Τα γεγονότα που έρχονται στο φως της δημοσιότητας τα τελευταία χρόνια, με αποκορύφωμα τον θάνατο και από τα δεδομένα την δολοφονία των τριών παιδιών από την Πάτρα, δείχνουν μια αποσύνθεση, μια παντελής έλλειψη ηθικής και ανθρωπιάς. Τα λόγια στερεύουν και ένα γιατί με απασχολεί από την μέρα που έγινε η σύλληψη της υποτιθέμενης «μάνας» των 3 νεκρών παιδιών. Μου είναι πολύ δύσκολο να ισορροπήσω την οργή και τον αποτροπιασμό που νοιώθω για την «μάνα», που σκοτώνει τα παιδιά της. Βάζοντας όμως μια τάξη στις σκέψεις και τα συναισθήματα μου, θεωρώ ότι αυτά τα αποτρόπαια γεγονότα είναι αποτέλεσμα συνολικότερα και μιας κοινωνίας που αδιαφορεί, δεν ευαισθητοποιείται, λειτουργών που δεν κάνουν ή κάνουν πλημμελώς την εργασία τους και ενός κράτους πρόνοιας με κενά και ελλείψεις. Το τελευταίο διάστημα μάθαμε για τα απανωτά περιστατικά γυναικοκτονιών, όπου σχεδόν κοινός παρονομαστής ήταν το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον που ενώ έβλεπε, άκουγε ή υποψιάζονταν προτιμούσε να σιωπά, να αδιαφορεί και να κλείνεται στον δικό του ασφαλή μικρόκοσμο. Στο γεγονός των τραγικών θανάτων των 3 παιδιών, που μας έχει συνταράξει όλους μας ,παρακολουθούμε εκ των υστέρων οι γείτονες και οι συγγενείς να εκπλήσσονται, να αγανακτούν από τις αποκαλύψεις και να είναι πρόθυμοι να αποδώσουν ποινή ακόμα και θανατική. Δυστυχώς, η μετατροπή σε όχλο αποτελεί ένα ακόμη στοιχείο της βαθιάς σήψης αλλά και αποποίησης ευθυνών. Είναι το λιγότερο ντροπιαστικό να βλέπεις το εξοργισμένο πλήθος να τραβά σέλφι και να γράφει συνθήματα μίσους σε τοίχους και παράθυρα. Παρακμή. Στην συγκεκριμένη περίπτωση την φρικαλεότητα διαδέχεται ένας όχλος που δίνει τροφή και εικόνα στα ρεπορτάζ των ΜΜΕ που κάνουν κόντρα για την τηλεθέαση.
Αυτό όμως, που οφείλει να απασχολήσει την πολιτεία είναι η πλημμελής άσκηση των καθηκόντων ,πολλών από εκείνους που εμπλέκονται στις υποθέσεις αυτές. Ακούσαμε το απίστευτο να ζητείται από την μητέρα η άδεια για χορήγηση των φαρμάκων στο παιδί μέσα στο νοσοκομεία και αυτό να γίνεται. Μόνο όταν την υποπτευτήκαν αυτό σταμάτησε ,χωρίς περαιτέρω διερεύνηση. Πρωτάκουστα πράγματα, αυτό όμως που αποδεικνύεται κομβικό είναι η έλλειψη ψυχολόγων, παιδοψυχολόγων, κοινωνικών λειτουργών στα νοσοκομεία για τις περιπτώσεις που χρειάζονται, αλλά και η στελέχωση των κοινωνικών υπηρεσιών των δήμων. Αν κάποιος σταθεί με προσοχή στα γεγονότα θα ανακαλύψει σωρεία παρατυπιών, ενεργειών στα όρια της νομιμότητας και το εμφανές της μηδενικής επιμόρφωσης αλλά και εκπαίδευσης του προσωπικού στα νοσοκομεία και τις άλλες δημόσιες υπηρεσίες.
Αποδεικνύεται ότι από την μια έχουν χαθεί αρχές και αξίες, δεν υπάρχει ηθική και ανθρωπιά και από την άλλη αναδεικνύονται ανεπάρκειες, κενά ,αδιαφορία από την κοινωνία που δικάζει και όλα αυτά , αφήνουν χώρο σε εγκληματίες να περιπαίζουν την επιστήμη και να δρουν ανενόχλητοι. Το βέβαιο είναι ότι αυτά τα 3 παιδάκια μπορεί να ζούσαν αν δεν υπήρχαν λάθη, ελλείψεις σε δομές και προσωπικό κοινωνικής προστασίας αλλά και αδιαφορία σε συμπεριφορές που είχα φανεί πολλά χρόνια πριν-σύμφωνα με δηλώσεις-.
Ότι όμως και να συμβαίνει ,είναι αδιανόητο και ανατριχιαστικό μια μάνα να σκοτώνει τα παιδιά της.
*Η Ευαγγελία Μανιτσούδη είναι εκπαιδευτικός
