Μια συζήτηση με τη βραβευμένη ηθοποιό Κόρα Καρβούνη με αφορμή τη συμμετοχή της στο «John».
Δεν χρειάζονται παρά μόνο λίγα λεπτά συζήτησης με την Κόρα Καρβούνη για να καταλάβει ο συνομιλητής της πως πρόκειται για έναν άνθρωπο που αγαπάει πολύ τη δουλειά του. Είναι αφοσιωμένη στην τέχνη της και οι επιλογές που κάνει είναι πάντα προσεκτικές και μελετημένες. Οπως ο ρόλος που υποδύεται στο «John», της βραβευμένης με Πούλιτζερ Ανι Μπέικερ, που έκανε πρεμιέρα πριν από λίγες μέρες στο ανακαινισμένο θέατρο Δίπυλον, σε σκηνοθεσία Μιχάλη Πανάδη.
Για την ηθοποιό σημασία εκτός από τα ωραία έργα έχουν και οι όμορφοι άνθρωποι. Εκείνοι που έχουν καλοσύνη και ευγένεια μέσα τους και δεν διστάζουν να τη μοιραστούν. Γι’ αυτό είναι χαρούμενη με τη συγκεκριμένη συνεργασία. Φέτος πρωταγωνιστεί στο τηλεοπτικό «Grand hotel», στο οποίο όπως μας αποκάλυψε θα υπάρξουν πολλές ανατροπές. Η βραβευμένη ηθοποιός μας μίλησε για τον μεταφυσικό χαρακτήρα του έργου, τον λόγο που έκλεισε σε μια νύχτα τα social και τον ρόλο της αγάπης στη ζωή της. Αν και ταλαιπωρημένη από ένα κρύωμα και καταπονημένη από τις πρόβες και τα γυρίσματα, το θέατρο, όπως επισημαίνει η ίδια, είναι ένας τόπος μαγικός. «Δεν μπορώ να σας το εξηγήσω με λόγια. Εχει να κάνει με το ίδιο το βίωμα. Μπορεί να είσαι χάλια και μόλις ανέβεις στη σκηνή να μεταμορφώνεσαι. Δεν συμφωνώ με αυτό που λένε ότι τα ξεχνάς όλα. Ολα μέσα μας τα κουβαλάμε, και τις χαρές και τις οδύνες μας. Πάνω στη σκηνή συνυπάρχουμε εμείς και ο ρόλος. Γινόμαστε ένα και μάλλον η δύναμή μας είναι για δύο. Το θέατρο κρύβει μια μαγεία που ίσως σε κάνει να νιώθεις άτρωτος, όμως είμαστε πολύ ευάλωτοι».
Τι ακριβώς συμβαίνει στην παράσταση «John»;
Θα απαντήσω με ένα σχόλιο που έκανε μια φίλη μου και το βρήκα πολύ εύστοχο. Το «Jοhn» μοιάζει σαν να εισέρχεσαι σε escape room. Πρόκειται για ένα μεταφυσικό, πολύπλευρο έργο που έχει και στοιχεία θρίλερ. Εγώ υποδύομαι τη Μέρτις, ιδιοκτήτρια ενός πανδοχείου στο Γκέτισμπεργκ, που κατά τη διάρκεια του εμφυλίου ήταν σε νοσοκομείο. Η άφιξη ενός ζευγαριού που αντιμετωπίζει προβλήματα στη σχέση του και κάνει tour σε μνημεία πολέμου καθώς και η τυφλή μου φίλη ενεργοποιούν κατά κάποιον τρόπο τον χώρο, που αποκτά δική του βούληση. Μένει να δούμε πώς θα επηρεάσει αυτή η συγκατοίκηση τους ανθρώπους που παλεύουν με τα τραύματά τους.
Τι ενώνει αυτούς τους ανθρώπους;
Μα η αγάπη, πάντα η απάντηση είναι η αγάπη. Ολοι τους αναζητούν την αγάπη κι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με το έργο. Οι άνθρωποι δεν συνειδητοποιούμε πως αυτό είναι που μας λείπει. Από την ώρα που ερχόμαστε στον κόσμο, από το πρώτο μας κλάμα αναζητούμε την αγάπη.
Υπάρχει ο κίνδυνος να χάσουµε τον εαυτό µας στο κυνήγι της αγάπης;
Πάνω σε αυτό που λέτε σκεφτόμουν πρόσφατα πως καλό είναι να μην ελπίζει κανείς. Ακούγεται πεσιμιστικό, αλλά μπορεί να γίνει πολύ απελευθερωτικό. Για να αγαπήσεις τον άλλο δεν πρέπει να περιμένεις τίποτε από αυτόν. Πρέπει όμως πρώτα να αγαπήσεις και να συγχωρέσεις τον εαυτό σου. Μόνο τότε μπορούμε να μιλάμε για ανιδιοτελή αγάπη. Η αγάπη δεν έχει προσδοκίες, είναι ελεύθερη.
Γιατί µας επηρεάζει τόσο πολύ η γνώµη των άλλων;
Νομίζω έτσι μας έμαθαν. Να είμαστε αρεστοί και να τους βολεύουμε όλους. Δεν γνωρίζουμε τον εαυτό μας. Λένε οι άλλοι για μας κι εμείς λέμε για τους άλλους. Χάνουμε τη ζωή μας αγωνιώντας τι θα πει ο κόσμος. Γινόμαστε δυστυχισμένοι μέσα στα θέλω των άλλων.
Για να σας πάω στην τηλεόραση και στο «Grand hotel», τι είναι αυτό που συνδέει την Αγγέλα που υποδύεστε και την Κυβέλη; Μη µου πείτε η αγάπη.
Φοβάμαι πως δεν μπορώ να σας αποκαλύψω πολλά, ακόμη κι αν φέρατε έξυπνα την ερώτηση εκεί που θέλατε. Το μόνο που θα πω είναι πως στα επόμενα επεισόδια οι αποκαλύψεις θα είναι καταιγιστικές και πως ένα από τα μυστήρια ίσως να αφορά το παιδί της Αγγέλας.
Η τηλεόραση πέρασε μια περίοδο έντονης αποδοκιμασίας. Ακόμη και συνάδελφοί σας που έγιναν γνωστοί από το συγκεκριμένο Μέσο την αντιμετώπισαν ως ένα προϊόν ευτελές.
Αυτό δυστυχώς ξεκινάει από τις δραματικές σχολές. Για παράδειγμα, υπήρχε παλαιότερα η νοοτροπία πως αν έχεις παίξει στην τηλεόραση δεν είσαι αρκετά σοβαρός για να παίξεις στην Επίδαυρο. Ολες αυτές οι ταμπέλες με θυμώνουν και ειλικρινά δεν καταλαβαίνω ποιους και τι εξυπηρετούν. Η τέχνη μας είναι πολύ σοβαρή για αυτά τα στερεότυπα.
Σε µια εποχή που οι παραγωγοί ζητούν από τους ηθοποιούς αριθµό followers, εσείς κλείσατε τους λογαριασµούς σας στα social.
Το έκανα γιατί δεν ξέρω πώς να πουλάω τον εαυτό μου. Δεν γνωρίζω πώς να είμαι δημοφιλής. Στα social υπάρχουν πολλή ψευτιά και πολλή μοναξιά. Δεν ήθελα να είμαι μέρος τους. Κανείς δεν νοιάζεται πού κάνεις διακοπές ή σε ποιο εστιατόριο έφαγες. Είναι θλιβερή η τόση τελειότητα.