Σε µια χώρα του δυτικού κόσµου η είδηση θα ήταν «ο πρώην διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου ∆. Λιγνάδης καταδικάστηκε σε δώδεκα χρόνια φυλάκιση για δύο βιασµούς ανηλίκων χωρίς ελαφρυντικά και οδηγήθηκε στη φυλακή».
Στην Ελλάδα η είδηση είναι «ο ∆. Λιγνάδης καταδικάστηκε σε δώδεκα χρόνια φυλάκιση για δύο βιασµούς ανηλίκων χωρίς ελαφρυντικά και αφέθηκε ελεύθερος». Λίγες µέρες νωρίτερα ο κ. Κούγιας συµβούλεψε την πρόεδρο του δικαστηρίου να σκεφτεί καλά την απόφασή της γιατί έχει πολλά χρόνια καριέρας µπροστά της, προσθέτοντας ότι και ο εισαγγελέας έχει, εκτός αν συµβεί κάποιο απρόοπτο όπως στην Τουλουπάκη. Η πρόεδρος ψήφισε την πλήρη αθώωση του κατηγορούµενου αναγνωρίζοντας το ελαφρυντικό της καλής διαγωγής.
Καλό θα ήταν κάποιος νοµικός να µας εξηγήσει πώς γίνεται να αναστέλλεται µια ποινή δώδεκα ετών για κακουργήµατα χωρίς ελαφρυντικά. Γιατί η κοινωνία βράζει. Ειδικά όταν ο συνήγορος του ∆ηµήτρη Λιγνάδη έδωσε πολιτική χροιά στην υπόθεση παρουσιάζοντάς την ως σκευωρία για να πληγεί η κυβέρνηση.
Ο εισαγγελέας πρότεινε να µη δοθεί ανασταλτικός χαρακτήρας στην ποινή γιατί ο –καταδικασµένος πλέον– Λιγνάδης δεν έδειξε µεταµέλεια σε κανένα σηµείο της διαδικασίας. Πράγµατι ο πρωτοδίκως καταδικασµένος βιαστής ∆ηµήτρης Λιγνάδης είπε στην απολογία του ότι του αρέσει να παίρνει «άδεια» παιδιά και να τα «γεµίζει». Ο δικηγόρος του παρουσίασε ως απόδειξη σκευωρίας εναντίον του πελάτη του τα µηνύµατα που αντάλλαξαν µεταξύ τους τα δύο –όχι πλέον φερόµενα– θύµατα, µε τα οποία έδιναν κουράγιο το ένα στο άλλο. Ολοι οι υπόλοιποι είδαµε δύο ανήλικα παιδιά που εκµεταλλεύτηκε και βίασε ο προνοµιούχος µετέπειτα διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου. Το ίδιο είδε και η πλειοψηφία της έδρας.
Κι όµως, τη βραδιά της απόφασης ο ∆. Λιγνάδης στη βόλτα του στο Μεταξουργείο θα θυµάται την καταδίκη του σαν µια µικρή ενόχληση που θα του επιβάλλει την επίσκεψη στο αστυνοµικό τµήµα δύο φορές τον µήνα. Ισως πάει βόλτα στα παλιά του στέκια. Ισως οραµατιστεί την επόµενη παράστασή του.
Την ίδια ώρα πεθαίνει ο Γιάννης Μιχαηλίδης, στον οποίον αρνούνται την αποφυλάκιση για ποινικό και όχι ιδεολογικό αδίκηµα, µε το σκεπτικό ότι δεν έχει αλλάξει τις ιδέες του. Αυτή είναι η ελληνική ∆ικαιοσύνη. Οταν ένας διεθνής οργανισµός µάς κατατάξει στις τελευταίες θέσεις της λίστας για την ανεξαρτησία της ∆ικαιοσύνης να µην πέσουµε από τα σύννεφα. ∆ίχτυ ασφαλείας δεν θα υπάρχει.