Με την Κίνα να αναζητά τρόπους να παράξει όλο και περισσότερη ηλεκτρική ενέργεια για την βιομηχανία της, τα φιλόδοξα σχέδια του Πεκίνου για την κατασκευή του μεγαλύτερου υδροηλεκτρικού φράγματος του κόσμου στον ποταμό Βραχμαπούτρα (που είναι γνωστός ως Γιάρλουνγκ Τσανγκπο στο Θιβέτ) αναμένεται να «ανάψουν» την κόντρα της με την άλλη μεγάλη περιφερειακή δύναμη την Ινδία.
Το έργο αυτό είναι κάτι περισσότερο από απλά ένα κινεζικό τεχνολογικό θαύμα, καθώς προαναγγέλλει μια βαθιά αλλαγή στη δυναμική της περιφερειακής ισχύος, ιδίως στο πεδίο της διασυνοριακής πολιτικής σχετικά με το νερό και παράλληλα σηματοδοτεί μια σημαντική και κρίσιμη καμπή στο γεωπολιτικό τοπίο συνολικά της Νότιας Ασίας.
Το κινεζικό σχέδιο για το φράγμα που ανακοινώθηκε σχετικά πρόσφατα, δεν προκαλεί μόνο τριβές στις σχέσεις Κίνας από την μια πλευρά και της Ινδίας και του Μπαγκλαντές για το ποιος ελέγχει την ροή του ιερού ποταμού για τους Ινδουιστές. Κινδυνεύει να αναζωπυρώσει και τον περιφερειακό ανταγωνισμό μεταξύ της Ινδίας και του Πακιστάν, δεδομένης της θετικής στάσης του Ισλαμαμπάντ απέναντι στο «αυτοκρατορικών διαστάσεων» έργο, το οποίο κατά τα φαινόμενα ευθυγραμμίζεται με τους γεωπολιτικούς του στόχους στην περιοχή και εκτιμάται ότι του προσφέρει στρατηγικό πλεονέκτημα. Η απάντηση της κυβέρνησης Μόντι στις ανακοινώσεις του Πεκίνου ότι «η Ινδία θα προστατεύσει τα συμφέροντα της», μόνο ανησυχία προκαλεί για την εξέλιξη της υπόθεσης.
Επισήμως ο στόχος της Κίνας -η οποία φέρεται να έχει ξεκινήσει την κατασκευή ενός τεράστιου φράγματος που θα μπορεί να παράγει ηλεκτρική ενέργεια 60 γιγαβάτ (ρεκόρ τρεις φορές μεγαλύτερο από τη δυναμικότητα του διάσημου φράγματος των Τριών Φαραγγιών- είναι το έργο αυτό να συμβάλλει στην ουδετερότητα ως προς τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα για το 2030.
Με την αξιοποίηση της ροής του ποταμού στην πηγή του, η Κίνα εξασφαλίζει ουσιαστικά στρατηγικό έλεγχο επί των χωρών που βρίσκονται στον ρου του ποταμού, δηλαδή επί της Ινδίας και του Μπαγκλαντές. Επιπλέον, η γειτνίαση του φράγματος με τα βορειοανατολικά σύνορα της Ινδίας, μια περιοχή που οι εδαφικές διαφορές είναι πολλές, χρόνιες και σημαντικές, προσθέτει ένα επίπεδο γεωπολιτικής πολυπλοκότητας.
Για το Πακιστάν, το έργο είναι μια ευπρόσδεκτη εξέλιξη που ενισχύει τη μακροχρόνια στρατηγική του εταιρική σχέση με το Πεκίνο, ενώ ταυτόχρονα αντιμετωπίζει την περιφερειακή κυριαρχία της Ινδίας. Το Πακιστάν αντιμετωπίζει εδώ και καιρό σημαντικές προκλήσεις στη διαχείριση των υδάτινων πόρων του, ιδίως όσον αφορά στους κοινούς ποταμούς με την Ινδία.
Οι ανησυχίες της Ινδίας και του Μπαγκλαντές πάντως πέρα από την πολιτική για το νερό και την άσκηση επιρροής από την πλευρά της Κίνας μέσω του ελέγχου της ροής του ποταμού, δεν σχετίζονται απλά με την γεωπολιτική. Στις περιοχές που περνάει ο ποταμός η γεωργική παραγωγή είναι ιδιαίτερα πλούσια και σε περίπτωση που διαταραχθεί η ροή του είναι πολύ πιθανό να υπάρξει σοβαρή οικονομική ζημιά σε τεράστια έκταση.
Επιπλέον στην ροή του βρίσκεται ένα δάσος από μανγκρόβια δέντρα, το οποίο είναι Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO, το οποίο μπορεί πολύ εύκολα να επηρεαστεί από την όποια αλλαγή στην στάθμη των υδάτων.
