Δολοφονία χαρακτήρα. Αυτό επιχειρεί η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη σε όποιον της αντιστέκεται. Σε όποιον λέει αλήθειες που δεν τη συμφέρουν και της χαλάει το αφήγημα της μετριοπαθούς δύναμης, ξεμπροστιάζοντας τον καθαρά ακροδεξιό χαρακτήρα της. Ο Ιάσονας Αποστολόπουλος είναι ένας από αυτούς που η ΝΔ θα ήθελε να είναι άγνωστοι. Να μην ακούγονται οι αλήθειες και οι εμπειρίες του. Ή, ακόμη καλύτερα, η κυβέρνηση θα ήθελε να μην τολμάει να τις λέει.
Πρόσφατα στοχοποιήθηκε χυδαία από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο Γιάννη Οικονόμου,ο οποίος μάλιστα με περίσσιο θράσος όχι μόνο δεν απολογήθηκε για τα όσα εφιαλτικά περιέγραψε ο Ιάσ. Αποστολόπουλος σχετικά με τις επαναπροωθήσεις (pushbacks) που κάνει η Ελλάδα και τα αρνήθηκε κατηγορηματικά αλλά υποστήριξε και ότι λέει ψέματα και τον χαρακτήρισε προδότη.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο εθελοντής διασώστης στοχοποιήθηκε από την κυβέρνηση Μητσοτάκη επειδή κατήγγειλε όσα διεθνείς οργανισμοί και ευρωπαϊκοί φορείς έχουν ήδη καταγράψει ή όσα δημοσιεύονται σε μεγάλα ΜΜΕ όπως οι «New York Times», το «Spiegel», το BBC και το CNN. Σχεδόν ένα χρόνο πριν είχε ακυρωθεί η παρασημοφόρησή του από την πρόεδρο της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου, προκαλώντας και τότε σάλο αντιδράσεων.
«Γενικά στην Ελλάδα ζούμε μια δυστοπική κατάσταση. Αντί να στηλιτεύονται οι δράστες των εγκλημάτων και των δολοφονιών στο Αιγαίο, απειλούνται και στοχοποιούνται όσοι μιλάνε γι’ αυτά. Το τελευταίο ήταν το αποκορύφωμα αυτής της στοχοποίησης γιατί είχαμε να κάνουμε με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, ο οποίος σε μια στιγμή έντασης στα ελληνοτουρκικά με αποκάλεσε δημόσια προδότη. Αυτό έδωσε το έναυσμα στην πλειονότητα των ΜΜΕ μαζί με τα ανώνυμα τρολ, τα οποία απόλυτα συντεταγμένα εξαπέλυσαν κύμα λάσπης και μίσους που έφτασε μέχρι και τις δημόσιες απειλές θανάτου. Είχαμε λογαριασμούς φιλικούς προς την κυβέρνηση να καλούν στη δολοφονία μου. Λίγο καιρό πριν είχαν βγάλει τη διεύθυνση του πατρικού μου. Ολο αυτό είναι μια τελείως συνειδητή πράξη. Ξεκίνησε μετά την ακύρωση της παρασημοφόρησης. Ακριβώς από την επόμενη μέρα ενορχηστρώθηκε μια καμπάνια δολοφονίας του χαρακτήρα μου, μάλλον για να δικαιολογήσουν και το φιάσκο της ακύρωσης» λέει ο Ιάσ. Αποστολόπουλος μιλώντας στο Documento.
Χυδαιότητες και στοχοποίηση
Προσθέτει μάλιστα ότι «το να βαφτίζουν τους διασώστες διακινητές είναι μια χυδαιότητα απροσμέτρητη και το κάνουν γιατί δεν ανέχονται την παραμικρή κριτική σε αυτό το θέμα. Υπάρχει μια λύσσα της κυβέρνησης για το θέμα των pushbacks· κάνουν ό,τι μπορούν για να μη βγει προς τα έξω το παραμικρό και νομίζω ότι τελικά αυτή η λύσσα μάλλον λέει πιο πολλά από την κριτική την ίδια. Γιατί το να επιχειρείς να καλύψεις κάτι με νύχια και με δόντια όταν όλος ο πλανήτης το ξέρει, πέραν του ότι είναι γελοίο, δείχνει και την κατάσταση της δημόσιας σφαίρας στην Ελλάδα η οποία είναι ασφυκτική».
