«Τα σπίτια ξαναχτίζονται και τα δέντρα θα ξαναφυτρώσουν αλλά η ανθρώπινη ζωή δεν αναπληρώνεται» δήλωνε σε διάγγελµά του πριν από δύο χρόνια ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης. Εχει συµπληρώσει ως πολιτικός καριέρας ότι είναι «προσωπική µου δέσµευση να ξαναφτιάξουµε ό,τι καταστράφηκε» και ως ινφλουένσερ: «Η αρνητική εµπειρία από την καταστροφή να γίνει θετική δύναµη αλλαγής». Η επικοινωνία πάνω απ’ όλα. Μια µεγάλη επιχείρηση δικαιολόγησης επειδή ήταν αναπόφευκτη η καταστροφή: «Κάναµε ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν, αλλά είναι σαφές ότι αυτό σε πολλές περιπτώσεις δεν ήταν αρκετό». Φταίει, γενικά, η κλιµατική αλλαγή, η οποία στην Ελλάδα ενέσκηψε το 2019, ή τα φαινόµενα που τα είδαµε κι αλλού, όπως στο Μάουι, όπου σηµειωτέον περνούσε τυφώνας. Αλλοτε βολικά φταίνε αόρατοι εχθροί, πράκτορες, βολικά θύµατα όπως οι µετανάστες, σε έναν «υβριδικό πόλεµο», που όλως τυχαίως τις προηγούµενες µέρες απείλησε και την Τουρκία που έκλεισε τα ∆αρδανέλια.
Το αφήγηµα χωλαίνει, όµως έχει φανατικούς υποστηρικτές διότι κάποιος πρέπει να φταίει στην τραµπική πόλωση που έχει στήσει το επιτελικό κράτος, εξαφανίζοντας κάθε «εσωτερικό εχθρό». ∆ηµιούργησε ανεξέλεγκτα τάγµατα κυνηγών κεφαλών µε το «έπος του Εβρου», ενώ µε λιτανείες ξορκίζει την πύρινη απειλή. Η απουσία του βεµπερικού κράτους-προστάτη προκαλεί καταφυγή στην αυτοδικία και στα θαύµατα.
«Το επιτελικό κράτος δεν σβήνει φωτιές µε τη µάνικα. Συντονίζει και επιβλέπει» έχει πει ο Κυρ. Μητσοτάκης, ο οποίος έχει µείνει µόνος στο κάδρο των ευθυνών µε την ανυπαρξία της αντιπολίτευσης. Μιλά για αποζηµιώσεις και κονδύλια, για «κοσµογονία», αλλά έχει αφήσει την πυροσβεστική χωρίς µέσα και προσωπικό, την αντιµετώπιση και την πρόληψη χωρίς σχέδιο, έχει καταντήσει ΚΑΠΗ τις δασικές υπηρεσίες. Οπως αναφέρουν οι δασολόγοι, στήνει επιτροπές για να απορροφήσει κονδύλια που δεν ξέρουµε πού καταλήγουν.
Το επιτελικό κράτος και οι κεφαλές του είναι άνιωθα. Σαν Νέρωνες καίνε τις ζωές µας, µας βάζουν να δουλεύουµε 13ωρα, στήνουν εκπαίδευση-µπίζνα, καταστρέφουν το ΕΣΥ, διώχνουν γιατρούς και άλλους επιστήµονες στο εξωτερικό. Προστατεύουν µόνο τον εαυτό τους και υποκριτικά µιλούν για ανθρώπινο πόνο. Τι θα πουν οι αποζηµιώσεις στον µελισσοκόµο Γιώργο Καραφυλλίδη από την Κίρκη Εβρου που µε λυγµούς αποχαιρέτισε τις µελισσούλες του; «Ψυχούλες µου όµορφες, κοριτσάκια µου γλυκά, ο πιο σκληρός θάνατος σας βρήκε. Χωρίς να έχετε ποτέ καµία απαίτηση, µόνο υποχρεώσεις. Λίγο νεράκι στον παρατεταµένο καύσωνα µόνο θέλατε. Υποφέρω µόνο που σκέφτοµαι πόσο γρήγορα και νευρικά κουνούσατε τα φτεράκια σας για να γλιτώσετε από τον καπνό και τις φλόγες τη βασίλισσά σας, ώστε να επιβιώσει το σµήνος σας και µετά τον θάνατό σας». Θα µπορούσε να ήµασταν εµείς στη θέση τους.
