Πολλοί –και διόλου συμπτωματικά στελέχη της συντηρητικής παράταξης που τάχα μου είναι υπέρ μιας «εθνικής» αντιμετώπισης των «μεγάλων προβλημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα»– έσπευσαν να βρουν και στην τραγωδία με τις πυρκαγιές μία ακόμη ευκαιρία για να μην αλλάξει το παραμικρό στο σύστημα που διαχρονικά τους εξυπηρετεί. Δηλώνουν λοιπόν ότι η αποκατάσταση των καμένων περιοχών πρέπει να μείνει έξω από την «αρένα της κομματικής αντιπαράθεσης», καθώς «δεν υπάρχουν περιθώρια για πολιτική κερδοσκοπία απέναντι στην υπαρξιακή απειλή της κλιματικής κρίσης».
Πρόκειται βέβαια για κλασικό πολιτικαντισμό συνδυασμένο με επιδέξια διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Γιατί είναι άλλο πράγμα η (μικρο)κομματική αντιπαράθεση και άλλο, ολότελα διαφορετικό, η πολιτική αντιπαράθεση. Και όταν απουσιάζει η δεύτερη στο όνομα της «ενότητας» και της «συμφιλίωσης» είναι αναμενόμενο ότι θα κάνει όργια η πρώτη, καίγοντας κάθε πιθανότητα ουσιαστικής λύσης. Ο μικροκομματισμός άλλωστε καλά κρατεί: μικροκομματισμός είναι να ευχαριστεί σε ζωντανή σύνδεση ο αρχηγός της πυροσβεστικής Κολοκούρης τους… «πολιτικούς αρχηγούς του». Και ακραίος μικροκομματισμός που όζει παλαιοκομματισμό είναι να μας ενημερώνει ο Ν. Χαρδαλιάς ότι «ο πρωθυπουργός έχει συγκλονιστεί με αυτό που έχει συμβεί».
Με άλλα λόγια, κανένα κλίμα δεν χαλάει όταν στηλιτεύονται τέτοιες ιδιοτελείς και απαράδεκτες πρακτικές, αντίθετα διευκολύνεται η αναζήτηση λύσεων. Αλλά το πραγματικό πρόβλημα των νεοσυντηρητικών που κατόπιν πυρκαγιών ανακάλυψαν την κλιματική αλλαγή και τη (μυθοποιημένη) «ενότητα» είναι ποιος θα διαχειριστεί τα κονδύλια που θα διατεθούν για τη «σωτηρία του πλανήτη» και την αποκατάσταση όσων πλήττονται.
Ποιος θα κουμαντάρει τα projects είναι το ζήτημα και ποιοι και πώς θα ωφελούνται. Και για να μην αλλάξει κάτι ουσιαστικό σε αυτά τα σύγχρονα «σχέδια Μάρσαλ» και στις σχέσεις που εγκαθιδρύουν άρχισαν να πιπιλάνε την καραμέλα των «συναινετικών προσεγγίσεων».