Είδαμε τη νέα παράσταση της Λένας Κιτσοπούλου «Και λέγε λέγε» και φύγαμε ζαλισμένοι.
Η παράσταση ξεκινάει με ένα σόου δευτεροτριτοκλασάτης πίστας επαρχιακής μπουζουκερί. Όλα απαστράπτοντα, υπερβολικά, με παγιέτες, φωνές, παλαμάκια, ρυθμό που ξεφεύγει και επανέρχεται, διάδραση με το κοινό. Η πιο σωστά με εντολές προς το κοινό μαζί με το απαραίτητο βρισίδι:. «Μ@υνιά, σκ@τοτοκο@ράδες» και άλλα χειρότερα συνοδεύονται με αποφθέγματα του τύπου «πάρε δώσε είναι η ζωή, πίνω και μια μπύρα», «όλα είναι το κορμί» ή το πασίγνωστο «δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη». Βέβαια υπάρχουν και τα πιο φιλοσοφημένα όπως «όλη μας η ζωή είναι καραόκε» ή συμβουλευτικά ποιηματάκια όπως «πάλεψέ τη τη ζωή, πάρε το σαν συμβουλή».
Βάρα παλαμάκια, ρε, τι σού ζητάω;
Την τιμητική της στο σόου έχει η τραγουδίστρια Σάσα Μπάστα και ο «γύφτουλας με το τύμπανο» που ανεβαίνει στη σκηνή, ενώ η εντολή εκτοξεύεται πιο έντονα πλέον προς το κοινό που δεν συμμετέχει στο παλαμάκι: «τι σας ζητήθηκε γαμώ την ανωμαλία μου;». Το πράγμα κάπου παρατραβάει κι εσύ αναρωτιέσαι γιατί τόσος κακός χαμός για να πούμε όλοι μαζί «ναι, ναι, ναι, το’ χεις, έλα, έλα» ή «τσου, τσου, τσου» με το μισό θέατρο να πρέπει να φωνάζει «Σάσα» και το άλλο μισό «Μπάστα». Ευτυχώς, η λαμέ βαβούρα κάποτε κοπάζει και νεαροί με μακριές περούκες αλλάζουν το σκηνικό κουβαλώντας κουνιστές πολυθρόνες, ποτά, τραπέζια, τζάκια και κάδρα.
Ξεχαρβαλώνοντας τον Τσέχωφ.
Και μετά έρχεται ο Τσέχωφ για να αρχίσει το αληθινό γλέντι. Η μεθυσμένη Μάσα μπουκάρει στη σκηνή τρεκλίζοντας με μαύρο γυαλί για να συναντήσει τις υπόλοιπες ηρωίδες που είναι χυμένες στους καναπέδες περιμένοντας λίγα ψίχουλα αγάπης από τους σεξιστές μαλάκες που έχουν κάτσει στο σβέρκο τους. Μες στην αφόρητη ζέστη της στέπας, όπως μας πληροφορούν οι πινακίδες νέον που κουβαλάνε οι ηθοποιοί, θα παιχτεί η παραλίμνια κιτσοπούλεια ελεγεία με τους μαδημένους γλάρους και τους βίαιους έρωτες, την ώρα που έχει ξεσπάσει επιδημία κουνουπιών και ο καύσωνας έχει μουχλιάσει όλες τις προμήθειες. «Και τώρα τί θα φάμε;» φωνάζει απειλητικά ο Τριγκόριν που βαράει με τη σκοτώστρα ένα ακόμα κουνούπι, έξαλλος που δεν μπορεί να αφοσιωθεί απερίσπαστος στο συγγραφικό του οίστρο. «Ναι, τι θα φάμε;» απασχολεί και τον Τρέπλιεφ, όση ώρα δεν πλέκει βελόνες και δεν βασανίζεται με τη βαθυστόχαστη διερώτηση «Που να είναι τώρα το Νινάκι;» ή την ακόμα πιο βαθυστόχαστη «Μήπως και το Νινάκι γουστάρει το ξύλο;». Γιατί περιττό να πούμε ότι πέφτει κάμποσο κι απ’ αυτό, μαζί με πολλά άλλα, στο μπάχαλο της ρώσικης αρκούδας που εκτυλίσσεται επί σκηνής.
Σύμφωνα με τα λεγόμενα της σκηνοθέτιδας αυτό που παρακολουθούμε είναι ένα έργο αφιερωμένο στον έρωτα, μαζί φυσικά με τις ματαιώσεις, τις προδοσίες, τις προβληματικές σχέσεις, τον πόλεμο των δύο φύλων. Πάντα με το σουρεαλιστικό, καυστικό ως εκεί που δεν παίρνει θεατρικό στιλ της Κιτσοπούλου που δεν αφήνει τίποτα όρθιο. Όλα ανατρέπονται, ξεφεύγουν, ξεχαρβαλώνονται ως τα άκρα, σε μια γκροτέσκα βερσιόν άρλεκιν, βραζιλιάνικης σαπουνόπερας, μανιφέστου, δελτίου των οκτώ και σαρκαστικής παρωδίας του Τσέχωφ.
Ωστόσο, κάτι γίνεται ανάμεσα στις γραμμές και τις εικόνες που ξεπηδούν σαν καυτές ριπές ανέμου πέριξ της λίμνης που δεν διαθέτει πλέον ούτε μισό γλάρο. Κάποια κωμικοτραγικά στοιχεία που κρύβουν μέσα τους ψήγματα ανατροπής σε κάνουν να λες γιατί βρε παιδί μου δεν έκανε κάτι περισσότερο με το υλικό της μια δημιουργός που έχει ταλέντο; Γιατί μονίμως περιορίζεται και εν τέλει εγκλωβίζεται στην αναμενόμενη και επαναλαμβανόμενη μανιέρα της, αντί να πάρει φόρα και να πετάξει;
(Παίζουν: Λένα Κιτσοπούλου, Γιάννης Κότσιφας, Ιωάννα Μαυρέα, Πάνος Παπαδόπουλος, Θοδωρής Σκυφτούληε, Γαλήνη Χατζηπασχάλη)
INFO
Τετ-Κυριακή & από 30/5 Πέμπτη-Κυριακή, Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν-Σκηνή Φρυνίχου, Φρυνίχου 14, Πλάκα
