Δεν είναι τυχαίο ότι το πασίγνωστο «ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα» δεν το πρωτοείπε ένας δάσκαλος, ένας διπλωμάτης ή κάποιος επιστήμονας αλλά ένας επαγγελματίας του πολέμου, ο Καρλ Φίλιπ Γκότλιμπ φον Κλαούζεβιτς, ο οποίος προφανώς – πέραν της όποιας αλήθειας των λεγομένων του– δεν μπορούσε παρά να διεκδικεί και να δικαιολογεί τον ρόλο του.
Ενα το κρατούμενο λοιπόν: η πραγματική πολιτική (σε αντίθεση με τη «συνέχισή» της) έχει αποτύχει όταν αρχίζουν οι πολιτικές συγκρούσεις. Και οι πολιτικές προσπάθειες δεν είναι εύκολο να ξαναβρούν χώρο: το να ξαναπάρει τα ηνία η διπλωματία σημαίνει δυστυχώς ότι θα έχουν προηγηθεί βαριές συνέπειες και ότι μέσα στα συντρίμμια όλων αυτών που γκρεμίζονται κάποιοι θα έχουν την ικανότητα να στήσουν τις απαραίτητες γέφυρες.
Αυτήν τη δυνατότητα την οποία επέτρεπαν η θέση και η ιστορία της χώρας μας πέταξε στα σκουπίδια ο Κυριάκος Μητσοτάκης, επιλέγοντας τη μετατροπή μας σε μέρος του προβλήματος. Γιατί προφανώς, θεωρώντας τον εαυτό του μέλος μιας υπερεθνικής κοσμοπολίτικης ελίτ, αδυνατεί να καταλάβει ότι δεν ανήκουμε σε καμιά Δύση γιατί μας «διεκδικεί» και η Ανατολή και γιατί ο «ευρωπαϊκός Νότος» δεν μπορεί να αθροίζεται εύκολα και δογματικά με τις χώρες της κεντρικής ή της βόρειας Ευρώπης.
Δεν είναι αλήθεια, επίσης, ότι στον πόλεμο δικαιολογούνται τα πάντα. Αυτό το ισχυρίζονται όσοι θέλησαν ή θέλουν να γράφουν στα παλιά τα υποδήματά τους όποιους κανόνες δημιούργησε η ανθρωπότητα τους τελευταίους αιώνες και μας προετοιμάζουν για τα χειρότερα που έρχονται.
Δύο τα κρατούμενα λοιπόν: δεν είναι τα πάντα δεκτά «επειδή έχουμε πόλεμο» ούτε μπορούμε να δεχόμαστε τα πάντα επειδή έτσι αποφάσισαν οι διορισμένοι γραφειοκράτες των Βρυξελλών και έτσι θέλησε ο ένας ή ο άλλος που έχει μεν τη διακυβέρνηση της μιας ή της άλλης χώρας αλλά στον οποίο, όσο κι αν βολικά γι’ αυτόν το ξεχνάει, δεν έχουμε δώσει καμιά λευκή επιταγή.
Η λογοκρισία λοιπόν δεν μπορεί να είναι η «λύση» όσο και αν η παραπληροφόρηση αποτελεί πρόβλημα. Με άλλα λόγια, οι «δημοκρατίες της Δύσης» δεν δικαιολογούνται όταν αντιγράφουν τις πρακτικές «αυταρχικών ηγετών» σαν τον Πούτιν ή τον Ερντογάν.
Τρίτο κρατούμενο λοιπόν: εάν ο απέναντι είναι το τέρας και «εμείς» ακολουθούμε τις πρακτικές του εγκαταλείποντας τα δημοκρατικά μας κεκτημένα, δεν μπορεί παρά να γινόμαστε τέρατα.
Και είναι απολύτως οξύμωρο η αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τις Αξίες και τη Διαφάνεια Βέρα Γιούροβα να αναλαμβάνει την υλοποίηση της απόφασης του ευρωδιευθυντηρίου για το κλείσιμο του Sputnik και του Russia Today ώστε να ελέγχεται σε… άπασα την επικράτεια τι λέγεται και πότε.
Οπως δεν είναι τυχαίο ότι στην Ελλάδα της λίστας Πέτσα η πλειονότητα των ΜΜΕ δεν μετέδωσε τη συνέντευξη Λαβρόφ, σαν να μην είναι «είδηση» και να μην έχει σημασία τι λέει επισήμως ο επικεφαλής της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής!
Αυτές τις δύσκολες ώρες η μεγάλη πρόκληση, όπως επισήμανε και η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Δημοσιογράφων, είναι να καταπολεμηθεί η παραπληροφόρηση, ενώ παράλληλα περιφρουρείται η ελευθερία της έκφρασης.
Και σε αυτήν τη δημοκρατική απαίτηση δεν μπορούμε να κάνουμε ούτε βήμα πίσω.