Η Λυδία Γραμματικού παίζει μπάσο στους Dustbowl, μια τίμια και δυναμική μπάντα της Αθήνας που εδώ και 13 χρόνια έχει κερδίσει φανατικούς θαυμαστές.
Με οδηγό το “άγιο” rock ‘n roll, οι Dustbowl έχουν χαράξει τον δικό τους δρόμο και με τα live τους που τα σπάνε, οδηγούν σε αυτό που οι ίδιοι αποκαλούν “Mother Earth Rock Music”. Πέραν από τις “ταμπέλες” που θέλει ένα κείμενο, σας προκαλώ να γνωρίστε τους Dustbowl και να αφήστε τη μουσική αλλά και το εξαιρετικό παίξιμο όλων των μελών του γκρουπ να σας “λύσουν” και να χορέψτε επιτέλους – βάλτε το κινητό στην τσέπη και ανακαλύψτε τους – αν δεν τους γνωρίζετε ήδη!
Ραντεβού στο Ζοο στο Χαλάνδρι. Παρασκευή 9 Νοεμβρίου (έχουν κι ένα ακόμη σημαντικό ραντεβού ως support των Steve Wynn & Chris Cacavas την πρώτη μέρα του live τον Νοέμβριο -19 και 20- στο Tiki!!!)Μέχρι τότε πάμε να γνωριστείτε κι εσείς με την Λυδία, σε μια κουβέντα σαν μια βόλτα στην πόλη.
– Λυδία, πώς μεγαλώνει ένα παιδί με ένα όμορφο μεν αλλά ασυνήθιστο όνομα;Όπως και ένα παιδί σήμερα, με το ίδιο αλλά πολύ συνηθισμένο πλέον όνομα χαχα..
– Πότε στάθηκες στα πόδια σου και άρχισες να ορίζεις εσύ τη ζωή σου;Από μικρή, ήμουν αρκετά ανεξάρτητη δουλεύοντας παράλληλα με τις σπουδές. Από την άλλη αναρωτιέμαι βέβαια, από πότε αρχίζει κάποιος να ορίζει την ζωή του ή πότε ήταν η εποχή που δεν την όριζε. Υπήρχε τέτοια εποχή; Πάντως όσο παίρνουμε τα πράγματα στα χέρια μας, όπως λένε, τα πράγματα γίνονται αφόρητα πιο δύσκολα. Αστείο ή τραγικό; Έτσι είναι πάντως.
– Μουσική ή στίχος; Τι είναι το πρώτο που σε ταξιδεύει όταν ακούς ένα κομμάτι;Θα έλεγα η μουσική, η μελωδία ενός ρεφραίν ή το κιθαριστικό σόλο είναι τα πρώτα που με κάνουν να «κολλήσω» με ένα τραγούδι.
– Τι ορίζεις ως Rock ‘n Roll στην Αθήνα της κρίσης, που ζούμε όλοι σήμερα;Έχω την αίσθηση ότι Rock ‘n Roll, Αθήνα και κρίση είναι ένα τρίπτυχο που υπήρχε και πριν υπάρξουμε εμείς σαν Dustbowl. Αναρωτιέμαι τελικά, μήπως πάντα ήμασταν σε κάποιο είδος κρίσης και απλά το Rock ‘n Roll ήταν η ιδιαίτερη διέξοδος για κάποιους ιδιαίτερους ανθρώπους αυτής της πόλης;
– Rock ‘n Roll και φεμινισμός. Ποιο από τα δύο πρέπει να «φοβάται» μια συντηρητική κοινωνία;Είναι δύο διαφορετικά πράγματα.Το Rock ‘n Roll ως ολότητα έχει υποστεί τα σημάδια αλλοτρίωσης δεκαετιών. Δεν έχει να φοβηθεί κάνεις τίποτα από αυτό σήμερα. Ίσως κάποιες εναλλακτικές μορφές τέχνης και έκφρασης να είναι αυτές που θα δείξουν τον έστω και μικρό «κίνδυνο». Παρ’ όλα αυτά το Rock ‘n Roll σε μια μορφή του και σε ένα μικρό μέρος του έχει κάποιες τέτοιες σταθερές.Σε ότι αφορά το φεμινισμό; Δεν μπορώ και δεν έχω ανάγκη να εξηγήσω τον κόσμο.
