Την περασμένη Δευτέρα γνωστοποιήθηκε ο θάνατος του ποιητή και συγγραφέα Κωστή Γκιμοσούλη στα 63 του χρόνια. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γέμισαν αποχαιρετιστήρια μηνύματα ανθρώπων που είτε τον είχαν γνωρίσει προσωπικά είτε ανήκαν στους θαυμαστές του έργου του. Eργο που περιλαμβάνει πέντε ποιητικές συλλογές από το 1983 έως το 2004 αλλά και πεζά, πολλά από τα οποία είχαν δημοσιευτεί σε περιοδικά και εφημερίδες. Η συνθέτρια Λένα Πλάτωνος επικοινώνησε συντετριμμένη μαζί μου και μου ζήτησε να μεταφέρω δημοσίως την ιστορία πίσω από τη γνωριμία και τη μικρή συνεργασία που είχαν με τον Γκιμοσούλη. Παραθέτω αυτούσιο τον λόγο της:
«Ηταν το 1987, όταν είχα ολοκληρώσει την όπερα “Το αηδόνι του αυτοκράτορα” σε λιμπρέτο του τότε συντρόφου μου, του ποιητή Γιώργου Βολουδάκη. Η ξαδέρφη μου, η αείμνηστη Λένα Αστρινάκη, τον ίδιο καιρό δούλευε στον ραδιοφωνικό σταθμό του ΚΚΕ. Συγκεκριμένα είχε την επιμέλεια σε μια σειρά εκπομπών για τη λογοτεχνία και την ποίηση. Οι συναντήσεις γίνονταν στο δικό μου σπίτι κι έτσι θυμάμαι να περνάνε οι πάντες για ένα μεγάλο διάστημα, από τον Γιώργο Μπλάνα μέχρι την Ιουλίτα Ηλιοπούλου αλλά και τον Κωστή Γκιμοσούλη. Αυτοί οι νέοι τότε ποιητές συνήθιζαν να κάνουν μεγάλους διαλόγους με τον Βολουδάκη κι εγώ συνήθιζα επίσης να τους ηχογραφώ με το τετρακάναλό μου. Με τον Κωστή δέσαμε πιο πολύ απ’ όλους τους άλλους θα έλεγα. Τον θυμάμαι σαν ένα αγέρωχο παιδί με κοντά μαλλιά και με καθαρό βλέμμα στα μάτια του. Είχα μόλις διαβάσει την τελευταία ποιητική συλλογή του, “Το στόμα κλέφτης”, που με είχε ενθουσιάσει. Μου άρεσε που έγραφε για αεροπλάνα, που τον διακατείχε ένα αίσθημα φυγής και ταξιδιού πολύ οικείο και σε μένα εκείνη την περίοδο. Αποφασίσαμε να του γράψω πρωτότυπη ηλεκτρονική μουσική εν είδει συνοδείας για τις ραδιοφωνικές απαγγελίες των ποιημάτων του. Ηξερα πως ήταν πολύ καταρτισμένος μουσικά, διότι τότε επίσης είχα γνωρίσει και τη σύντροφό του, μια πολύ μορφωμένη κοπέλα. Οι δυο τους, απ’ ό,τι μου είχαν πει, άκουγαν όλα τα είδη μουσικής, από ροκ και λαϊκά μέχρι μπλουζ και ηλεκτρονικά. Για πολλές μέρες ο Κωστής ερχόταν στο σπίτι μου και πάντα εγώ μπροστά στο τετρακάναλό μου κι εκείνος στην άλλη μεριά του δωματίου δουλεύαμε σαν να αυτοσχεδιάζαμε και σαν να ανακαλύπταμε νέους ορίζοντες μεταξύ ποίησης και μουσικής. Χαθήκαμε μέσα στα χρόνια, όπως συνηθίζεται μεταξύ καλλιτεχνών που κάποια φορά συνεργάστηκαν στη ζωή τους. Ο θάνατός του σε σχετικά νέα ηλικία ήταν κάτι που με λύπησε βαθύτατα. Ο Κωστής Γκιμοσούλης ήταν ένας σπουδαίος ποιητής. Τον αποχαιρετώ με ειλικρινή οδύνη».
