, αντεργατικές θέσεις της, δεν θα τύγχανε καμίας αποδοχής.
Για να μην δεχθούμε τα ακραία σενάρια πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έχει θέσει κόκκινες γραμμές όσον αφορά το θέμα της Λιβύης ή του Αιγαίου. Με απλά λόγια πως έχει δεχθεί εκ των προτέρων όσα επιθυμεί ο «διεθνής ισχυρός παράγοντας».
Εξάλλου η Γερμανία θα συνεχίζει να αγοράζει «κοψοχρονιά» τα ελληνικά φιλέτα από το Δημόσιο, θα συνεχίσει μέσω του συστήματος να ορίζει τι θέλει και τι δεν θέλει. Για να μην πούμε πως με το παραμικρό θα μπορεί να τραβήξει και το χαλί.
Μπορεί το Βερολίνο να έχει και κρυφά χαρτιά για τον ίδιο το Μητσοτάκη, κανείς δεν ξέρει αλλά διόλου απίθανο. Μπορεί να προβληματίζεται και για τον κρυφό εναγκαλισμό με την ακροδεξιά που ενδέχεται να θεωρείται κίνδυνος για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση…
Όπως και να ‘χει τον απαξιώνουν, του γυρίζουν την πλάτη, του λένε πως δεν είναι παίκτης, και όπως θα έλεγε ο αυθόρμητος Ντόναλντ Τραμπ, «τον έχουν γραμμένο».
Η ήττα Μητσοτάκη είναι εκκωφαντική αν σκεφτεί κανείς πως μια πρόσκληση θα μπορούσε να ήταν και ένα απλό μήνυμα στήριξης προς το εσωτερικό της χώρας.
Εξάλλου δεν θα έλεγε και πολλά αφού μέχρι στιγμής η παρουσία του Μητσοτάκη στο εξωτερικό έχει περισσότερο χρώμα διακοπών παρά υπεράσπισης των εθνικών συμφερόντων.
Και γι’αυτό η στάση της Γερμανίας είναι ακόμα πιο κραυγαλέα…
Πληροφορίες:
Στη διάσκεψη στο Βερολίνο έχουν προσκληθεί οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Βρετανία, η Γαλλία, η Κίνα, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, η Τουρκία, η Δημοκρατία του Κονγκό, η Ιταλία, η Αίγυπτος, η Αλγερία και τα Ηνωμένα Έθνη, η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Αφρικανική Ένωση και ο Αραβικός Σύνδεσμος. Πρόσκληση να συμμετάσχουν,όπως είναι φυσικό, έχουν λάβει ακόμη ο πρωθυπουργός της Λιβύης Φαγιέζ Αλ Σάρατζ και ο στρατάρχης Χαλίφα Χάφταρ.