– Είναι συντηρητική η σημερινή εποχή;Όλες οι εποχές είναι ανατρεπτικές γιατί έχουν να αντιπαλέψουν με τον συντηρητισμό τους. Ξενοφοβία και ρατσισμός, μικροαστική νοσηρότητα της ελληνικής οικογένειας (βλέπε «νοικοκυραίοι»), αδιανόητη προσήλωση στην εκκλησία, έλλειψη συλλογικότητας, άνοδος του φασισμού… τι πιο συντηρητικό από αυτά.
– Εσένα τι σε «πνίγει» όταν κυκλοφορείς στην Αθήνα και στις γειτονιές που ξέρω ότι αγαπάς, Νέα Σμύρνη και Κουκάκι;Η πρόσφατη εμπειρία μου με πεταμένα γατάκια εν ζωή μέσα στον κάδο σκουπιδιών, γενικά το να βλέπω εγκαταλελειμμένα και απροστάτευτα ζώα μέσα στο αστικό τοπίο… έχω ιδιαίτερη ευαισθησία σε αυτό το κομμάτι. Από την άλλη βλέπω νέους ανθρώπους που σκέφτονται σαν και εμένα, ειδικά σε αυτές τις περιοχές. Επίσης η εικόνα πεταμένων παιχνιδιών, πράσινων φυτών μέσα στη γλάστρα και χριστουγεννιάτικων (στολισμένων!) δέντρων στα σκουπίδια μου προκαλεί θλίψη.
-Πιστεύεις ότι μια μπάντα που παίζει ροκ σήμερα είναι μια πολιτική πράξη;Σίγουρα. Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Κάθε καλλιτεχνική ή μη πράξη θα έπρεπε να έχει ένα πολιτικό πρόσημο, με το ανάλογο κόστος της επιλογής σου βέβαια.
– Όσο κι αν ακουστεί «κλισέ» δεν μπορώ να μην στο ρωτήσω: Πώς είναι η συνύπαρξη με τους υπόλοιπους Dustbowl; Ένιωσες να σε αντιμετωπίζουν διαφορετικά ως Λυδία;Εννοείς ως το «κορίτσι»; όχι, δεν με αντιμετωπίζουν διαφορετικά και δεν θα το ήθελα κιόλας. Έχω μια πολύ ιδιαίτερη και διαφορετική σχέση με τον κάθε ένα ξεχωριστά. Για εκείνους πάντως, είμαι αυτή που τους πειράζει χιουμοριστικά διακόπτοντας την πρόβα.
– Τι είναι οι Dustbowl στον μουσικό χάρτη της Αθήνας;Οι Dustbowl είναι αυτοί που θα φροντίσουν κάθε δισκογραφική δουλεία τους να έχει ποιότητα και να διαφέρει από την προηγούμενη, είναι αυτοί που θα «δουλέψουν» τις εμφανίσεις τους και θα αντικρύσουν με σεβασμό τους φίλους τους στην σκηνή και έξω από αυτή. Αυτά είναι αρκετά για εμένα και τη μπάντα. Δεν είμαστε τέλειοι αλλά έχουμε μάθει αυτά τα 13 χρόνια που παίζουμε να εκμεταλλευόμαστε υπέρ εμάς τα ελλείμματα και τις αντιθέσεις μας.
