Όταν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί μαζί μας τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα. Αυτό μάλλον σκέφτηκαν οι γραφειοκράτες του Εθνικού Γραφείου Στατιστικής της Κίνας, όταν προ ημερών ανακοίνωσαν ότι σταματούν να συλλέγουν (και άρα να δημοσιεύουν) τα στοιχεία για την ανεργία των νέων ηλικίας 16-24 ετών. Τα ποσοστά της νεανικής ανεργίας είχαν πάρει την ανιούσα τους τελευταίους μήνες καθώς από 20,4% που ήταν τον Απρίλιο, ανέβηκαν στο 20,8% τον Μάιο και τον Ιούνιο έφτασαν στο ρεκόρ του 21,3%. Δεν θα μάθει κανείς πόσοι νέοι Κινέζοι ήταν άνεργοι τον Ιούλιο του 2023 και από εδώ και πέρα.
Στο εύλογο ερώτημα «γιατί;» υπάρχει πάντα μια εύλογη απάντηση. Όμως, ο εκπρόσωπος του Γραφείου, Φου Λινγκχούι αποφάσισε να δώσει μια πιο δημιουργική εκδοχή και να δηλώσει πως: «Ο κύριος λόγος για την απόφαση αυτή είναι πως η οικονομία και η κοινωνία συνεχώς εξελίσσονται. Η δουλειά της στατιστικής χρειάζεται και αυτή συνεχή βελτίωση». Ο ίδιος μάλιστα σε μια προσπάθεια να διαβεβαιώσει όσους ενδιαφέρονται για αυτό το κενό στα επίσημα στοιχεία της Κινεζικής οικονομίας, υποστήριξε πως το Γραφείο επανεξετάζει την συμπερίληψη των μαθητών και των φοιτητών, στις μετρήσεις της ανεργίας των νέων. Υποστήριξε δηλαδή πως οι άνεργοι νέοι έβγαιναν παραπάνω από ότι ήταν.
Τα στοιχεία βέβαια που δίνονταν μέχρι τώρα (μόλις από το 2018 γιατί πιο πριν… δεν υπήρχε ανεργία των νέων στην Κίνα) βασίζονταν σε άλλη κατηγοριοποίηση που καταμετρούσε ως ανέργους όλους όσοι έψαχναν ενεργά μια θέση εργασίας. Βέβαια υπάρχουν κάποιοι, όπως ο καθηγητής οικονομικών του Πανεπιστημίου του Πεκίνου, Ζανγκ Νταντάν που είχαν υποστηρίξει στο παρελθόν με σχετική δημοσίευση (αποσύρθηκε ως δια μαγείας από την δημόσια σφαίρα) πως άνεργοι δεν είναι μόνο οι νέοι που ψάχνουν εργασία, αλλά και όσοι… δεν ψάχνουν.
Παιδιά… πλήρους απασχόλησης
Στην Κίνα, ολοένα και περισσότεροι νέοι αρνούνται για διάφορους λόγους να ενταχθούν στην εργασιακή ζωή και αντί να βγουν στην αγορά εργασίας προτιμούν να ζήσουν με άλλα εισοδήματα, με πρώτη επιλογή τα χρήματα της οικογένειας τους. Οι νέοι αυτοί δεν εργάζονται, αλλά προτιμούν να μένουν με τους γονείς τους και να πληρώνονται για να είναι… τα παιδιά της οικογένειας. Πιο συγκεκριμένα η νέα τάση στην Κίνα είναι οι νέοι να κάθονται στο σπίτι όπου μεγάλωσαν, όσο οι γονείς τους είναι στις δουλειές τους, να κάνουν τις δουλειές του σπιτιού, να ετοιμάζουν φαγητό και μετά να συνοδεύουν τους γονείς τους σε κοινωνικές υποχρεώσεις και σε επισκέψεις σε σπίτια ή σε εξόδους. Όλα αυτά επί πληρωμή!
Ο Νταντάν στην δημοσίευση του υποστήριζε πως εάν συμπεριληφθούν οι παραπάνω ομάδες στις μετρήσεις για την ανεργία των νέων, τότε το αντίστοιχο ποσοστό μπορεί να ξεπερνάει το 46,5% του πληθυσμού των νέων ηλικίας 16-24 ετών. Στα παραπάνω αξίζει να τονιστεί ότι σχεδόν όλες οι χώρες που δημοσιεύουν στοιχεία για την ανεργία των νέων, καθώς και διεθνείς οργανισμοί όπως η Παγκόσμια Τράπεζα, αλλά και ο Οργανισμός για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη (ΟΟΣΑ) μετρούν στο εύρος 15- 24 ετών.
Το κινεζικό όνειρο φθίνει
Το θέμα της νεανικής ανεργίας στην Κίνα, είναι προφανές ότι απασχολεί πρώτιστα τους ίδιους τους εργοδότες, όμως όχι μόνο αυτούς, αφού έχει αντίκτυπο και σε μια σειρά από στοιχεία που συνθέτουν την πραγματική ευρωστία της κινεζικής οικονομίας και της εύρυθμης κοινωνικής λειτουργίας. Για αυτό τον λόγο το συγκεκριμένο στατιστικό στοιχείο από τότε που εντάχθηκε στα επισήμως ανακοινωθέντα οικονομικά στοιχεία της Κίνας παρακολουθείται στενά και από αρκετούς ειδικούς.
Σύμφωνα με πρόσφατη συνέντευξη της κοινωνιολόγου Ίλαι Φρίντμαν στην εξειδικευμένη ιστοσελίδα China’s File, η νεανική ανεργία δίνει πολύ καλή εικόνα για τις συνθήκες που επικρατούν στην Κίνα. Πιο συγκεκριμένα σύμφωνα με την κυρία Φρίντμαν, το κοινωνικό συμβόλαιο στην χώρα όπως διαμορφώθηκε από την εξέγερση της Τιεν Αν Μεν μέχρι τις ημέρες μας, εξασφάλιζε ωθούσε όσους πολίτες ήθελαν να μείνουν… εκτός πολιτικής, να σπουδάζουν για να μπορούν να εξασφαλίσουν μια καλή θέση εργασίας αργότερα και το μοντέλο αυτό φαίνεται ότι λειτούργησε εξαιρετικά καλά για τρεις δεκαετίες. Προβλήματα όμως σε αυτή την ισορροπία άρχισαν να κάνουν την εμφάνιση τους προς τα τέλη της δεκαετίας του 2010 και μετά ήρθε ο COVID, αλλά και μια σειρά από αλλαγές στον τρόπο λειτουργίας της παγκόσμιας οικονομίας με αποτέλεσμα οι δυσλειτουργίες να ενταθούν. Πλέον όπως τόνισε η κυρία Φρίντμαν στην συνέντευξή της: «Ο κόσμος πηγαίνει στα πανεπιστήμια και τα κολλέγια και μπορεί να μην βρουν καθόλου δουλειά. Ή μπορεί να πιάσουν μια θέση εργασίας, η οποία όμως δεν τους αποφέρει τα χρήματα που αναμένουν ή δεν έχει τις συνθήκες και τα ωράρια που θα επιθυμούσαν για να έχουν τον τρόπο ζωής που θέλουν. Σε πολλές περιπτώσεις η διαφορά μεταξύ του πραγματικού και της προσδοκίας είναι τεράστια. Έτσι δημιουργείται άγχος και σε πολλές περιπτώσεις φόβος ή πολύ απλά «τα παρατούν»».