Η πολυγραφότατη και πολυδιαβασμένη Μάρω Βαμβουνάκη επιστρέφει με το νέο βιβλίο της «Γυναίκες της αναμονής» (εκδόσεις Ψυχογιός) στο οποίο συνταιριάζει τη λογοτεχνία με την ψυχολογία μέσα από μια σειρά καθημερινών ιστοριών, με στόχο να φωτίσει τις αθέατες πλευρές της ανθρώπινης ψυχής. Με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου απαντά στο ερωτηματολόγιο του Docville.
Πού γεννηθήκατε και πού μεγαλώσατε;
Γεννήθηκα στα Χανιά και έζησα εκεί μέχρι το τέλος του δημοτικού.
Όταν ακούτε τη λέξη σπίτι τι σας έρχεται στο μυαλό;
Το σπίτι μας στα Χανιά. Σαν μοίρα.
Μια ανάμνηση από τα παιδικά σας χρόνια.
Ένα βράδυ στα τέσσερά μου που χάθηκα, έχασα τους γονείς μου στον όμορφο Κήπο. Άρχισα να τρέχω στο σκοτάδι από άγνωστους δρόμους να φτάσω στο σπίτι, ενώ εκείνοι τρελαμένοι με έψαχναν παντού. Το βλέπω ακόμα στον ύπνο μου εκείνο το αίσθημα του χαμού σε παραλλαγές.
Πότε ήταν η πρώτη φορά που βυθιστήκατε σε ένα βιβλίο;
Νομίζω σε ένα πρώτο βιβλιαράκι με τη «Σταχτοπούτα». Στην τετάρτη δημοτικού βυθίστηκα στο «Ένα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν», της Σμιθ. Τίποτα σαν αυτό!
Ποιος ήταν ο άνθρωπος που σας μύησε στο διάβασμα;
Ο πατέρας μου που διάβαζε συνέχεια.
Τι σας ώθησε στη συγγραφή;
Δεν ξέρω… Κάτι περίεργο από μέσα μου με έσπρωχνε να το κάνω.
Η συγγραφή είναι τρόπος ζωής;
Όχι! Αντιθέτως, ήταν ένα ρίσκο να γίνω ρεζίλι, μια διακινδύνευση που με γοήτευε.
Η ζωή του συγγραφέα είναι μοναχική;
Σε μεγάλο βαθμό. Το έχει ανάγκη. Αυτό δεν σημαίνει πως ζεις συνεχώς σαν απομονωμένος συγγραφέας. Πλήθος άλλες ώρες ζεις σαν κάθε μέσος άνθρωπος.
Υπάρχουν ιδανικές συνθήκες για τη συγγραφή ενός βιβλίου;
Τίποτα το προκαθορισμένο. Η διάθεση να γράψεις μπορεί να σε βρει οπουδήποτε και οποτεδήποτε. Δεν χρειάζομαι ειδικά σκηνικά.
Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτεστε όταν ολοκληρώνετε ένα βιβλίο σας;
Μου έχει συμβεί να κατασυγκινηθώ, μου έχει συμβεί και να πω ένα: Ουφ!..
Νιώσατε ποτέ φόβο έκθεσης;
Ένα τέτοιο ρίσκο, να γελοιοποιηθείς, με προκαλεί. Είναι ένα είδος ακροβασίας.
Συγγραφικό μπλοκάρισμα. Σας έχει τύχει;
Θα έλεγα πως όχι από όσο θυμάμαι. Γενικά πάσχω από ένα είδος λογοδιάρροιας στη γραφή πράγμα που με τα χρόνια παλεύω να υποτάξω με ζήλο.
Ποιοι συγγραφείς έχουν «γράψει» μέσα σας;
Στην εφηβεία με έκανε κομματάκια ο Καζαντζάκης. Αργότερα με επηρέασε και με επηρεάζει όσο κανείς ο Ντοστογιέφσκι. Μετά μου έδωσε ιδέες τρόπου γραφής ο Κούντερα. Αυτοί νομίζω αρκούν για όλη σου τη ζωή.
Το ποτήρι είναι μισοάδειο ή μισογεμάτο;
Ξέχειλο, έχει χυθεί κιόλας. Είμαι αμετανόητα αισιόδοξη πράγμα που μάλλον με βοήθησε στη ζωή, ας έκανα και έξοχες επιπολαιότητες.
Αύριο ξημερώνει μια καλύτερη μέρα;
Συνήθως ναι.
Βασίζεστε στην καλοσύνη των ξένων;
Νιώθω εύκολα οικειότητα με τους ξένους, καμιά φορά μεγαλύτερη κι από όσο με τους δικούς μου.
Η κόλαση είναι οι άλλοι;
Όχι, σχεδόν ποτέ. Κόλαση και Παράδεισος μονάχα μέσα μου είναι, μας το έχει εγγυηθεί άλλωστε ο Χριστός αυτό.
Ποιο χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης εκτιμάτε ιδιαιτέρως;
Την καλοσύνη.
Ποιο χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης σας απωθεί;
Η σκληρότητα, η υποκρισία μετά.
Τι ρόλο παίζει η φιλία στη ζωή σας;
Τεράστιο, από μικρή οι φίλοι ήταν η βασική μου οικογένεια.
Είναι σημαντικός για εσάς ο έρωτας;
Ακόμα πιο τεράστιος. Τον αισθάνομαι σαν το πιο σίγουρο βήμα προς τον Θεό και την αθανασία του.
Τι είναι ευτυχία για εσάς;
Ποικίλει. Έχω ζήσει και ζω πολλά σενάρια ευτυχίας. Την πιστεύω την ευτυχία πιστά και εύκολα τα βρίσκω μαζί της, δεν της αντιστέκομαι
Η ομορφιά μπορεί να σώσει τον κόσμο;
Νομίζω ότι τούτη τη φράση του Ντοστογιέφσκι οι Ρώσοι τη συνδέουν με την έλευση του Αγίου Πνεύματος, με την ουράνια Βασιλεία.
Πώς σκέφτεστε τον εαυτό σας σε δέκα χρόνια;
Μάλλον όλο και πιο γιαγιά, εύχομαι με περισσότερη εσωτερική ειρήνη. Αν ζω.
Είστε ικανοποιημένη με όσα έχετε καταφέρει μέχρι σήμερα;
Ευγνώμων είμαι. Τις περισσότερες μέρες αισθάνομαι ότι μου έχουν χαρισθεί πολλά περισσότερα από όσα αξίζω. Το λέω χωρίς καμιά ταπεινολογία αυτό.
Info
Το βιβλίο «Γυναίκες της αναμονής» της Μάρως Βαμβουνάκη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός
