Τις τελευταίες εβδομάδες έχει βγάλει μαλλιά η γλώσσα γιατρών και συναδέλφων τους επιδημιολόγων να κρούουν το καμπανάκι του κινδύνου για νέα έξαρση της πανδημίας. Και άφηναν και μπηχτές για παρελάσεις και δοξολογίες. Και όχι άδικα, αφού τα ημερήσια κρούσματα όχι μόνο παραμένουν εδώ και καιρό στάσιμα σε απαράδεκτο υψηλό επίπεδο αλλά δείχνουν και αυξητική τάση, ενώ 30 με 50 συνάνθρωποί μας χάνουν κάθε μέρα τη ζωή τους. Εννοείται πως και οι ΜΕΘ, ειδικά στη βόρεια Ελλάδα, είναι γεμάτες, αφήνοντας εκτός χιλιάδες ανθρώπους με άλλα σοβαρότατα νοσήματα και πηγαίνοντας πίσω προγραμματισμένες και μη νοσηλείες.
Οσο κι αν ακούγεται υπερβολικό, είναι σαν να έχουμε συνηθίσει τους θανάτους. Σαν να έχουμε αποδεχτεί ως κοινωνία ότι όποιος είναι να φύγει θα φύγει και οι υπόλοιποι πρέπει να συνεχίσουμε σαν να μη συμβαίνει τίποτε.
Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη με τους συνήθεις υπόπτους μπροστάρηδες (π.χ. Αδωνης Γεωργιάδης) δίνει το βήμα. Συμπεριφέρεται σαν αρνητής του ιού.
Μη γελιέστε όμως, ο πραγματικός λόγος που η κυβέρνηση τρέμει ένα ακόμη lockdown είναι τα νούμερα της οικονομίας. Μια σειρά από οικονομικούς δείκτες δείχνει ότι η κατάσταση στην οικονομία έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο.
Για παράδειγμα, ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015 παρέλαβε με έλλειμμα στο ισοζύγιο γενικής κυβέρνησης 5,9%. Το ισοζύγιο μάλιστα ήταν ελλειμματικό από το 1995, φτάνοντας σε δυσθεώρητα ύψη για παράδειγμα το 2009 (15,1%)! Για τέσσερα χρόνια η χώρα εμφάνισε πλεόνασμα, μικρό μεν αλλά πλεόνασμα, και ο ΣΥΡΙΖΑ παρέδωσε το 2019 με πλεόνασμα 1,1%. Ομως τον επόμενο χρόνο, το 2020, το έλλειμμα έφτασε ξανά στο 9,7%. Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι και δείχνουν γιατί ο Αδ. Γεωργιάδης αποκλείει με τόσο απόλυτο τρόπο την επιστροφή σε περιοριστικά μέτρα. Θα μπορούσε να πει κάποιος «όπως στρώνεις κοιμάσαι». Η κυβέρνηση την πάτησε από την ιδεοληψία της να εμφανίζεται βασιλικότερη της τρόικας. Στάση την οποία μάλιστα διαφήμιζε και προεκλογικά, αν θυμάστε.