Συνεχίζει λέγοντας πως η στοχοποίηση μπορεί να έχει τραγικό αποτέλεσμα, θυμίζοντας τι έγινε με την Ολλανδή δημοσιογράφο Ινγκεμπορχ Μπέχελ, η οποία εξαναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Ελλάδα όταν οι απειλές έγιναν πράξη: «Στην περίπτωση αυτή είδαμε πόσο εύκολα μπορεί να καταλήξει και σε φυσική βία. Το να σε στοχοποιούν στο ίντερνετ και να σε απειλούν με θάνατο είναι ένα πράγμα, αλλά το να παραδίδεις έναν άνθρωπο βορά σε κάθε ακροδεξιό κάθαρμα που μπορεί να τον πετύχει στον δρόμο… Είδαμε ότι η γυναίκα αυτή έφαγε πέτρα στο κεφάλι από έναν τύπο που την αποκάλεσε “Τουρκάλα πόρνη” στον δρόμο και έφυγε από τη χώρα».
Αναφερόμενος στις επαναπροωθήσεις και στη στάση της κυβέρνησης, ο Ιάσ. Αποστολόπουλος υπογραμμίζει τις ομοιότητες της Ελλάδας και Ιταλίας στη μεταναστευτική πολιτική. Οπως επισημαίνει, ο Κυρ. Μητσοτάκης αντιγράφει πιστά τον εθνικιστή Ματέο Σαλβίνι. «Η μεγάλη διαφορά είναι ότι ο Σαλβίνι έκανε το έγκλημα και το είπε. Ενώ ο Μητσοτάκης το κάνει και δεν το λέει» σημειώνει χαρακτηριστικά, τονίζοντας ότι το κίνημα στην Ιταλία γιγαντώθηκε ακριβώς επειδή ο Σαλβίνι δεν έκρυψε την αντιμεταναστευτική και δολοφονική πολιτική του.
«Πιστεύω ότι αν η ελληνική κοινωνία έβλεπε σε βίντεο δύο λεπτών τι σημαίνει pushback, πόση βία και πόση αγριότητα έχει, θα αντιδρούσε. Αν έβλεπε ο κόσμος τους ανθρώπους να κρύβονται στις ελιές και να τους κυνηγάνε τα σκυλιά που στέλνουν για να τους εντοπίσουν, να τους γδύνουν, να τους ξυλοκοπούν, να τους βάζουν ξανά στη θάλασσα και να τους αφήνουν αβοήθητους και ακυβέρνητους, αν έβλεπε τα μωρά να κλαίνε, θα υπήρχε μεγάλη κατακραυγή. Αλλά δεν τα βλέπει» αναφέρει και τονίζει ότι ο νόμος του Σεπτεμβρίου του 2021 του υπουργού Μετανάστευσης και Ασύλου Νότη Μηταράκη ποινικοποιεί τη διάσωση και την αλληλεγγύη, έτσι ώστε να περιορίσει όσο μπορεί την ύπαρξη μαρτύρων στα εγκλήματα.
«Αυτές οι επιχειρήσεις, τα pushbacks, είναι σχεδιασμένες να μένουν αόρατες. Μια βασική τακτική αυτών των επιχειρήσεων είναι η αφαίρεση των προσωπικών αντικειμένων κατευθείαν. Δηλαδή με το που τους συλλαμβάνουν η πρώτη ενέργεια είναι να τους γδύνουν και να τους αφαιρούν επιμελώς κάμερες, κινητά τηλέφωνα, οτιδήποτε μπορεί να πραγματοποιήσει καταγραφή. Και αυτός είναι ο λόγος που δεν θέλουν μάρτυρες. Η ποινικοποίηση της αλληλεγγύης και της διάσωσης με τον νόμο του Μηταράκη που απαγορεύει σε διασωστικές ομάδες να βγαίνουν στη θάλασσα αν δεν έχουν έγγραφη άδεια από το λιμεναρχείο αποσκοπεί στο να εξαφανίσουν τους μάρτυρες από τα σύνορα της Ευρώπης έτσι ώστε οι αρχές να είναι ανενόχλητες να ασκούν καθημερινά δολοφονικές πρακτικές ανάσχεσης της μετανάστευσης» σημειώνει.
