Όταν το 2012 καιγόταν η Αθήνα και καταστρέφονταν επιχειρήσεις αφήνοντας τους εργαζόμενους στο δρόμο, η υπεύθυνη Πολιτεία… σφύριζε αδιάφορα.
Με αυτό το σκεπτικό η εταιρεία “Κosta Boda” που πτώχευσε μετά την ολοκληρωτική καταστροφή του κτιρίου στο οποίο στεγαζόταν επί 40 χρόνια, από μεγάλη πυρκαγιά η οποία προκλήθηκε από ρίψεις μολότοφ, διεκδικεί σήμερα αποζημίωση 4,8 εκατομμυρίων ευρώ από το Ελληνικό Δημόσιο.
Η εταιρεία στεγαζόταν συγκεκριμένα σε τμήμα του ιστορικού νεοκλασικού κτιρίου του Ερνέστου Τσίλερ, στην οδό Σταδίου και Χρήστου Λαδά (φωτογραφία), και με την αγωγή αποζημιώσεως που είχε υποβάλλει από τότε κατηγορεί το ελληνικό δημόσιο, την αστυνομία, την Περιφέρεια, τον Δήμο και την Πυροσβεστική για αδράνεια και απουσία των οργάνων τους που συνετέλεσε στο καταστροφικό αυτό αποτέλεσμα.
Η συζήτηση της σχετικής αγωγής έγινε τώρα στο Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθήνας, περίπου 6,5 χρόνια μετά την νύχτα της 12ης Φεβρουαρίου του 2012 όταν μετά τη λήξη των μεγάλων διαδηλώσεων των πολιτών κατά του PSI και της ψήφισης του μνημονίου 2 προκλήθηκαν εκτεταμένα επεισόδια και σημειώθηκαν πυρκαγιές από ρίψεις μολότοφ.
Εκείνο το βράδυ ήταν που κάηκε ολοσχερώς και το κατάστημα της “Kosta Boda” στην οδό Σταδίου και Χρ. Λαδά .
Η εταιρεία οδηγήθηκε σε πτώχευση και οι εργαζόμενοι της βρέθηκαν στο δρόμο χωρίς μάλιστα να τους καταβληθούν οι νόμιμες αποζημιώσεις. Σύμφωνα με όσα υποστηρίζει η ενάγουσα και αναπτύχθηκαν στο δικαστήριο σχετικά με τις ευθύνες της Πολιτείας, ένα οργανωμένο κράτος:
- Θα έπρεπε να γνωρίζει και να είναι προετοιμασμένο για την πρόκληση επεισοδίων στο σημείο και την αποτροπή τους, αφού 2 χρόνια πριν στο ίδιο σημείο είχε καεί η Μαρφίν.
- Οι κουκουλοφόροι επί μια-δύο ώρες προσπαθούσαν και τελικά κατάφεραν να σπάσουν τα σιδερένια προστατευτικά και τα αλεξίσφαιρα τζάμια που υπήρχαν στο κατάστημα και να ρίξουν μέσα στο χώρο δεκάδες μολότοφ, οι οποίες υπολογίζονται σε περισσότερες από 200. Όπως αναφέρεται στην αγωγή «για ώρες πάλευαν ανενόχλητοι οι κουκουλοφόροι να το ανοίξουν, να το αλώσουν. Η θωράκισή του ήταν τέτοια που στα τόσα χρόνια με εκατομμύρια πορείες, φασαρίες και ζημιές στην Αθήνα δεν είχε ποτέ κάποιο σοβαρό πρόβλημα. Βέβαια και ποτέ δεν υπήρξε τέτοια μεγαλειώδης αδιαφορία για την προστασία του από το κράτος».
- Σε όλη τη διάρκεια της καταστροφής ουδείς τους εμπόδισε και ουδεμία δύναμη τάξης εμφανίστηκε. (Παρότι υπήρχαν χιλιάδες αστυνομικοί γύρω από το κοινοβούλιο).
