Ορισµένες φορές οι καταστροφές είναι αναπάντεχες και αιφνιδιάζουν τους πάντες, «αρµόδιους» και µη, οπότε είναι λογικό η κριτική να είναι «µετρηµένη», να κατανοεί το αιφνίδιο του γεγονότος και το µέγεθος του προβλήµατος και να δείχνει µια κάποια κατανόηση στους υπεύθυνους.
Ολη αυτή η διάθεση µετριοπάθειας όµως στερείται οποιαδήποτε πολιτική νοµιµοποιητική βάση και χάνει κάθε λόγο ύπαρξης εάν οι «αρµόδιοι» εµφανίζονται διαρκώς κατώτεροι των περιστάσεων, αντιδρούν µε µεγάλη καθυστέρηση και λαµβάνουν µέτρα που δεν αντιµετωπίζουν το πρόβληµα, αλλά στην καλύτερη περίπτωση «τρέχουν» πίσω από τα προβλήµατα.
Με αυτά τα δεδοµένα είναι καταρχάς εξηγήσιµο γιατί έµειναν χωρίς νερό οι Βολιώτες. Αυτό που δεν είναι εξηγήσιµο είναι γιατί δεν πληροφορήθηκαν άµεσα αυτοί που έτρεχαν στο δηµαρχείο για ένα µπουκάλι νερό µέσα από αδιάβατους και επικίνδυνους δρόµους ότι οι αρµόδιοι κυβερνητικοί παράγοντες έχουν ήδη δροµολογήσει τη λύση του προβλήµατος χωρίς να περιµένουν κάποια θεία επιφοίτηση ή τι θα πει (και γι’ αυτό!) ο Αµερικανός σύµβουλος επικοινωνίας του πρωθυπουργού, ο «πολύς» κύριος Γκρίνµπεργκ.
Μπορεί επίσης να είναι γεγονός ότι το άνοιγµα των ουρανών επί πενθήµερου στην ευρύτερη περιοχή της Καρδίτσας µεγέθυνε υπέρµετρα το πρόβληµα και έκανε τραγωδία αυτό που υπό άλλες καιρικές συνθήκες, λίγο καλύτερες, θα ήταν πολύ µεγάλο πρόβληµα.
Αλλά δεν είναι ούτε λογικό ούτε αναµενόµενο να µην έχουν κινητοποιηθεί και να µην έχουν φτάσει εγκαίρως στην Καρδίτσα δυνάµεις πολιτικής προστασίας από άλλες περιοχές. Να µην υπάρχει µε το ξηµέρωµα κιόλας ένα ελικόπτερο πάνω από τα σπίτια που σκέπασε το νερό, για να δουν οι «αρµόδιοι» από κοντά τι τρέχει, να σώσουν ό,τι γινόταν, να δώσουν τουλάχιστον ελπίδα εάν δεν µπορούσαν να δώσουν κάτι άλλο.
∆εν είναι εικόνα κανονικής πολιτείας αυτή. Οπως δεν ήταν κανονική η εικόνα του κράτους και στη µη αντιµετώπιση των πυρκαγιών. ∆εν είναι εικόνα κανονικών υπηρεσιών και κανονικών «αρµόδιων παραγόντων». ∆εν είναι κανονική η εικόνα αυτών των υπουργών, από τον Κικίλια µέχρι τον Βαρβιτσιώτη και από τον ∆ένδια µέχρι τον Βορίδη, που είτε εξαφανίζονται και τους ψάχνουµε είτε εµφανίζονται και κάνουν τον σχολιαστή για το πόσα στρέµµατα κάηκαν και πόσα εκτάρια πληµµύρισαν.
Και βέβαια δεν είναι εικόνα κανονικού πρωθυπουργού αυτή του Μητσοτάκη, που µονίµως εξαφανίζεται όταν υπάρχει πρόβληµα και εµφανίζεται κατόπιν καταστροφής, όταν δεν τον παίρνει άλλο να κρύβεται, για να µας πει κάθε φορά τα ίδια: ότι «αντικειµενικά» ο ίδιος δεν έχει ευθύνες, ότι φταίει ο κακός µας ο καιρός και ότι θα προωθήσει άµεσα «µεταρρυθµίσεις», δηλαδή ιδιωτικοποιήσεις, µε άλλα λόγια µπίζνες.
∆εν είναι περίεργο λοιπόν που ακόµη και οι δικοί του, οι κυβερνητικές ντουντούκες όπως ο Πορτοσάλτε, διαχωρίζουν τη θέση τους από αυτόν και τους κολαούζους του δηλώνοντας κάτι πρωτοφανές για πρωθυπουργό που πήρε νέα κυβερνητική εντολή πριν από δυόµισι µήνες: ότι η κυβέρνηση τα ’χει χαµένα και εάν ο Μητσοτάκης δεν µπορεί, ν’ αναλάβει άλλος.