– Πότε αποφάσισες ότι το μπάσο είναι το δικό σου όχημα για να ταξιδεύεις στις μουσικές;Το μπάσο αποφάσισε για εμένα, το 2006, όταν γνώρισα κάποιους από τους μελλοντικούς Dustbowl, μια παρέα τεσσάρων που έπαιζε μουσική σε ένα υπόγειο και τους έλλειπε το μπάσο… εγώ γενικά έπαιζα κιθάρα αλλά εκείνη την εποχή ήδη πειραματιζόμουν με ένα μπάσο που είχε βρεθεί στα χέρια μου, αν τους είχα γνωρίσει λίγο πιο νωρίς μάλλον θα έπαιζα ρυθμική κιθάρα στο συγκρότημα. Βέβαια, από εκεί και μετά έγινε το όργανό μου. Σκέφτομαι πάνω σε αυτό δηλαδή. Μου αρέσει να παίζω αρμονικές / μελωδικές φράσεις πάνω στη φωνητική γραμμή ή και γύρω από αυτή κρατώντας συγχρόνως την rhythm section.
– Μίλησέ μου λίγο για το κοινό των live. Γιατί πιστεύεις ότι έρχονται; Έχεις την αίσθηση ότι πρόκειται για αυτό που επί Lifestyle θα λέγαμε «φυλή»;Δεν πρόκειται για lifestyle φυλή. Είναι άνθρωποι με ωραία ακούσματα, καλοί ακροατές… καλύτεροι ακροατές από εμάς. Μιλάω για τους φίλους των Dustbowl τουλάχιστον. Έρχονται γιατί τους αρέσει η μουσική, γιατί θέλουν να βρεθούν μαζί με άλλους που τους αρέσει η μουσική και να περάσουν καλά.
– Ποιος τύπος ανθρώπου μπορεί να αντισταθεί σθεναρά σε έναν ρυθμό και να μην χορέψει ποτέ; Θα εμπιστευόσουν έναν τέτοιο τύπο;Ο τύπος ανθρώπου που απλά δεν του αρέσει ο χορός, θα τον εμπιστευόμουν, ναι, αρκεί να γράφει στίχους και να παίζει κιθάρα.
– Τι σε τρομάζει, τι φοβάσαι;Εκτός από τους κλασικούς φόβους του ανθρώπου, θάνατος κλπ.. οι οποίοι γίνονται και οι καλύτεροί του φίλοι ενίοτε, με φοβίζει η ανοχή που γίνεται συνήθεια και δεν είναι πια ανοχή αλλά πραγματικότητα και στο τέλος το ξεχνάς και σου αρέσει κιόλας… προσπαθώ να μην μπαίνω σε αυτό το «ταξίδι» με το να αντιδρώ εγκαίρως, να μου υπενθυμίζω διαρκώς το αρχικό μου συναίσθημα που έλεγε «no way». Με φοβίζει η στασιμότητα, θέλω να κάνω πράγματα, είμαι διαρκώς σε μια κίνηση, ο ύπνος δεν ήταν ποτέ φίλος μου.
– Κι άλλο κλισέ – τελευταίο: Ποια είσαι; Μέσα από 5 τραγούδια παρακαλώ!1. Hank Williams – Take these chains from my heart
2. Ricky Nelson – Lonesome Town
3. The Byrds – Mr. Spaceman
4. Beach Boys – God only Knows
5. The Small Faces – All or Nothing
– Τι θα δούμε στο Live των Dustbowl στο Ζoο Παρασκευή 9 Νοεμβρίου;Βρισκόμαστε στη διαδικασία προβών για το νέο υλικό που θα αποτελέσει το επόμενο δισκογραφικό μας βήμα. Στο επερχόμενο live θα παίξουμε τον τελευταίο μας δίσκο «The Great Fandango”. Μέσα σε όλο αυτό το δημιουργικό συναίσθημα «ξεθάβουμε», αγκαλιάζουμε και διασκευάζουμε παλαιότερα δικά μας κομμάτια από το άλμπουμ «Goin’ Down» ή κάποιο single μας ή κάποια διασκευή. Στο zoo πάντως, παίζουμε πιο ελεύθερα, είναι πολύ φιλόξενος χώρος.
iNFO:
Dustbowl Live @ Zoo Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2018
Έναρξη 22.00
Είσοδος 5e
Ζωοδόχου Πηγής 45, Χαλάνδρι