- Οι κουκουλοφόροι δρούσαν ανενόχλητοι για ώρες και τελικά φυσικά κατάφεραν να κάψουν το κτίριο
- Η Πυροσβεστική, που έφθασε στο τέλος, αφού είχε καταστραφεί το κτίριο και η επιχείρηση, ασχολήθηκε με το να μην επεκταθεί η πυρκαγιά στα διπλανά κτίρια.
- Η καταστροφή του κτιρίου αλλά και της εταιρείας ήταν ολοκληρωτική.
ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗ
Όπως ανέφερε η ενάγουσα εταιρεία :
Τα χρήματα που θα επιδικάσει το δικαστήριο θα διατεθούν για να καλυφθούν οφειλές στο δημόσιο και το ΙΚΑ, αλλά και για να καταβληθούν οι αποζημιώσεις των εργαζομένων, που μετά την πυρκαγιά έμειναν χωρίς δουλειά και δεν πήραν τις αποζημιώσεις τους, αφού η εταιρεία καταστράφηκε:
Αναφέρεται χαρακτηριστικά στην επίμαχη αγωγή για το κτίριο που καταστράφηκε αλλά και τις επιπτώσεις από την πτώχευση της εταιρείας:
«Πρόκειται για κτήριο του Ερνέστ Τσίλερ, που στέγαζε επί δεκαετίες τους ιστορικούς κινηματογράφους Αττικόν και Απόλλωνα, το πρώτο μικρό κατάστημα του Γεράσιμου Βασιλόπουλου –από όπου έχτισε μια αυτοκρατορία, την ναυαρχίδα των Studio Kosta Boda. Ένα κατάστημα που η μανία των «γνωστών – άγνωστων κουκουλοφόρων» των Αθηνών αλλά κυρίως η παντελής έλλειψη προστασίας του από πλευρά της Ελληνικής Αστυνομίας και της Πυροσβεστικής το έχει καταντήσει ένα καμένο κουφάρι που παραμένει ασκεπές και μαυρισμένο εδώ και 6 ½ χρόνια. Το κατάστημα αυτό ανακαινίστηκε πρώτη φορά το 1981 εξ’ ολοκλήρου με έξοδα της εταιρείας Kosta Boda, ενώ στα εγκαίνια του τον Νοέμβριο του 1981 την κορδέλα έκοψε ο τότε Δήμαρχος της Αθήνας Δ. Μπέης. Έκτοτε συνεχείς ανακαινίσεις, επεκτάσεις και επισκευές κρατούσαν το κατάστημα και το όλο νέο κλασσικό κτήριο σε άψογη κατάσταση και δεν είναι τυχαίο που οι Σουηδοί συνεργάτες τους το ονόμαζαν το Harrods της Ελλάδας. Δυστυχώς είχε την ατυχία να βρίσκεται στην Αθήνα και όχι στο Λονδίνο. Δεκάδες υπάλληλοι έμειναν άνεργοι την επόμενη μέρα. Υπάλληλοι που δούλευαν χρόνια στο συγκεκριμένο κατάστημα – πολλοί εξ’ αυτών δεύτερη γενιά αφού οι γονείς τους δούλευαν και αυτοί για χρόνια στην εταιρεία, δεν είχαν ποτέ πρόβλημα με την μισθοδοσία τους και με τους εργοδότες τους. Περιμένουν κι αυτοί την αυριανή εξέλιξη για να δουν αν θα δικαιωθούν για την ζημιά που έπαθαν από το Ελληνικό Δημόσιο. Δυστυχώς η εταιρεία στην οποία άνηκε το συγκεκριμένο κατάστημα εξ’ αυτής της καταστροφής χρεοκόπησε ως εκ τούτου δεν μπορεί να αποζημιώσει τους υπαλλήλους της. Για πολλούς χάθηκε ένα νέο κλασσικό κτήριο, για κάποιους ένα ωραίο μαγαζί, για κάποιους ένα κομμάτι της ιστορίας της Αθήνας υπάρχουν όμως και κάποιοι που έχασαν όλη τους την ζωή, τις αναμνήσεις τους, την προσωπική τους ιστορία….»