Σε κάποια-πρόσφατη- φάση της ζωής μου, μετά το 2019, εγώ, ένα παιδί «του κομματικού σωλήνα» (ΚΚΕες. Ρήγας Φεραίος, ΕΑΡ, Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου που μετεξελίχθηκε σε ΣΥΡΙΖΑ), πέρασα από μια μεγάλη κρίση ταυτότητας. Με κορυφαίο ερώτημα, «είμαι αλήθεια αριστερή;» και «τι σημαίνει άραγε αυτό;».
Είχα πάρει τις αποστάσεις μου και οι αποστάσεις αυτές όλο και μεγάλωναν.
Αλλά δεν θα μακρηγορήσω με το προσωπικό μου υπαρξιακό πρόβλημα, το οποίο ενδεχομένως να ταλαιπωρούσε και άλλους ανθρώπους του χώρου. Απλά θα πω, πως κατά τη διάρκεια της εκλογικής διαδικασίας για την ανάδειξη του νέου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, κατέληξα και εμπέδωσα την λυτρωτική απάντηση: Το να είμαι αριστερή, σημαίνει ότι πιστεύω σε ένα αξιακό σύστημα, που είναι ακρογωνιαίος λίθος της ύπαρξής μου. Στην κορυφή των αξιών αυτών , είναι η ελευθερία και η ηθική. Μαζί, ο σεβασμός του συνανθρώπου, η συντροφικότητα, η αλληλεγγύη, η ιερή φιλία, η αλήθεια, η δικαιοσύνη. Αυτές εξ άλλου οι αξίες, μαζί με την αξιοκρατία και την ενσυναίσθηση, είναι, πιστεύω και οι ακρογωνιαίοι λίθοι της πραγματικής δημοκρατίας.
Μέχρι το 2019 και λίγο αργότερα, ο ΣΥΡΙΖΑ κατείχε το λεγόμενο ηθικό πλεονέκτημα. Έπειτα, κι επειδή η ήττα σαν την πείνα φέρνει γκρίνια, άρχισαν τα όργανα μιας υφέρπουσας κατάπτωσης και παρακμής.
Μετά την απώλεια της εξουσίας, σαν να άνοιξε το κουτί της Πανδώρας και βγήκαν στην επιφάνεια όλες οι εγγενείς και χρόνιες ασθένειες του χώρου της Αριστεράς, που υπέβοσκαν για πολλά χρόνια. Οι φράξιες, οι ομαδούλες, οι «τάσεις», οι γραφειοκρατικές κομματικές αγκυλώσεις, οι ιδεοληψίες, ο αρχηγισμός, ένα είδος συντηρητισμού και δογματισμού που καλλιεργήθηκε με τον καιρό και που εμπόδιζε κάθε εξέλιξη και κάθε αναγνώριση της ζώσας πραγματικότητας, μιας πραγματικότητας που είχε αλλάξει ενόσω γύρω μας «υψηλά έχτιζαν τείχη» όπως έλεγε κι ο ποιητής…
Κι έτσι φτάσαμε στο σήμερα. Με δημοκρατικά εκλεγμένο πρόεδρο τον «ουρανοκατέβατο» Στέφανο Κασσελάκη, ο οποίος από την πρώτη μέρα έφαγε το μπούλινγκ της ζωής του με καταιγιστικά πυρά από όλες τις πλευρές, και κυρίως από τους «συντρόφους». Είναι φανερό πως οι αποχωρήσεις των τάσεων, των στελεχών, των βουλευτών και όλων των άλλων από τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχουν καμία σχέση με πολιτικές διαφορετικές απόψεις, αλλά μάλλον με έναν πόλεμο για την ηγεσία και την αρχηγία του καθημαγμένου χώρου της πρώην κυβερνώσας αριστεράς. Άλλωστε, το ψιθύριζαν τα στελέχη των τάσεων του ΣΥΡΙΖΑ, ήδη από την εποχή του Αλέξη Τσίπρα: «Δεν θέλουμε ένα αρχηγικό προσωποκεντρικό κόμμα». Τουτέστιν, δεν θέλουμε κανέναν αρχηγό, εκτός κι αν είμαστε αρχηγός εμείς οι ίδιοι. Είναι κυνικό αυτό το συμπέρασμα, αλλά είναι η αλήθεια.
Χάσαμε και φεύγουμε λοιπόν. Και πού είναι άραγε η πίστη στη δημοκρατία, ο σεβασμός στην αρχή της πλειοψηφίας, η συντεταγμένη αποδοχή του νέου αρχηγού που μάλιστα βγήκε με διαφορά 10 μονάδων από την δεύτερη; Και πού είναι ο σεβασμός στους ψηφοφόρους που μας εξέλεξαν στη Βουλή για να τους αντιπροσωπεύουμε ως εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ και όχι κάποιου άλλου φορέα ή μορφώματος; Και κάπου εδώ τελειώνει και το λεγόμενο «ηθικό πλεονέκτημα» των αριστερών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Τα οποία στελέχη, δεν σεβάστηκαν ούτε την ψήφο των μελών του κόμματος που τους ψήφισαν ως δεύτερους…
Αποχωρήσεις που κάποιοι τις λένε και «αποστασίες»-διότι κρατάμε την έδρα μας, να παίρνουμε τα ωραία μας λεφτουδάκια κάθε μήνα, και βλέπουμε… Όσο για την έγνοια μας για τη χώρα, για τον τόπο, για το λαό, για το κοινό καλό, για το δημόσιο συμφέρον, για το μέλλον των παιδιών μας, θα δούμε, αργότερα…
Και είναι σαν να τους ακούω να λένε: «Après moi le déluge» (Μετά από μένα ο κατακλυσμός !) όπως είπε πεθαίνοντας στις 10-5-1774 ο Λουδοβίκος ΙΕ, ένας μονάρχης που βύθισε στο χάος τη Γαλλία και το λαό στην εξουθένωση.
Κι είναι σαν να τους βλέπω να ακολουθούν την στρατηγική της «καμένης γης», τη στρατηγική της ερήμωσης, την οποία χρησιμοποιούσαν στους πολέμους οι ηττημένοι, όταν υποχωρούσαν από τα πεδία των μαχών, με στόχο να καταστρέψουν οτιδήποτε φανεί χρήσιμο στον εχθρό, είτε πρόκειται για φυσικούς πόρους, είτε για στρατιωτικό εξοπλισμό – ακόμη και για ανθρώπινο δυναμικό…