«Δεν είναι pushbacks αυτά, αυτά είναι κρατικές απαγωγές και εξαφανίσεις. Τους απάγουν από την ακτή και τους ξαναβάζουν σε μια κατάσταση distress. Γιατί στη θάλασσα ο άνθρωπος είναι σε κατάσταση ναυαγού. Γι’ αυτό είπα ότι το ελληνικό λιμενικό δημιουργεί ναυαγούς. Πιάνει ανθρώπους από τη στεριά και τους ξαναβάζει στη θάλασσα. Είναι σαν να έχεις μια πυροσβεστική που βάζει φωτιές αντί να τις σβήνει. Αυτό δεν έχει ξαναγίνει κάπου στην Ευρώπη. Αυτό είναι καινοτομία Μητσοτάκη» λέει ο Ιάσ. Αποστολόπουλος και συμπληρώνει ότι το λιμενικό δεν κάνει διασώσεις, εκτός και αν υπάρχουν ήδη αρκετοί μάρτυρες. Συμπληρώνει ότι πια «οι πρόσφυγες για να γλιτώσουν τα pushbacks της Ελλάδας πηγαίνουν από Τουρκία κατευθείαν Ιταλία μέσω της νέας μεταναστευτικής διαδρομής της Καλαβρίας».
Η τραγωδία στη Λέσβο που τον άλλαξε για πάντα
Ο Ιάσ. Αποστολόπουλος πέρα από απειλή για την ελληνική κυβέρνηση είναι και πολλά άλλα και πάνω από όλα ανιδιοτελής διασώστης ανθρώπινων ψυχών. Στα 38 του έχει σώσει ανυπολόγιστο αριθμό ανθρώπων λίγο προτού το κύμα τούς τραβήξει μια για πάντα στον πάτο της Μεσογείου, ενώ ως πολιτικός μηχανικός έχει χτίσει μαζί με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα ένα νοσοκομείο στη σαβάνα του Νότιου Σουδάν. Η ζωή του Ιάσονα είναι όλη μια κοινωνική προσφορά. Αυτή την περίοδο έχει έδρα του την Ιταλία και το καράβι διάσωσης «Mare Ionio», ένα αυτοοργανωμένο εγχείρημα και το ένα από τα επτά διασωστικά πλοία της Μεσογείου.
Το 2015 έφυγε μαζί με μια ομάδα ατόμων από τα Εξάρχεια και πήγε στη Μυτιλήνη. Εκεί έστησαν ένα αυτοσχέδιο camp στην παραλία προκειμένου να δίνουν φαγητό, νερό και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στους πρόσφυγες που έφταναν κατά εκατοντάδες στο νησί την περίοδο της προσφυγικής κρίσης. Τότε ήταν που άλλαξε για πάντα. Η έννοια της ζωής πήρε σάρκα και οστά στα μάτια εκείνων που στην προσπάθειά τους να τη ζήσουν ρισκάρουν να τη χάσουν για πάντα στον υγρό τάφο της Μεσογείου.
«Αυτό που μας άλλαξε ήταν το μεγάλο ναυάγιο στις 28 Οκτωβρίου 2015, όταν ένα καΐκι με 300 πρόσφυγες βούλιαζε λίγα μίλια μακριά από εμάς και εμείς το βλέπαμε και δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτε. Δεν υπήρχαν ακόμη ΜΚΟ στο νησί. Δεν είχαμε διασωστικό σκάφος. Οι μόνοι που τρέξανε ήταν κάτι ντόπιοι ψαράδες. Βλέπαμε να πνίγονται άνθρωποι και δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτε. Ηταν μια κατάσταση απόλυτης φρίκης. Είχε γεμίσει η παραλία πτώματα και μωρά που τους έκαναν ανάνηψη στο οδόστρωμα. Εκείνη την ημέρα χάθηκαν πάνω από 70 άνθρωποι. Πνίγηκαν. Εμείς κάναμε συνέλευση το ίδιο βράδυ και τους είπα ότι η οικογένειά μου έχει μια μικρή βάρκα και ότι θα μπορούσαμε να τη φέρουμε στο νησί και να φτιάξουμε ομάδα διάσωσης. Ετσι έγινε. Βάλαμε όλοι μαζί χρήματα, έφερα εγώ τη βάρκα και φτιάξαμε την πρώτη ομάδα διάσωσης στη Λέσβο. Ηταν τόσο έντονες οι στιγμές στη Λέσβο που δεν νομίζω ότι ήταν εύκολο μετά να επιστρέψεις σε μια “κανονική ζωή”» σημειώνει.
