Το να αυθαιρετεί η Ελληνική Αστυνομία και ορισμένα «σταγονίδια» στους κόλπους της να αισθάνονται ότι ήρθε η ώρα τους επειδή στα κυβερνητικά έδρανα ανέβηκαν άνθρωποι που πιστεύουν ότι η κρατική βία είναι η μόνη ανεκτή (πολλές φορές και επιθυμητή) μορφή βίας δεν είναι καινούργιο φαινόμενο.
Χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι θα γίνει και ανεκτό από τις δημοκρατικές δυνάμεις εντός της κοινωνίας. Είναι χρέος άλλωστε όλων των πολιτικών δυνάμεων (αλλά και των δικαστών, για να θυμηθούμε και τη δίκη της Χρυσής Αυγής) να στείλουν ηχηρό μήνυμα στους αυθαιρετούντες της «Ελλάς, Ελλήνων, Χριστιανών», ότι πλέον είναι μόνο μια μαύρη σελίδα στην ιστορία της χώρας.
Το πραγματικά επικίνδυνο είναι να πιστεύεις ότι το νούμερο ένα πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας είναι το «Εξαρχιστάν», οι αναρχικοί, οι αντιεξουσιαστές, οι καταληψίες και σε βάθος χρόνου ο καθένας που αντιδρά στην πολιτική σου και να διαθέτεις τη μιντιακή υπεροπλία ώστε να κανοναρχείς την ελληνική κοινωνία με το εν λόγω ιδεολόγημα, αφήγημα, ιδεοληψία.
Ακόμη πιο επικίνδυνο είναι να ψεύδεσαι συνειδητά. Να διακινείς από θεσμικά κανάλια ασύστολα ψεύδη, αυτά να καταρρίπτονται με αποδείξεις (τι άλλο είναι το ηχητικό με τον σκηνοθέτη να ρωτά τους δυνάστες του στην ταράτσα του σπιτιού του γιατί τον έδεσαν αφού κανείς δεν τους αντιστάθηκε;) και ουδείς να αντιδρά.
Να δεχόμαστε το ψεύδος, να δεχόμαστε την κρατική (ξαναγράφω) ανορθογραφία, να φοράμε ένδυμα κανονικότητας στα ακροδεξιά ρέλια! Να παρελαύνουν ανενόχλητοι οι συνδικαλιστές της ΕΛΑΣ στα πρωινάδικα της ενημέρωσης ξεπλένοντας τα «σταγονίδια» αντί να ζητούν να σταματήσουν εδώ και τώρα οι ενέργειες που εκθέτουν την ίδια την αστυνομία η οποία έχει χρέος να προστατεύει τους πολίτες και όχι τα κυβερνητικά αφηγήματα και ιδεοληψίες.
Και κάτι για το τέλος: ο Κορνήλιος Καστοριάδης έγραφε: «Δεν είναι δυνατόν να υπάρξουν ελεύθερα άτομα σε μια κοινωνία δούλη. Μπορούν να υπάρξουν ίσως φιλόσοφοι που να στοχάζονται στην κάμαρά τους».
