Λίγες ημέρες μετά τις εκλογές της 9ης Ιουνίου 2024, γίνεται πιο εμφανής η κινητικότητα και οι ζυμώσεις για συμπράξεις στην κεντροαριστερά. Πιο πολύ γίνεται λόγος για τις τεχνικές και τους τακτικούς ελιγμούς προσεγγίσεων. Όμως, όραμα και αξιακή έμπνευση, με προσανατολισμό τις ανάγκες των εργαζομένων, ζητείται σε μια κοινωνία που φωνάζει από το δρόμο, από την κάλπη, από κάθε γωνιά της ότι αυτό τής λείπει, μαζί με το ψωμί. Τα κομματικά επιτελεία των κομμάτων που κινούνται στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας/κεντροαριστεράς (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ κλπ) είτε γίνονται «στρείδι» και κλείνουν σε μια προσπάθεια να συντηρήσουν μέσα τους τα πολιτικά κεκτημένα είτε επιχειρούν να ανοίξουν διάδρομο επικοινωνίας, ομνύοντας στην ανάγκη επανόδου στην ευρωπαϊκή «κανονικότητα», την ανάπτυξη, την μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων, ένα «απροσδιόριστο» μέτωπο κατά της ακροδεξιάς.
Απαντες προσπαθούν να αποφύγουν τη λογική των …αθροισμάτων, που δεν οδηγούν συνήθως πουθενά, αλλά οι προσθαφαιρέσεις πολιτικής τακτικής και δυσανεξίας σε πρόσωπα δημιουργούν δύσκολες εξισώσεις με «αδύνατο» αποτέλεσμα. Ορισμένοι ονειρεύονται από καιρό ένα ελληνικό …Επινέ, και αφήνουν ανοιχτό για συνδιαμόρφωση το προγραμματικό πλαίσιο.
Μέλη και στελέχη από το ΠΑΣΟΚ αναρωτιούνται πότε επιτέλους θα παρέμβουν βουλευτές και στελέχη κορυφής της Χαριλάου Τρικούπη, πότε θα μιλήσουν ανοιχτά για όλα, για την εκλογική επίδοση που δεν απογείωσε το κόμμα τους, παρά την συντριπτική πτώση των ποσοστών της ΝΔ και την συνεχιζόμενη καθοδική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ. Αναμένουν στα συλλογικά κομματικά όργανα (που ήταν μέχρι τώρα σχεδόν παροπλισμένα) και αυτοκριτική από την ηγεσία υπό τον Νίκο Ανδρουλάκη αλλά και κριτική από το στελεχιακό δυναμικό προς την ηγεσία, χωρίς το φόβο του χαρακτηρισμού ως εσωτερικών εχθρών. Κυρίως όμως προσδοκούν, να τεθούν τα διακυβεύματα της επόμενης μέρας, περιλαμβανομένης της έναρξης ενός «γόνιμου» διαλόγου για την ανάδειξη ενός πόλου κυβερνητικής εναλλακτικής απέναντι στη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Οι διαφορετικές προσεγγίσεις όμως περισσεύουν. Αφορούν και πολιτικά προτάγματα και αρνήσεις σε συμμετοχή δυνάμεων του χώρου ανάλογα με την οπτική κυρίως των κομματικών ηγεσιών (ΠΑΣΟΚ/Ν.Ανδρουλάκης, ΣΥΡΙΖΑ/Στ. Κασσελάκης κλπ). Πάντως, ήδη στελέχη από το ΠΑΣΟΚ έως την Νέα Αριστερά , αλλά και από τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι και ανένταχτοι του λεγόμενου προοδευτικού κέντρου, συναντώνται κατά καιρούς σε εκδηλώσεις, βιβλιοπαρουσιάσεις αλλά και σε think tank, όπου τίθενται τα πολιτικά επίδικα.
Κατά την περίοδο που διανύουμε αναζωπυρώνονται οι συζητήσεις για ενότητα στο χώρο της κεντροαριστεράς με στόχο να επανέλθει η ισορροπία των δίπολων του κυβερνητισμού απέναντι στην λεγόμενη «ασυμμετρία» του πολιτικού συστήματος (η ΝΔ, το δεσπόζον κόμμα, τώρα στο 28,31%, μετά το κόντεμα του 41%) . Οι προσδοκίες αναμοχλεύονται. Ετσι, πέφτουν τα φώτα στις εναρκτήριες εκδηλώσεις για το νεοσυσταθέν Ιδρυμα «Αλέξης Τσίπρας», την ερχόμενη εβδομάδα. Και όχι μόνο. Με μετεκλογική σύναξη όλων των κεντροαριστερών φυλών μοιάζει, η εκδήλωση της Τετάρτης 19 Ιουνίου, στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων, με το ερώτημα «Τι δημοκρατίες θα υπάρχουν το 2050» από τον τίτλο του νέου βιβλίου (εκδ. Αλεξάνδρεια) του κοινωνιολόγου και συγγραφέα Γιώργου Σιακαντάρη. Δίπλα στον συγγραφέα, θα βρεθεί μια βεντάλια προσωπικοτήτων που εκπροσωπούν όλο το κομματικό φάσμα του χώρου της κεντροαριστεράς. Θα είναι ο δήμαρχος Αθηναίων και καθηγητής ΕΜΠ Χάρης Δούκας (προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ) , ο βουλευτής Δράμας και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ Θεόφιλος Ξανθόπουλος, ο πρώην υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ και μέλος του μεταβατικού Πανελλαδικού Συντονιστικού της Νέας Αριστεράς Γιώργος Σταθάκης, το μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ και Γραμματέας της Ανανεωτικής Αριστεράς Θόδωρος Μαργαρίτης , η καθηγήτρια Νεότερης Ιστορίας –Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου Εφη Γαζή-την εκδήλωση θα συντονίσει η Κίττυ Ξενάκη.
Στο επίκεντρο είναι η νοηματοδότηση της πολιτικής και το μέλλον της, ζητήματα που θέτει και το βιβλίο του Γιώργου Σιακαντάρη, όπως: «η περιθωριοποίηση των κομμάτων και των κοινοβουλευτικών θεσμών για χάρη της εκτελεστικής και αρχηγικής εξουσίας και των υπερεθνικών οργανισμών που δεν λογοδοτούν στους πολίτες» , «η λεγόμενη “δημοκρατία της συνηγορίας”, η μετάβαση από το κόμμα-καρτέλ στο κόμμα-σουπερμάρκετ και από εκεί στο μετακόμμα και το τεχνοκρατικό κόμμα, καθώς και ο μετασχηματισμός της διάκρισης Αριστερά-Δεξιά»… Οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, της ανανεωτικής Αριστεράς και της Οικολογίας σε νέες περιπέτειες…
Διαβάστε επίσης: Όλα τα σφάζει όλα τα ανασχηματίζει για να γλυτώσει ο Μητσοτάκης
Κύπρος: Ανεξέλεγκτη πυρκαγιά στην Πάφο – Εκκενώθηκαν χωριά (Video)
