Την περασμένη Τετάρτη το «Βήμα» φιλοξένησε ένα πολύ ενδιαφέρον όσο και αποκαλυπτικό ρεπορτάζ του συναδέλφου Ζώη Τσώλη για την απονομή των συντάξεων στη χώρα μας.
Το θέμα έχει μεγάλη ουρά, θυμίζω απλώς ότι η προηγούμενη κυβέρνηση προεκλογικά είχε δεχτεί σφοδρότατη κριτική για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Οταν σε μια επικοινωνία μου με τον τότε αρμόδιο υπουργό ρώτησα «γιατί επιτέλους δεν μπορεί κάποιος να κάνει κάτι;», έμεινα εμβρόντητος από τη διαπίστωση εν τοις πράγμασι του τι κράτος έχουμε στήσει δεκαετίες τώρα. Ακουσα, για παράδειγμα, ότι ένα από τα μεγάλα προβλήματα ήταν η ασυμβατότητα των μηχανογραφικών συστημάτων στο δημόσιο γιατί η Siemens ήθελε να πληρώνεται από κάθε υπουργείο ξεχωριστά και όχι για ένα κεντρικό σύστημα σε όλο το δημόσιο! Στο ρεπορτάζ (για να επιστρέψουμε στο θέμα μας) γινόταν λόγος για «την ανοιχτή πληγή των εκκρεμών αιτήσεων συνταξιοδότησης 165.562 απόμαχων της εργασίας που περιμένουν 18 μήνες (κατά μέσο όρο) για να πάρουν τη σύνταξή τους» και ότι οι επιτελείς του Μαξίμου «βρίσκονται ενώπιον μιας κατάστασης που δεν επιλύεται αλλά, αντίθετα, επιδεινώνεται, καθώς κάθε μήνα προστίθενται στο “στοκ” των εκκρεμών υποθέσεων συνταξιοδότησης 3.000 έως 5.000 αιτήματα».
Στο ρεπορτάζ υπήρχε κι ένας συγκριτικός πίνακας σύμφωνα με τον οποίο το 2017 υπήρχαν περίπου 114.000 εκκρεμείς συντάξεις, το 2018 έπεσαν στις 89.000, το 2019 πήγαν στις 151.000 και το 2020, μέχρι σήμερα δηλαδή, εκτοξεύτηκαν στις 165.500 εκκρεμείς συντάξεις!
Γράφει και κάτι ακόμη ο συνάδελφος, σαν μικρό καρφάκι για όσους μπορούν να το αποκωδικοποιήσουν: «Το πρόβλημα είναι σύνθετο, πολυεπίπεδο και αποκαλύπτει τη μεγάλη πίεση που δέχτηκε η χώρα να κάνει βήματα την εποχή των μνημονίων. Το πολιτικό σύστημα όμως είχε άλλα (ατομικά, πολιτικά και εκλογικά) φίλτρα και δεν ήταν ώριμο να υπηρετήσει τους σκοπούς».
