Η προ ημερών κατάρρευση της Μαρινέλλας επί σκηνής και όσα ακολούθησαν, ειπώθηκαν, γράφτηκαν κ.ο.κ. μετέτρεψαν εκ νέου τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σε ρωμαϊκή αρένα. Αυτήν τη φορά στο σύγχρονο Κολοσσαίο της Ρώμης –λέγε με Facebook– ρίχτηκε βορά η ερμηνεύτρια και, στο διά ταύτα, το δικαίωμά της να βρίσκεται επί σκηνής και να τραγουδάει στα 80 τόσα της χρόνια.
Εχουμε συνηθίσει να βγαίνουν έξω τα αριστερόμετρα, ζήσαμε όμως για λίγα 24ωρα και την έξαψη των… ηλικιόμετρων. Καμία έκπληξη δεν μου προκάλεσε που, τουλάχιστον αριθμητικά, επικράτησε ο ηλικιακός ρατσισμός, φαντάζομαι από ανθρώπους που δύσκολα αποχωρίζονται την ασφάλεια του καναπέ τους και αντιλαμβάνονται τα γηρατειά ως αντίστροφη μέτρηση που γίνεται λόγος παραίτησης. Ενδεχομένως όλοι αυτοί θα προτιμούσαν μια «γιαγιά» που ανοίγει φύλλο πίτας, ίσως να φοράει τσεμπέρι, σίγουρα να ξεματιάζει, μακάρι να λέει και τον καφέ, από μια «γιαγιά» που χαίρεται τη ζωή, έχει ακόμη φιλοδοξίες, λάμπει, ζει. Γιατί ναι, η Μαρινέλλα προφανώς ανήκει στην τρίτη ηλικία – δεν είναι ντροπή, κάπως πρέπει να συνεννοούμαστε. Παράλληλα όμως παραμένει μια μεγάλη κυρία του ελληνικού τραγουδιού, ένας μύθος που είμαστε τυχεροί που τον έχουμε κοντά μας. Διαβάζω δεξιά και αριστερά ανόητα σχόλια, πέρα από τα ηλικιακά, για το εάν έχει φωνή ακόμη κι αν πρέπει να εκτίθεται αφού έχει παρέλθει το καθαρό φωνητικό κρύσταλλο της νιότης κ.λπ. κ.λπ. Μα με περιπτώσεις σαν της Μαρινέλλας δεν νομίζω ότι έχει σημασία εάν έχει φωνή, αλλά εάν έχει ψυχή. Και όσο έχει ψυχή θα τραγουδά. Κι ο κόσμος θα την ακούει, θα τη λατρεύει, θα τη θαυμάζει. Γιατί τέτοιοι άνθρωποι, κοντά ενενήντα, όταν εκτίθενται στη σκηνή μόνο φως έχουν να βγάλουν.
Η δική μας Μαρινέλλα μού έφερε στο μυαλό τον μέγιστο Σαρλ Αζναβούρ ο οποίος στα ενενήντα του έδωσε συναυλία στο Royal Albert Hall που κράτησε εκατό λεπτά και τότε τραγούδησε την πιο θεατρική εκδοχή του «La Bohème». Γιατί οι μύθοι είναι άχρονοι.