Καταγραφή μιας συνομιλίας της συνθέτριας Λένας Πλάτωνος με τον Αντώνη Μποσκοΐτη:
«Την πρώτη βραδιά της Μεταπολίτευσης, αποτέλεσμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, ήμασταν με τη μάνα μου και τη Ντόρα Μπακοπούλου μέσα στ’ αυτοκίνητο του συχωρεμένου Βασίλη Διαμαντόπουλου, του ηθοποιού.
Με ένα κασετοφωνάκι ηχογραφούσα τα τεκταινόμενα στον δρόμο, τα οποία ήταν πολλά και διάφορα.
Θυμάμαι μία γυναίκα μόνη της με μία σημαία να κατηφορίζει στη λεωφόρο Αλεξάνδρας και να φωνάζει: Δημοκρατία!
Επίσης, συζητούσαμε για τις εφημερίδες που επρόκειτο να ξανανοίξουν και μας φαινόταν σαν θέατρο του Παραλόγου!
Ο Διαμαντόπουλος τραγουδούσε μαζί μου «Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις» του Θεοδωράκη και του Ρίτσου – ακόμα υπάρχει η κασέτα αυτή με τις φωνές μας ηχογραφημένες.
Από την Ιπποκράτους κατεβήκαμε στο Σύνταγμα. Εκεί, όσο κι αν ακούγεται τρελό, αφήσαμε τ’ αμάξι, βγήκαμε έξω και ενωθήκαμε με τον κόσμο του τότε ΚΚΕ Εξωτερικού.
Πανζουρλισμός και παντού κόκκινα λάβαρα, ένα πανηγύρι που κράτησε μέρες ολόκληρες.
Μία μεγάλη παρέα από την μια άκρη της Σταδίου ως την άλλη κρατιόταν χέρι-χέρι τραγουδώντας Βασιλικός θα γίνω, αποσκοπώντας βέβαια στη γελοιοποίηση του βασιλιά.
Δεν έλειψαν και τα μπουλούκια των καραμανλικών που φώναζαν ρυθμικά Καραμανλής-Καραμανλής, πηγαίνοντας με τα πόδια στο αεροδρόμιο να τον υποδεχτούν. Χαρά στο κουράγιο τους!
Εγώ έπαιρνα συνεντεύξεις απ’ τον κόσμο μ’ ένα μικροφωνάκι.
Ρωτούσα: Τι νιώθετε τώρα; Έπεσαν οι καταραμένοι, απαντούσαν όλοι με υπερβολική μανία!
Η Αθήνα κατακλυζόταν σταδιακά από ανθρώπους με ελληνικές σημαίες στα χέρια σε κατάσταση εκτός εαυτού.
Σίγουρα εμείς εκείνες τις ώρες νιώθαμε μεγαλύτερη ένταση απ’ ότι οι Παριζιάνοι στον Μάη του ΄68.
Είχαμε απαλλαγεί πια από τη χούντα και η ελευθερία παρουσιαζόταν μπροστά μας ολοζώντανη και εύκολη στη διαχείριση της απ’ όλους μας.
Ήταν σαν μία πολυπόθητη ερωμένη η ελευθερία, σαν ένα δώρο. Δεν κοιμήθηκα όλη νύχτα, όχι μόνο απ’ τον ενθουσιασμό κι απ’ το θόρυβο της πόλης, αλλά κι απ’ τη μάνα μου, που ήταν καραμανλική και είχε την τηλεόραση στη διαπασών περιμένοντας την επάνοδο του Καραμανλή από το Παρίσι.
Ο δε πατέρας μου, που ήταν κεντρώος, επειδή φοβόταν την πολυκοσμία, δεν είχε έρθει και παρακολουθούσε απ’ την τηλεόραση κι εκείνος.
Όλοι είχαμε χαρεί τρομερά.
Ξέρεις τι μου θυμίζουν οι σημερινές επέτειοι του Πολυτεχνείου, όποτε γυρίζω νοερά σε εκείνη τη βραδιά;
Ένα σαλόνι από λαμπρικέν ξεφτισμένο…
Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια (49 για την ακρίβεια) επανάληψης…»
