Το Documento απευθύνθηκε στη Λίνα Νικολακοπούλου για να γράψει την άποψή της σχετικά με όσα συμβαίνουν στον χώρο του πολιτισμού εξαιτίας της πανδημίας
Αυτή την είδηση βλέπω την ώρα που συµµαζεύω τον νου µου για να γράψω αυτό το κείµενο… Λέει πως η Πανελλήνια Οµοσπονδία Εστιατορικών και Συναφών Επαγγελµάτων ανά την Ελλάδα είχε καλέσει τα µέλη της σε µαζική συµµετοχή στο πλαίσιο της πανευρωπαϊκής εκδήλωσης διαµαρτυρίας µε τίτλο «Αδειες καρέκλες». Εικόνες από Ηράκλειο, Ναύπλιο, Κοζάνη, Αγρίνιο…
Σκέφτοµαι λοιπόν πως οι άνθρωποι είναι η µεγαλύτερη ενέργεια που κάνει τη µηχανή του κόσµου και της οικονοµίας να γυρνάει. Αυτοί οι άνθρωποι που όταν τελειώνουν τη δουλειά τους θέλουν να βγουν για να ξεσκάσουν, να ψυχαγωγηθούν και να γίνουν µε τη σειρά τους η δυνατότητα επιβίωσης των άλλων επαγγελµατικών κλάδων. Κι όσο µεγαλώνουν οι πόλεις τόσο πιο πολλές επιχειρήσεις ανοίγουν, τόσο περισσότεροι άνθρωποι ξεχύνονται σε πλατείες, µαγαζιά και πεζοδρόµια στριµωγµένοι ο ένας δίπλα στον άλλο.
Είχαµε θεωρήσει την υγεία δεδοµένη. Είχαµε αφήσει πίσω µας τις µεταδοτικές ασθένειες σαν µακρινό παρελθόν. Και τον ∆εκέµβριο του 2019 ήρθε η Covid-19 και είµαστε ήδη στον Μάιο του 2020. Βγήκαµε πριν από λίγες µέρες στους δρόµους ξανά µε την προτροπή να κρατάµε αποστάσεις απ’ τους διπλανούς, σχεδόν όπως φυτεύουµε τα δέντρα.
Ολοι οι κλάδοι αυτό τον καιρό έχουν αγωνία. Κι όλοι περιµένουν την κεντρική γραµµή που θα δοθεί από την κυβέρνηση µες στις επόµενες µέρες. Μεγάλο τσουνάµι. Το αύριο άγνωστο για όλους µας. Οµως «Είµαστε ακόµα ζωντανοί», όπως λέω σ’ ένα τραγούδι µου. Τότε που το έγραφα ούτε εγώ δεν είχα καταλάβει τη σηµασία του. Και αφού είµαστε ακόµη ζωντανοί, ευτυχώς, ας βάλουµε τον νου µας να σκεφτεί σοβαρά. Ολοι. Οποια δουλειά κι αν κάνουµε. Πρέπει να είµαστε έτοιµοι πια για τη µη κανονικότητα της ζωής. Τίποτε δεν θα είναι το ίδιο. Πρέπει να βαθύνουµε τη σκέψη και τον προβληµατισµό µας για την ύπαρξή µας. Παραφορτωθήκαν όλα. Οι κλίµακες γιγαντώθηκαν. Οι πληροφορίες και οι περισπασµοί ανελέητοι. Το οικονοµικό πρόβληµα καυτό. Αδειες καρέκλες, άδειες τσέπες.
Ολα αυτά που έθιξα µέχρι εδώ δεν περιλαµβάνουν την τέχνη. Είναι σκέτη ζωή, µε αγωνία για την επιβίωση. Και ο πολιτισµός; Αυτός όταν υπάρχει είναι ανθεκτικός. Κάποιοι από τους ανθρώπους που τον υπηρετούν είναι µαθηµένοι στα δύσκολα και προσπαθούν σε κάθε καιρό να δηµιουργήσουν και να επικοινωνήσουν. Κανονικά ο ρόλος της τέχνης είναι να δίνει διέξοδο στην υπαρξιακή αγωνία, να δηµιουργεί χώρο για απογείωση, ανάταση, κάθαρση. Να µας προσφέρει την τροφή που είναι απαραίτητη για το είναι µας. Αλλιώς δεν είναι τέχνη.
Ο εγκλεισµός µάς έκανε να αναθεωρήσουµε πολλά. Αυτά που αξιολογήσαµε ως πιο σηµαντικά και ουσιώδη να κοιτάξουµε να µην τα ξεχάσουµε.
Θα κλείσω µε τους στίχους ενός νέου τραγουδιού µου που θα κυκλοφορήσει κι αυτό σε λίγο ελεύθερο, σαν κι εµάς.
Κοίτα πέρα απ’ τις σκεπές
Μ’ ανάλαφρες σιωπές
Ταξίδια πάνε τα πουλιά
Κάτω, δρόµοι και στροφές
Λιµάνια, επιστροφές
Και στα µηνύµατα, µια αγάπη
Στον καθρέφτη σου µπροστά
Με µάτια χωριστά
Κοιτάζεις µέλλον και παρόν
Βάζεις κάποια µουσική
Να πας εδώ κι εκεί
Με τ’ όνειρο συνεπιβάτη
Γύρνα στον κόσµο αυτό σελίδα
Γύρνα µια στιγµή να δεις
Την άλλη ζωγραφιά
Γύρνα, σου στέλνω µια πατρίδα
Νέα, που µ’ αυτή µπορεί να πάτε
Πιο µακριά…
