«is it day or is it night?». Το νέο χορογραφικό έργο της Μαριέλας Νέστορα / YELP danceco εστιάζει στην αίσθηση της αφής.
Η ανάγκη για επαφή με αφορμή την έλλειψη εγγύτητας κατά τη διάρκεια της πρόσφατης εμπειρίας της πανδημίας κινητοποίησε την έρευνα της ομάδας για το έργο «is it day or is it night? ». Τι επαναπροσδιορίστηκε στην αίσθηση του χρόνου και της επαφής; Πώς μπορούμε να επανεφεύρουμε την οικειότητα; Η Μαριέλα Νέστορα μιλάει στο Documento για τη νέα της χορογραφική δουλειά.
Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση “is it day or is it night;” που επικεντρώνεται στην αίσθηση της αφής. Τι θα παρουσιάσετε και με ποιον τρόπο δουλέψατε για την έρευνα σας;
Η αφή είναι συνδεδεμένη με την κίνηση και ανοίγεται προς μια αισθητηριακή διάσταση της χορογραφίας που εξερευνώ στη δουλειά μου. Για την δημιουργία του χορογραφικού έργου “is it day or is it night;” μελετήσαμε το άγγιγμα, την εγγύτητα, την επαφή- αυτά που μας έλειψαν κατά τη διάρκεια της πρόσφατης εμπειρίας της πανδημίας.
Γιατί επιλέξατε αυτόν τον τίτλο;
Ο τίτλος είναι μια αναφορά στο πως άλλαξε η αίσθηση του χρόνου κατά τη διάρκεια του lockdown. Θυμάμαι αμυδρά μια ενιαία υφή σαν να μην είμαι σίγουρη (ή σαν να μην έχει την ίδια σημασία) αν είναι μέρα ή νύχτα. Βέβαια ο καθένας βίωσε -κάτι που έμοιαζε κοινό-τελείως διαφορετικά, ανάλογα με τις συνθήκες ζωής του.
Με ποιον τρόπο τα σώματα και οι κινήσεις μπορούν να συγχρονιστούν και να επικοινωνήσουν σε ένα εύθραυστο και κατακερματισμένο κοινωνικό περιβάλλον;
Ίσως αν εστιάσουμε στο ότι το περιβάλλον, εμείς, οι άλλοι και τα άλλα όντα (φυτά και ζώα) είναι όλα αλληλένδετα κι αλληλοεξαρτώμενα αναδυθεί πιο έντονα η ανάγκη για ευαισθησία, φροντίδα και ευθύνη που μπορεί να δημιουργήσει το έδαφος για επικοινωνία. Κι επικοινωνία δεν είναι μόνο γλώσσα- λέξεις που λέγονται στο zoom ή πληκτρολογούνται με ένα emoji δίπλα.
Διανύουμε την χρονική περίοδο “κάποιες κρίσεις αργότερα” και αντιμετωπίζουμε το παράδοξο ότι “κλείνει” κανείς με τόσες δυσκολίες ενώ το ζήτημα είναι να “ανοίξει”. Να βρει κανείς τη δύναμη να είναι πορώδης. Δεν αναπνέουμε μόνο από το στόμα ή τη μύτη αλλά με όλη την επιφάνεια του δέρματος. Να θυμηθούμε τη χαρά του σώματος όταν χορεύει, όταν τρέχει, να αναγνωρίσουμε την πολυπλοκότητα του μίγματος των αισθήσεων, να θυμηθούμε πως αντιλαμβάνεται το σώμα τον κόσμο έξω από τη γλώσσα.
Πώς σας επηρέασε η κοινωνική αποστασιοποίηση κατά τη διάρκεια της πανδημίας και η απουσία εγγύτητας και σωματικής επαφής; Η παράσταση επιχειρεί να επανεφεύρει διόδους συνάντησης;
Εξερεύνησα πτυχές του εαυτού μου που δεν είχα την ευκαιρία να (ανα)γνωρίσω στην γνώριμη πίεση της καθημερινότητας. Δεν ξεκίνησα μαθήματα/ ξένες γλώσσες/ σπουδές όπως άλλοι, αλλά έμαθα για τη σιωπή, την επικοινωνία χωρίς λέξεις, τον χρόνο σκέψης και στοχασμού που μας έχει κλαπεί όπως κι ο ύπνος μας.
Η παράσταση όπως και κάθε παράσταση είναι μια συνάντηση, μια συνάθροιση. Το “is it day or is it night;” δίνει την προσοχή του στο τι σημαίνει να αγγίζεις και να αγγίζεσαι – επιχειρεί να εμβαθύνει στην επίγνωση για τον ενσώματο χαρακτήρα της αντίληψης και της σκέψης.
Με ποιον τρόπο η χορογραφία εξερευνά την αφή και σε ποιο ταξίδι προσκαλεί τον θεατή;
Η χορογραφία εξερευνά την αφή ως κίνηση. Το άγγιγμα ως μια εμπειρία όπου τα όρια του εαυτού και του άλλου θολώνουν. Ένα τοπίο με πτυχώσεις όπου το μέσα είναι έξω και το έξω είναι μέσα.
Και η όραση μπορεί να είναι αφή. Ένα βλέμμα να είναι άγγιγμα. Μια απτική οπτική της όρασης εντείνει την αίσθηση του πώς είμαστε περίπλοκα μπλεγμένοι με πολλαπλές υλικότητες. Και πώς κάθε τι που κάνουμε μπορεί να αγγίξει κάποιον, κάπου, κάπως.
Στην παράσταση προσκαλούμε το θεατή σε μια εμπειρία που ξεκινάει από το φουαγιέ του θεάτρου “Θησείον ένα θέατρο για τις τέχνες” και συνεχίζεται στον σκηνικό χώρο όπου δημιουργείται ένα κοινός τόπος- τοπίο στο οποίο είμαστε (ξανά) μαζί.
Πιστεύετε ότι ο χορός μπορεί να αποτελέσει τόπο συνάντησης και συνδιαμόρφωσης στη σκηνή αλλά και στον δημόσιο χώρο;
Ο χορός είναι ένας τόπος συνάντησης- με τους εαυτούς, τους άλλους αλλά και τη βαρύτητα, τις αισθήσεις και τα αισθήματα. Όλοι έχουν ένα σώμα: χορεύει και σκέφτεται, αντιλαμβάνεται και κατανοεί τον κόσμο. Κι όπως ταυτόχρονα αγγίζει και αγγίζεται, συνδιαμορφώνεται και συνδιαμορφώνει. Στον δυτικό κόσμο- εδώ και πολύ καιρό- ακολουθούμε το δυαδισμό σώμα-μυαλό, φύση-πολιτισμός, εμείς -οι άλλοι. Ίσως ο χορός μπορεί να διευκολύνει την μετακίνηση από τον Καρτέσιο προς στον Σπινόζα.
INFO
Is it day or is it night?
Παραστάσεις:16, 17, 18, 19 Ιουνίου στις 21.00
Χώρος: Θησείον, Ενα Θέατρο για τις Τέχνες
Εισιτήρια: 10 ευρώ
Διάρκεια: 90 λεπτά