Από τότε ο Ιάσονας έχει δει εικόνες που θα μείνουν για πάντα καρφωμένες στο μυαλό του. Εχει σώσει ανθρώπους και έχει δει τη δίψα για ζωή στα μάτια τους, έχει περισυλλέξει νεκρούς, έχει δει πτώματα μικρών παιδιών να ξεβράζονται στη στεριά. Ομως, όπως λέει εκείνος, αυτό που όσες φορές και αν το δει τον συγκλονίζει είναι τα τεντωμένα χέρια. Τα τεντωμένα χέρια που κρατούν βρέφη. Τα τεντωμένα χέρια που δίνουν προτεραιότητα στις αθώες μικρές ψυχές που δεν έχουν προλάβει να ζήσουν απολύτως τίποτε.
Η συγκλονιστική επανένωση των δύο αδερφών
«Καταρχάς μιλάμε για βάρκες στη μέση του πουθενά. Μόνο και μόνο που όταν πλησιάζεις μία βάρκα το μόνο που βλέπεις είναι δεκάδες χέρια τεντωμένα να κρατάνε τα μωρά τους ψηλά και να σε παρακαλάνε να πάρεις αυτά πρώτα για να γλιτώσουν σίγουρα. Οσες φορές και να το δεις, είναι κάτι που σε χτυπάει πολύ δυνατά και συμβαίνει σχεδόν πάντα. Εμείς βλέπουμε μόνο χέρια. Χέρια τεντωμένα που κρατάνε τα μωρά τους ψηλά» λέει χαρακτηριστικά και προσθέτει ότι υπάρχουν και στιγμές λυτρωτικές. Στιγμές ευτυχίας, χαράς και αγάπης, με τα συναισθήματα να είναι τόσο έντονα που σχεδόν μπορείς να τα δεις. Διαχέονται στον χώρο και μεταδίδονται μεμιάς σε όσους βρίσκονται μπροστά.
Μια τέτοια στιγμή έλαβε χώρα στο καράβι λίγο καιρό πριν, σε μία από τις πρόσφατες αποστολές του: «Λάβαμε κλήση για μια βάρκα με πρόσφυγες που τους διασώσαμε οριακά. Η βάρκα βούλιαζε. Διασώσαμε 110 ανθρώπους από ένα πλωτό φέρετρο. Τους βάλαμε πάνω στο καράβι μας και ύστερα από έξι ώρες λάβαμε άλλη κλήση για μια άλλη βάρκα με 104 ανθρώπους. Τους διασώσαμε και τους βάλαμε και αυτούς πάνω στο καράβι. Ακου τι έγινε… Υπήρχαν δύο αδέρφια από την Αφρική που ταξίδευαν μαζί από τη Γουινέα, πέρασαν τη Σαχάρα, διέσχισαν χιλιόμετρα μαζί, βασανίστηκαν στη Λιβύη και όταν τους αιχμαλώτισαν οι συμμορίες χωρίστηκαν. Εχασαν ο ένας τον άλλο. Ε, ο ένας ήταν στη βάρκα που διασώσαμε το πρωί και ο άλλος στη βάρκα που διασώσαμε το βράδυ. Ηταν τόσους μήνες χαμένοι και βρέθηκαν ξανά κατά τύχη πάνω στο δικό μας καράβι στη μέση της Μεσογείου. Αυτή η επανένωση ήταν απίστευτη εικόνα. Ξέσπασε μια λυτρωτική χαρά όταν αγκαλιάστηκαν. Και η χαρά τους μεταφέρθηκε και σε όλους τους άλλους γιατί στο πλοίο τα αισθήματα μεταφέρονται πολύ γρήγορα».
