Οπα, όπα, παιδιά. Μη χαθούμε στην ανάλυση, μην καταριέστε τους Ιταλούς, μην πέφτετε από τα σύννεφα και σπάσετε και κανένα πόδι. Δεν είναι μπάσταρδο, νόθο, φρικιό η Μελόνι. Η ωραία της ημέρας σας είναι. Η κοινοτοπία του κακού σας είναι. Στην αγία πολιτική σας οικογένεια γεννήθηκε, σιτίστηκε, μεγάλωσε. Αδελφή του Ντάισελμπλουμ, κόρη του Ντράγκι, ξαδέλφη της Μέρκελ, εγγονή της Θάτσερ, ανιψιά του Τραμπ. Κι αν το θέλετε έτσι, στο πιο σοβαρό και εμβριθές, οι πολιτικές σας την ντάντεψαν στον παιδικό σταθμό του νεοφιλελευθερισμού μαζί με τα άλλα «κακά παιδιά» της νέας αριστοκρατίας που δυναστεύει την Ευρώπη. Τον Ούγγρο, τον Πολωνό, τους Γερμανούς, τους Σουηδούς και τους υπόλοιπους.
Λίγη Ιστορία δεν βλάπτει. Δεν έπεσαν από τον ουρανό ο Χίτλερ και ο προπάτοράς της ο Μουσολίνι. Σε ανάγκες του συστήματος απαντούσαν, το σύστημα τους στήριξε, το σύστημα στήριξαν. Πώς είπατε; Η Μελόνι καταγγέλλει το σημερινό σύστημα; Μα και οι πρόγονοί της ρητορεύοντας κατά του συστήματος, ακόμη και κατά του καπιταλισμού, αναδείχτηκαν οι καλύτεροι υπηρέτες του. Ναι, σου λέει ο άλλος, αλλά η Μελόνι ψηφίστηκε. Ορθώς, αλλά μην πάτε μακριά. Ποιοι πλασάρισαν στην Ελλάδα τη συμμορία της Χρυσής Αυγής; Ποιοι την ξέπλυναν, πρόβαλαν τη γοητεία της, της έδωσαν χώρο, άνοιξαν πολιτικές συζητήσεις στο παρασκήνιο μαζί της; Ποιοι την έκαναν από συμμορία κόμμα; Εν ολίγοις. Η οικονομία των τεράτων παράγει την πολιτική των τεράτων. Η χυδαιότητα της Μελόνι και της δήθεν λαγνείας της για την πατρίδα, τη θρησκεία και την οικογένεια είναι παράγωγο της χυδαιότητας που θεωρεί κανονικότητα την ακραία εκμετάλλευση των πολλών από ελάχιστους. Το μίσος της για τη δημοκρατία –εντάξει, το κρύβει τώρα τελευταία, αλλά όλοι ξέρουμε ότι καιροφυλακτεί να βρει την ευκαιρία του– είναι το δικό τους μίσος. Οταν μια χώρα φτάνει να ανακηρύσσει ηγεμόνα έναν στυγνό τραπεζίτη, τον Ντράγκι ας πούμε ή τον Παπαδήμο, τότε ετοιμαστείτε. Ερχεται η Μελόνι με τη φαιά σκέψη, τις φαιές θέσεις, τα φαιά σχέδια και τη φαιά προπαγάνδα της.
Υπάρχει απάντηση; Υπάρχει και το είδαμε στην Ελλάδα το ’15. Η αμφισβήτηση της κανονικότητάς τους από θέσεις δημοκρατίας και κοινωνικής δικαιοσύνης. Κι από την άποψη αυτή, όσα λάθη κι αν έκανε, κι αν του καταλογίζουν, ο Τσίπρας έκλεισε τον δρόμο στους ντόπιους μελανοχίτωνες. Διότι με τον Τσίπρα η αγανάκτηση έγινε πολιτική ενέργεια. Η ιταλική Αριστερά όμως ερωτεύτηκε, όπως και οι απανταχού σοσιαλιστές, τον νεοφιλελευθερισμό με ανθρώπινο πρόσωπο. Ε αυτό το πρόσωπο είναι μαθηματικά βέβαιο ότι κάποια στιγμή θα ανήκει σε κάποια Μελόνι. Γρηγορείτε λοιπόν. Γιατί και στον κήπο του Μητσοτάκη, του Μαρινάκη, του Πλεύρη και του Στάσση έχει ήδη αρχίσει να ωριμάζει το πεπόνι της Μελόνι…
