Αν κοιτάξει κανείς τα κόμματα της Δεξιάς, θα διαπιστώσει ότι η πολιτική συμπεριφορά των αξιωματούχων της διέπεται από στρατιωτικού τύπου πειθαρχία και θρησκευτική πίστη στην κεντρική γραμμή ή την άποψη που κερδίζει τις εντυπώσεις.
Τα μάτια δεν ξεκολλάνε από τον στόχο: τη διατήρηση της καρέκλας πάση θυσία και προπαγάνδα. Στην Αριστερά το παιχνίδι παίζεται υπό άλλους όρους. Το κάθε στέλεχος είναι και ένα ξεχωριστό ιδεολογικό νησί. Ολοι μαζί είναι σαν ένα σύμπλεγμα νησιωτικό που μπορεί στο σύνολό του να αποτελεί μία παράταξη, το κάθε νησί όμως αυτομολεί συχνά πυκνά εκφράζοντας θέσεις κόντρα στην κεντρική ρότα. Εχει να κάνει με το ίδιον της ψυχής ενός κόμματος, με το ιδεολογικό του σθένος και τη σχέση του με την εξουσία.
Στον ΣΥΡΙΖΑ είχαν κάποτε τις συνιστώσες, μετά την ομάδα των 53. Παλιότερα η Αριστερά ήταν τόσο κατακερματισμένη όσο τα νησιά Σούνδες στη νοτιοανατολική Ασία. Κι αυτό γιατί οι αριστεροί έβαζαν ανέκαθεν τον προσωπικό αξιακό τους κώδικα πάνω από τη συνοχή του κόμματος. Πιο πάνω και από τη νίκη στις εκλογές ίσως. Στον αντίποδα αυτού, τα κόμματα της Δεξιάς στοιχίζονται πίσω από το ίδιο πολιτικό μήνυμα με απόλυτη ευλάβεια και το υποστηρίζουν μέχρι τελικής πτώσεως. Το βλέπεις ολοκάθαρα στην ελληνική πραγματικότητα με τη ΝΔ, αλλά το βλέπεις και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Στην Αμερική ό,τι βγάλει το Fox News ή το briefing του προέδρου ως συμπέρασμα μεταφράζεται αυτόματα σε talking points που αναπαράγονται με ρυθμούς φωτοτυπικού σε όλα τα Μέσα, από όλους τους έχοντες λόγο και θέση. Ετσι αλλάζουν την ατζέντα και κερδίζουν εκλογές. Οι Δημοκρατικοί σχεδόν σε κάθε εκλογική μάχη έχουν απώλειες εκ των έσω, όπως με τον αντάρτη Σάντερς και τον πράσινο Ραλφ Νέιντερ.
Είναι δύσκολο για έναν αριστερό να αποποιηθεί τις ιδεολογικές ιδιαιτερότητές του και να θυσιαστεί στον βωμό της ομοβροντίας. Η γκρίνια ή η διάθεση να απολογηθεί για κάτι με το οποίο δεν συμφωνεί μεν απόλυτα, είναι δε όμως η γραμμή του κόμματος, αποτελεί για την Αριστερά ένα γαϊτανάκι τρικλοποδιάς και αυτογκόλ. Απτό παράδειγμα η αντίδραση πολλών συριζαίων και αριστερών συνολικά στο νέο σποτ που χάλασε τον κόσμο –και τον ύπνο– αρκετών. Μπορεί να συμφωνείς ή όχι με το σποτ, ο πολιτικός χρόνος όμως είναι αμείλικτος. Το παιχνίδι χρειάζεται γρήγορες αποφάσεις και κοινό μέτωπο. Το επιθετικό ματς υπονομεύεται όταν αρχίσουν τα μπρος πίσω, οι προσποιήσεις και τα δημόσια «mea culpa». Χάνουν την μπάλα όσοι ασκούν κριτική στην ίδια τους την ομάδα, όταν ψειρίζουν το ύφος, το κείμενο, τη σκηνοθεσία, το πώς σερβιρίστηκε, το ότι βγήκε αργοπορημένα, το ένα, το άλλο, το τρίτο και το παρατρίτο. Στη δεξιά παράταξη μισιούνται, αλλά δεν το δείχνουν παρά μόνο όταν έρθει η ώρα των δελφίνων. Μέχρι τότε είναι όλοι σούζα, ένα στόμα μια φωνή, μια καλοκουρδισμένη ορχήστρα που παίζει σε επανάληψη τα χιτ της τρέχουσας δεξιάς ρητορικής. Δεν πυροβολούν τα πόδια τους, ειδικά όταν η αφορμή για την εσωκομματική φαγωμάρα και τα «συγγνώμη, λάθος» είναι ένα σποτ που όλος ο κόσμος γνωρίζει πως λέει αλήθειες.
Δεν νοείται να πηγαίνεις στον πόλεμο με τον σταυρό στο χέρι όταν ο απέναντι έχει το μπαζούκας της ανελέητης προπαγάνδας οπλισμένο και στραμμένο ευθεία πάνω σου. Δεν κερδίζεις πόντους όταν δείχνεις υπέρμετρη προσήλωση στους κανόνες προσωπικής ηθικής και αισθητικής τη στιγμή που ο άλλος υπονομεύει ολόκληρο το δημοκρατικό σύστημα, καταστρατηγώντας σύνταγμα και άγραφους νόμους, χωρίς να ιδρώσει το αυτί κανενός. Δεν μπορεί να κολυμπάς στα καθαρά νερά της εσωτερικής αμφισβήτησης την ώρα που η χώρα βουλιάζει στον βούρκο της διαπλοκής και της αυθαιρεσίας.
Ο Νίκος Κουλούσιος είναι παραγωγός στο δημοτικό ραδιόφωνο του Αμστερνταμ
