H απώλεια του Μίκη Θεοδωράκη βαραίνει την ψυχή της ερμηνεύτριας ισοδύναμα με την απώλεια του βιολογικού πατέρα της.
Ήµουν προετοιµασµένη γι’ αυτήν τη δεύτερη πατρική απώλεια στη ζωή µου. Προσπαθούσα να την οριοθετήσω στα «κουτάκια» της, γιατί µε τον χρόνο δεν µπορεί να τα βάλει κανείς. Αυτό που έχει σηµασία είναι η διατήρηση, η διάδοση και η διαφύλαξη του τεράστιου όγκου του έργου του, των τραγουδιών και της συµφωνικής µουσικής. Είχα την τύχη να είµαι κοντά του όταν βίωνε το αίσθηµα της αθανασίας. Εζησα τη συγκλονιστική µέθεξη µε τις εξάρσεις και όλες τις δυσκολίες των συναυλιών του στο εξωτερικό. Ηταν πολύ ισχυρά τα πάνω και τα κάτω όταν δούλευες µε µια τόσο µεγάλη προσωπικότητα. Ηµουν συµµαθήτρια στο σχολείο µε τη Νίκη Τυπάλδου, τη µετέπειτα γνωστή φωτογράφο του Μίκη. Με γνώριζε που τραγουδούσα στις σχολικές γιορτές και µου λέει µια µέρα: «Εχουν φτιάξει έναν σύλλογο, τον ΣΦΕΜ (Σύλλογος Φίλων Ελληνικής Μουσικής). Μάθε τον “Καηµό” του Μίκη και πέρνα να σε ακούσει». Εγώ τότε σνοµπάριζα τροµερά την ελληνική µουσική. Ακουγα πολύ αµερικανικό και ιταλικό τραγούδι. Οταν πήγα να µε ακούσει ο Λοΐζος µαζί µε τους Ζάκη και Παναγιώτη Κουνάδη, που ανήκαν στον ΣΦΕΜ, δεν γνώριζαν το ιταλικό κοµµάτι που τους πρότεινα να ερµηνεύσω. «Εχεις πολύ ωραία φωνή. Μάθε ένα ελληνικό και ξαναέλα να σε ακούσουµε» µου είπε ο Λοΐζος κι έτσι έκατσα κι έµαθα τον «Καηµό» του Μίκη. Σηµειωτέον ότι και ο Μάνος τότε νέο παιδί ήταν και άγνωστος.
Τον Μίκη τον συνάντησα πρώτη φορά σε µια εκδήλωση του ΣΦΕΜ στον Πειραιά. Είχα γίνει µέλος της χορωδίας και µου έδωσαν το σόλο µου. Θυµάµαι ότι στην ίδια χορωδία ήταν και η τότε φιλενάδα του Λοΐζου, προτού γνωρίσει τη Μάρω Λήµνου. Τραγούδησα το «Σε πότισα ροδόσταµο», τον «Καηµό» και κάποια άλλα του Μίκη, ενόσω όλοι τον περιµέναµε να παραστεί στην εκδήλωση. Προς τιµήν του γινόταν, άλλωστε, αφού µόλις είχε επιστρέψει από το εξωτερικό.
Ναι µεν είχα επίγνωση του διαµετρήµατός του από τότε και έλεγα πως είναι µεγάλος συνθέτης, αλλά ως 16άχρονο κορίτσι προτιµούσα την ξένη χορευτική µουσική. Σε εκείνη την εκδήλωση είχε τραγουδήσει και ο ∆ηµήτρης Μητροπάνος, συγγενείς του οποίου είχαν κάνει στη Μακρόνησο. Είχε εξαιρετική φωνή ο Μητροπάνος, αλλά εκείνη την περίοδο µεσουρανούσαν ο Μπιθικώτσης και ο Καζαντζίδης – θα ήταν πολύ δύσκολο να ξεκινούσε από τότε τη µεγάλη καριέρα του.
Θέλω τα λόγια µου αυτή την ώρα να βγαίνουν από την ψυχή µου και από τις εντυπώσεις µου καθώς έζησα τις αντιδράσεις των ανθρώπων παγκοσµίως από την επαφή µε το έργο του. Βιολογικά φεύγουν οι άνθρωποι, σας ερωτώ όµως: έφυγε ο Μίκης; Γίνεται να φύγει;
Εχοντας χάσει τον πατέρα µου νωρίς, ο Μίκης για µένα πάνω από όλα ήταν πατέρας και µέντορας.
