-Η Μαρία Ναυπλιώτου έξι χρόνια μετά τη συνεργασία τους στο μνημειώδες «Insenso», συναντά ξανά το Μιχαήλ Μαρμαρινό και σε συνέντευξη της στη Στέλλα Χαραμή αναφέρεται στα δεινά του θεού Έρωτα («είναι εκείνος που καταλύει τα όρια») επισημαίνοντας πως «συνεχώς αφήνουμε κάτι πίσω: τον εαυτό μας, τα όνειρά μας, ανθρώπους που αγαπήσαμε, έρωτες που προδόθηκαν».
-Ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις βρέθηκε στην Αθήνα για την επίσημη πρεμιέρα της νέας του ταινίας «Αόρατη Κλωστή» με την οποία είναι ξανά υποψήφιος για Όσκαρ και στοχεύει στην τέταρτη κατάκτηση του (ρεκόρ αν το πετύχει). Ο Κωνσταντίνος Καϊμάκης βρέθηκε στην συνέντευξη Τύπου που διοργάνωσε η Εταιρεία Σπαστικών (η πρόεδρος του Δάφνη Οικονόμου είναι στενή φίλη με τον Βρετανό σταρ) και κατέγραψε όλες τις σημαντικές λεπτομέρειες της εκδήλωσης στην οποία ο Λιούις έλαμψε με το ήθος και την γοητεία του.
-Οι συνεργασίες και οι μουσικές συναντήσεις του Ορφέα Περίδη και της Λιζέτας Καλημέρη, τόσο στο στούντιο όσο και στις συναυλίες τους, έχουν γεννήσει τα τελευταία χρόνια ένα ιδιαίτερο, σχεδόν άτυπο, ντουέτο. Mε αφορμή τις νέες εμφανίσεις τους στη Σφίγγα ο τραγουδοποιός απάντησε στις μουσικές απορίες του Γιάννη Παπαϊωάννου, ενώ του εκμυστηρεύτηκε ότι αφορμή για να γράψει το πρώτο του τραγούδι ήταν μια εσωτερική αλλαγή που βίωσε γύρω στα τριάντα του χρόνια.
-Δυο ξεχωριστές καλλιτέχνιδες, οι Μάρθα Φριντζήλα και Ελένη Κοκκίδου, μας φυλάξανε μια θέση σε μια διαφορετική παράσταση του θεάτρου του Νέου Κόσμου που συνδυάζει τραγούδια με πρόζα. Σε συνέντευξη τους στην Ηλέκτρα Ζαργάνη τονίζουν την ανάγκη επίκλησης της ομορφιάς σε περιόδους ασχήμιας, ενώ αναφέρονται στο θέατρο ως «ένα τόπο στον οποίο ο καλλιτέχνης αυτοπροσδιορίζεται και με αυτό τον τρόπο αναπροσδιορίζεται και ο θεατής. Και ο ίδιος αλλάζει ύστερα από αυτό που είδε, ένιωσε, άκουσε και σκέφτηκε».
-Πανεπιστημιακός δάσκαλος, διανοούμενος, οπαδός, μα πάνω απ’ όλα ένας Σεφαραδίτης στη Θεσσαλονίκη, ένας «Σαλονικάι» όπως αυτοπροσδιορίζεται, είναι ο Λέων Ναρ ο οποίος στη συνέντευξη του στη Μαρίνα Αγγελάκη επισημαίνει ότι «ο αντισημιτισμός ενισχύεται αλλά δεν πρέπει να παραιτούμαστε».
-Ο γύρος του κόσμου χρειάζεται οπωσδήποτε γερές δόσεις ….τέχνης και η εικαστικός Κατερίνα Μαγείρου παρουσιάζει στο Documento ένα πλούσιο αφιέρωμα με μερικές από τις σημαντικότερες εκθέσεις που θα λάβουν χώρα το 2018 στα σημαντικότερα μουσεία του πλανήτη.
-«Κουβαλούσα τους στίχους μου σαν να ήταν ναρκωτικά». Η Αφγανή ράπερ Σονίτα Αλιζαντέχ μοιράζεται τη συγκλονιστική της ιστορία στην Αφροδίτη Ερμίδη και αναφέρει τη σκληρή μοίρα της καθώς και των υπόλοιπων κοριτσιών από τη γειτονιά της, τα οποία «έρχονταν στο σχολείο με μώλωπες γιατί ζητούσαν από τους γονείς τους να μην τις πουλήσουν, πολλές φορές σε ηλικιωμένους άνδρες».
–Μεταλάς η Πάνκης; Στο Crash test της εβδομάδας δύο μουσικοί από αντίπαλα στρατόπεδα ακονίζουν τις νότες τους και αποκαλύπτουν στην Ηλέκτρα Ζαργάνη τις επιρροές, τα στέκια καθώς και τα αρνητικά σχόλια που συνοδεύουν τα αγαπημένα τους μουσικά κινήματα.
-Ο μουσικός Τάσος Συνιόρογλου μας ξεναγεί στον κόσμο των Μουσικών Συνόλων του Δήμου της Αθήνας και το θρυλικό θέατρο Ολύμπια όπου θα στεγαστούν οι μελωδίες της πόλης. Ο προϊστάμενος των Συνόλων και εμπνευστής μεταξύ άλλων του Athens School Festival, υπογραμμίζει τη σημασία του να έχουν πλέον τα Μουσικά Σύνολα το δικό τους σπίτι κάνοντας λόγο για μια «ιστορική απόφαση».
-Ο Μεβλεβή χανέ ήταν κάποτε στη Θεσσαλονίκη ο μεγαλύτερος τεκές στην οθωμανική επικράτεια αλλά και ιερός χώρος των δερβίσηδων. Η Τέτη Σώλου γυρίζει το ρολόι του χρόνου πίσω, στην εποχή που στη Θεσσαλονίκη υπήρχαν τουλάχιστον τριάντα τεκέδες και καταγράφει τα ήθη και έθιμα της εποχής ενώ αναζητά τα μυστικά του τελετουργικού της προσευχής με τη μουσική και τον κυκλικό χορό όπου κάθε δερβίσης περιστρεφόταν γύρω από τον άξονά του.
-Για τη στήλη «Ζώντας σε ξένη πόλη» ο ηθοποιός Μιχάλης Φωτόπουλος χαζεύει αλεπούδες στα πάρκα και κάνει ελεύθερη τέχνη στο Βερολίνο αναπολώντας τη μέρα που έφυγε από τη Θεσσαλονίκη για να μετακομίσει στη γερμανική μεγαλούπολη. Παρά τα δημιουργικά και έντονα τελευταία τρία χρόνια που πέρασε εκεί βλέπει το μέλλον του Βερολίνου που υπεραγαπάει δυσοίωνο αν οι άνθρωποι του δεν πάρουν κάποιες αποφάσεις καθώς η πόλη «κινδυνεύει να γίνει ακριβή σαν το Λονδίνο».
