“Η τηλεόραση είναι γεμάτη σκουπίδια”. “Δεν παράγει τίποτα”. “Καλύτερα να κλείσουν τα κανάλια”. “Δεν έχω τηλεόραση στο σπίτι μου, εδώ και χρόνια”. Πόσες φορές δεν ακούμε αυτές τις φράσεις;
Και ξαφνικά έρχεται μια σειρά να σε κάνει να λες περήφανα: «Εγώ βλέπω ένα γαμάτο σήριαλ ‘’Τη λέξη που δεν λες’’ κάθε Τρίτη στον Αλφα!» Και συνειδητοποιείς πολύ σύντομα ότι δεν είσαι μόνο εσύ αλλά και πολλοί άλλοι. Από τη γιαγιά σου που σε ρωτάει: «Γιατί παιδάκι μου, δεν παίζουν αυτοί οι ηθοποιοί στα άλλα τα έργα;» Και άντε τώρα να της εξηγήσεις…Μέχρι την μικρή σου ξαδερφούλα.
Πώς όμως μια σειρά με ένα τόσο δύσκολο θέμα- ταμπού, όπως ο αυτισμός κατάφερε να αγγίξει τόσο κόσμο και να γίνει αγαπημένη συνήθεια;
Πέρα από το πραγματικά σπουδαίο εικαστικό και καλλιτεχνικό αποτέλεσμα (σκηνοθεσία-φωτογραφία) και τις υποδειγματικές ερμηνείες. Η ιστορία του Παυλή μίλησε στις καρδιές μας. Μίλησε σ’ εσένα και σ’ εμένα και ξέρεις γιατί;
Γιατί σήμερα και εσύ και εγώ δεν μπορούμε πια να επικοινωνήσουμε. Γιατί η ζωή μας διακατέχεται από μια μορφή «αυτισμού». Στη σειρά, όλοι οι ήρωες πάλευαν να βρουν ένα νήμα μεταξύ τους, μια τρύπουλα για να περάσουν την κλωστή στην βελόνα, μήπως και γίνει μια περασιά στο κέντημα, αλλά τα τρυπήματα και τα πληγωμένα δάκτυλα ήταν πιο πολλά. Δακτυλήθρα τους η κατανόηση, η αγάπη, η αγκαλιά.
Αυτά δεν αναζητάμε όλοι σήμερα; Με τα μπλε ακουστικά του Παυλή δεν κρυβόμαστε για να χαθούμε από ό,τι μας πληγώνει, από ό,τι δεν θέλουμε να δούμε;
Στο τελευταίο επεισόδιο το ίδιο το παιδί δείχνει στους γονείς του τι θέλει να γίνει με την εκπαίδευσή του δραπετεύοντας στη γιορτή του σχολείου του και αναστατώνοντας ένα ολόκληρο χωριό. Τότε όλοι μαθαίνουν αυτό που η οικογένεια έκρυβε πίσω από τα παράθυρα. «Ο Παυλής είναι αυτιστικός!» Θα φωνάξει ο πατέρας.
«Η κόλαση μας είναι οι άλλοι» έλεγε ο Ζαν Πωλ Σαρτρ… Μικρέ Παυλή σ’ ευχαριστούμε!
*Για πρώτη φορά, μετά την προβολή του πρώτου επεισοδίου, συστάθηκε Σύλλογος Γονέων αυτιστικών παιδιών στα Χανιά. Στην Κρήτη υπάρχουν αυξημένα ποσοστά αυτισμού.
