Έπειτα από ένα λήθαργο που κράτησε τρεις δεκαετίες (1989-2022) η Ιστορία επανεκκινεί. Μαζί της ξυπνά και ο «κίτρινος δράκος» που πλέον φιλοδοξεί να καταστήσει εαυτόν κέντρο του αναδυόμενου κόσμου στην Ανατολή. Επαναφέρει έτσι την ιστορική ισορροπία που είχε χαθεί από τη «σύντομη» ηγεμονία της Δύσης, η οποία κρατάει από την εποχή της αποικιοκρατίας και του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού τον 19ο αιώνα.
Η Κίνα έδειξε τις διαθέσεις της αρνούμενη να επικυρώσει τις δυτικές κυρώσεις στη Ρωσία και υποστηρίζοντας τις κινήσεις του Βλαντίμιρ Πούτιν στην Ουκρανία. Επί της ουσίας ο άξονας Μόσχας – Πεκίνου διέπεται από ανισορροπίες, καθώς το Κρεμλίνο είναι ο ελάσσων εταίρος μπροστά στην οικονομική ισχύ και τον δημογραφικό όγκο της Κίνας. Ειδικότερα, από τη στιγμή που το παράθυρο μιας ευρωπαϊκής ενοποίησης έτσι όπως την περιέγραψε ο Πούτιν το 2010, που θα χαρτογραφούνταν από τη Λισσαβώνα έως το Βλαδιβοστόκ, εδώ και χρόνια έχει θαφτεί στην αφάνεια, το μόνο ρεαλιστικό σενάριο για τη Ρωσία ήταν η πρόσδεση στο κινεζικό άρμα ώστε να εξασφαλιστούν τα ρωσικά μετόπισθεν στα εγγενώς ασταθή οκτώ μετασοβιετικά κράτη στην κεντρική Ασία.
Σκοτώστε το δολάριο
Ο Πολ Ερντμαν γράφοντας το οικονομικό θρίλερ «Δολοφονήστε το δολάριο» ενδεχομένως να μη φανταζόταν έναν περιφερειακό πόλεμο παρόμοιο με αυτόν που βλέπουμε σήμερα, μολονότι το συμπέρασμα είναι ίδιο: το πόσο ευάλωτο είναι το δολάριο. Ρωσία, Ιράν και Κίνα μαζί με τις χώρες της κεντρικής Ασίας, ενδεχομένως και τη Βενεζουέλα, σχεδιάζουν από κοινού νέο νομισματικό σύστημα βασισμένο στο κινεζικό γουάν. Οι μαοϊκοί αρχιτέκτονες του «νομίσματος του λαού» –όπως είναι η κινεζική μετάφραση της λέξης γουάν– πιθανότατα δεν είχαν την πεποίθηση πως κάποια στιγμή αυτό θα είχε τη δυνατότητα να αποτελέσει το αντίπαλο δέος του δολαρίου. Η ιστορική ειρωνεία όμως έχει να κάνει με την υποστήριξη τόσο των παραπάνω «συνήθων υπόπτων» όσο και κρατών όπως η Σαουδική Αραβία, τα οποία βλέπουν ότι το μέλλον του πετρελαίου βρίσκεται στην αναδυόμενη Ανατολή, αφού η Ευρώπη στρέφεται στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και οι ΗΠΑ έχουν σχεδόν πετύχει αυτάρκεια λόγω του σχιστολιθικού πετρελαίου. Η Σαουδική Αραβία είναι ικανή να συμπαρασύρει και άλλα κράτη, όπως τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, καθώς και χώρες της Αφρικής οι οποίες βρίσκονται υπό την επιρροή της Κίνας και της Ρωσίας.
Η Δύση αυτοπυροβολήθηκε
Το κακό με τις αυτοεκπληρούμενες προφητείες είναι ότι επαληθεύονται. Κάτι παρόμοιο συνέβη με τη Δύση όταν επέβαλλε κυρώσεις σε κάθε χώρα που τα χνώτα της δεν ταίριαζαν απόλυτα μαζί της. Χώρες όπως η Βενεζουέλα, το Ιράν και η Ρωσία βρέθηκαν απομονωμένες και αναγκαστικά συμμάχησαν. Οσο οι κυρώσεις βάθαιναν τόσο οι παραπάνω χώρες αποσυνδέονταν από την παγκοσμιοποίηση και ανέπτυσσαν οικονομίες πολέμου, επομένως και αντοχές στις εξωτερικές πιέσεις. Η Δύση υπερεπεκτάθηκε και υποτίμησε τη δυνατότητα των αντιπάλων της να συσπειρωθούν εναντίον της. Αυτές οι κοσμογονικές εξελίξεις υπέδειξαν στο Πεκίνο πως τώρα είναι η στιγμή για εμβάθυνση των σχέσεων αλλά και για επένδυση των λιμναζόντων κεφαλαίων που έχουν συσσωρευτεί από τη στιγμή που η Κίνα έγινε το παγκόσμιο εργοστάσιο, ειδικά μετά το 2008 και την κατάρρευση των δυτικών κεφαλαιαγορών. Το βασικότερο όμως πρόβλημα για την Κίνα παραμένει το πώς θα απεγκλωβιστεί από τη θηλιά της Ταϊβάν, της Ιαπωνίας και των ΗΠΑ χωρίς να εμπλακεί σε πόλεμο και να χάσει τα μερκαντιλιστικά εμποροκρατικά της χαρακτηριστικά.