Του Βασίλειου Σπύρου
Η λογική δεν συμβαδίζει πάντα με το αυτονόητο και αυτό αποδεικνύεται από το ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι υπέρμαχοί της. Αρκετές φορές παρατηρούνται παράλογες συμπεριφορές από ανθρώπους που εμφανίζονται ως λογικοί αλλά εντούτοις διακρίνονται από ανακολουθία τόσο ιδεολογική όσο και καθαρά πρακτική αναφορικά με τη συμπεριφορά τους. Ιδού ένα παράδειγμα: Ενώ πάγια πολιτική θέση του ΠΑΣΟΚ ήταν η εφαρμογή της απλής αναλογικής, όταν ετέθη το λογικό πολιτικό δίλημμα στο Κοινοβούλιο καταψηφίστηκε. Οπουδήποτε αλλού αυτή η κίνηση θα είχε ως αποτέλεσμα την άμεση δημοσκοπική κατακρήμνιση, ενδεχομένως τη διάσπαση και πάντως σίγουρα την έγερση εντονότατων διαμαρτυριών στο εσωτερικό αυτού του κόμματος. Η λογική, όμως, δεν βρήκε πεδίο εφαρμογής εν προκειμένω, καθώς τίποτα από τα ανωτέρω δεν συνέβη.
Ετερο παράδειγμα: Είναι πασίδηλο πως η Νέα Δημοκρατία έχει επιδοθεί σε πρωτοφανές «παιδομάζωμα», επιδιώκοντας την ισχυροποίηση της βάσης της, παραβλέποντας βέβαια μια βασική αρχή που ορίζει πως η ποσότητα εκφυλίζει την ποιότητα. Στην κατεύθυνση αυτή προσεταιρίστηκε στελέχη άλλων κομμάτων λόγω τακτικής (και όχι στρατηγικής). Τα νεότευκτα στελέχη της όμως στερούνται λογικής, καθώς παραβλέπουν το γεγονός πως προδίδοντας τις αρχικές επιλογές τους δεν μπορούν να φανούν αντάξιοι της εμπιστοσύνης της βάσης και το πολιτικό μέλλον τους θα αποδειχτεί βραχύβιο. Βέβαια καλό θα ήταν να κρατάμε και μια επιφύλαξη για το εν λόγω κόμμα, καθώς έχει μακρά παράδοση στην ενσωμάτωση προσώπων, ιδεολογιών και συμπεριφορών εξ άλλων πολιτικών φορέων ορμώμενων.
Τι να πει κανείς και για τον ΣΥΡΙΖΑ όμως. Prima facie λογικοί άνθρωποι πόνταραν στην απέχθεια των πολιτών προς τη Δεξιά παραθέτοντας πρωτοφανή πλουραλισμό επιχειρημάτων κενών ρεαλισμού και εγκαταστάθηκαν στην εξουσία. Εν συνεχεία, υπεραμύνθηκαν των επιλογών τους, προφασιζόμενοι αυταπάτες και άλλα οράματα, υποτιμώντας τη νοημοσύνη όλων μας. Στη μοναδική μάλιστα αποδοχή κάποιας από τις προτάσεις μας, την καθιέρωση της απλής αναλογικής, κατηγορηθήκαμε ως σύμμαχοι και υποστηρικτές μιας κυβέρνησης που εξ ορισμού διακρίνεται από έλλειψη ρεαλισμού και παντελή απουσία λογικής.
Η Ενωση Κεντρώων δεν εμφανίστηκε ως κόμμα που έχει τις απαντήσεις επί παντός επιστητού. Δεν ήρθε ως σωτήρας και λυτρωτής σε μια ήδη βασανισμένη και πολύπαθη χώρα. Είναι όμως πέραν πάσης αμφιβολίας ο τιμητής της λογικής, της άδολης συμμετοχής και της ευγενούς προσεγγίσεως όλων των θεμάτων. Πάντα ανοιχτή στον διάλογο και την εξέλιξη, πρότεινε λύσεις που ακόμη και αν χρήζουν βελτιώσεων αποτελούν γόνιμο έδαφος συζήτησης γι’ αυτόν που ενδιαφέρεται να συζητήσει. Επικρίθηκε για το αίτημα που έχει υποβάλει εδώ και καιρό περί σχηματισμού οικουμενικής κυβερνήσεως, ότι δήθεν άπαξ και δεν έγινε δεκτό από τα υπόλοιπα κόμματα του φιλοευρωπαϊκού τόξου θα έπρεπε να αποσυρθεί γιατί πλέον πάλιωσε. Μα είναι φορές που η επιλογή είναι μονόδρομος πλέον. Οταν κάποιος στέκεται στο χείλος του γκρεμού, δύο επιλογές έχει: να πέσει ή να μην πέσει. Κι αν η απάντηση φαίνεται προφανής και υπαγορεύεται από την κοινή λογική, θυμηθείτε πως το τεκμήριο είναι μαχητό…
*Ο Βασίλειος Σπύρος είναι διευθυντής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Eνωσης Κεντρώων
