Μου ζήτησαν από το Documento μια άποψη για το γεγονός ότι πρώτα η ΕΡΤ και εν συνεχεία τα μεγάλα ιδιωτικά κανάλια έκοψαν διαφήμιση της εφημερίδας επειδή… έθιγε ή συκοφαντούσε τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Και ποια ήταν η επίμαχη φράση; «Τραπεζικό σκάνδαλο με πρωταγωνιστή τον Κυριάκο». Αυτή ακριβώς. Σιγά τον πολυέλαιο δηλαδή. Τίποτε το έξαλλο, το ακραίο, το δυσφημιστικό για την προσωπικότητα ή ξέρω γω για τη θρησκευτική ή σεξουαλική ιδιαιτερότητα του φερόμενου ως θύματος. Ενα ρεπορτάζ βασισμένο σε έγγραφα και στοιχεία της Εξεταστικής. Αν είναι σωστό, μια χαρά. Αν δεν είναι σωστό, υπάρχουν όλα τα μέσα για να διαψευστεί. Και τα νομικά μέσα, αν θέλουν να τιμωρήσουν την εφημερίδα που το δημοσίευσε.
Το ρεπορτάζ όμως αυτό δεν το γνώριζαν εκείνοι που έκοψαν τη διαφήμιση. Και η άποψή μου –και δική σας, φαντάζομαι– είναι ότι αν εφάρμοζαν τους ίδιους κανόνες για ρεπορτάζ που αφορούν άλλους, και όχι τον αρχηγό της ΝΔ, θα είχε ξεσηκωθεί κύμα αντιδράσεων. Διότι σκεφτείτε να έκοβε η ΕΡΤ μια διαφήμιση της «Καθημερινής», για παράδειγμα, ή του «Πρώτου Θέματος», επειδή είχε τη φράση: «Τραπεζικό σκάνδαλο με πρωταγωνιστή τον Τσίπρα». Θα έκανε έφοδο η Βόρεια Κορέα στα σπίτια μας από τα ίδια κανάλια και τα ίδια κόμματα που έκοψαν τη διαφήμιση του Documento ή ανέχτηκαν με τη σιωπή τους αυτό το κρούσμα λογοκρισίας. Και θα κρεμόταν στον φανοστάτη το κεφάλι του Παππά ή των ενόχων.
Το χειρότερο, όμως, είναι ότι αυτή η πράξη αυθαιρεσίας, λογοκρισίας και βιασμού της ενημέρωσης –ναι, περί αυτού πρόκειται– που διέπραξαν οι μηχανισμοί των «από κει», έπεσε μάλλον στα μαλακά και στους «από δω». «Ελα μωρέ, πάλι ο Βαξεβάνης» είναι η παραμυθία ευαίσθητων κατά τα άλλα δημοκρατικών συνειδήσεων. Που δεν καταλαβαίνουν ότι κάθε τέτοια ενέργεια, εναντίον οποιουδήποτε κι αν στρέφεται, φυλακίζει τη δημοκρατία στα κελιά της Νέας Δημοκρατίας, ανοίγει την όρεξη στον αυταρχισμό, προκαλεί κλίμα διωγμού των ανεπιθύμητων. Θέτει με πολύ αποτελεσματικό τρόπο «εκτός νόμου» μέσα ενημέρωσης και δημοσιογράφους.
Το θέμα, όμως, για να καταφύγω σε ένα λογοπαίγνιο, δεν είναι θέμα… μπαχτσεβάνη. Είναι θέμα μπαχτσέ. Οφείλουν η κυβέρνηση, τα κόμματα, οι ενώσεις, να δίνουν τη δυνατότητα να ανθίζουν όλα τα λουλούδια. Κι όχι να φτάσουμε –γιατί εκεί μας πάνε– να θεωρούμε φυσικό φαινόμενο τις «αποκαλύψεις» για τον Κατρούγκαλο, για τον Παππά, για τον Τσίπρα και την οικογένειά του, για τον Τσακαλώτο και τη «δήλωση μετανοίας» του, για μύρια όσα δηλητηριώδη, τοξικά και ανθρωποφάγα. Και αφύσικο, αναιδές και εκτός αριστερού ήθους καθετί που ξεφεύγει από τη συντεταγμένη αριστερή ορθότητα της πληροφόρησης. Να αντιμετωπίζουμε, εντέλει, τη λογοκρισία εις βάρος μιας εφημερίδας και την κατα-δίωξη ενός δημοσιογράφου με λογικές τύπου «φταίει κι αυτή, κύριε πρόεδρε, γιατί ήταν ντυμένη προκλητικά».
Ντυμένη-ξεντυμένη, μπροστά σε τέτοια κρούσματα, που έχουν πολλαπλασιαστεί τον τελευταίο καιρό, το ερώτημα πέφτει σκληρό στο κεφάλι όσων συμπαθούν και στηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ: μήπως η κυβέρνηση είναι τελικώς γυμνή;
