Επιστροφή στην κανονικότητα ήταν το σύνθημα της αναρρίχησης της ΝΔ στην εξουσία. Μια επιστροφή που σχεδιάστηκε ιδανικά με στέρεες υποσχέσεις και υποστηρίχτηκε κανονικά από σχεδόν το σύνολο των ΜΜΕ.
Απογοήτευση, πίκρα ήταν τα καύσιμά της αλλά ο σπινθήρας της εκρηκτικής επιστροφής ήταν η οργή και ο διάχυτος αγοραίος ρεβανσισμός (#erxetai_poutsa).
Η κανονικότητα είχε ήδη αποκατασταθεί από την προηγούμενη κυβέρνηση, καθώς είχε ξορκίσει τους μαραθωνίους διαπραγματεύσεων με την τρόικα. Ήταν στρατηγική επιλογή η αποδοχή του μνημονιακού προγράμματος των θεσμών και η όποια «μάχη» δινόταν εντός του πλαισίου που είχε οριστεί για τη μεταμνημονιακή εποχή. Έτσι πιάνονταν στόχοι και αναμενόταν αλαζονικά η επικρότηση της κοινωνίας, η οποία στέναζε ακόμη από τις δίνες που έχουν αφήσει οι μνημονιακές πολιτικές.
Τι απέγινε στην κάλπη; Η απόσταση από την άγρια εποχή των μνημονίων επέτρεπε πλέον στη ΝΔ –κυρίως– να αποφεύγει τη στάση της μεταμέλειας για το πού είχε οδηγηθεί η χώρα. Έθεσε ένα πλαίσιο πολιτικών υποστηριγμένων από νεοφιλελεύθερα think tanks, δίνοντας την αίσθηση ότι κοιτά στο μέλλον. Επικοινωνιακά άψογο. Από τη στιγμή όμως που η κυβέρνηση άρχισε να παράγει έργο προκάλεσε ουκ ολίγες παρεκτροπές (τοποθέτηση ημετέρων στελεχών, σφικτός εναγκαλισμός με ισχυρές οικογένειες, βερμπαλισμοί περί Ελληνικού, «αμνήστευση» οικονομικών εγκλημάτων, τακτοποίηση εκκρεμοτήτων σε σκάνδαλα) από την κανονικότητα που είχε ευαγγελιστεί ή φαινόταν ότι ακολουθεί.
Πέρα από τις επικοινωνιακές κορόνες αρχικά για μείωση φόρων, εισφορών κ.λπ., ελάχιστα έγιναν χωρίς να υπάρχουν δεύτερες και τρίτες αναγνώσεις σε συνδυασμό με άλλα μέτρα τα οποία ακύρωναν την ομολογουμένως πολυαναμενόμενη φοροελάφρυνση. Ας το προσπεράσουμε – θα κριθεί άλλωστε στο βάθος της τετραετίας. Για έναν ψηφοφόρο της ΝΔ όμως, που δεν τυφλώνεται από τον διχασμό του πολιτικού σώματος, αυτό που βλέπει δεν είναι επιστροφή σε μια κανονικότητα κοινά αποδεκτή, αλλά επιστροφή στην κανονικότητα της κομματικής επέλασης στο κράτος και τη διοίκηση, στην τακτοποίηση ημετέρων, στους Γκρούεζες και στην απουσία ενός σχεδίου για την επόμενη μέρα. Αυτό που έχει σχεδιαστεί και ακολουθείται πιστά είναι η επικοινωνιακή υποστήριξη αυτής της κυβερνητικής πολιτικής που θυμίζει προ μνημονίων εποχές. Αλόγιστες σπατάλες, επιστροφή golden boys αμφίβολης αποτελεσματικότητας, ξήλωμα μητρώου στελεχών που στόχευε στην αποκομματικοποίηση –όπως είχε ζητήσει η τρόικα–, προσλήψεις όχι μόνο εκτός ΑΣΕΠ αλλά και σε υπηρεσίες που δεν προσφέρουν στις άμεσες ανάγκες της εξυπηρέτησης των πολιτών (παιδεία, υγεία).
Όταν τα σημάδια στην παγκόσμια οικονομία δεν είναι ευοίωνα –τουναντίον–, η κυβέρνηση επιλέγει την κανονικότητα της στήριξης των ιδιωτικών επιχειρήσεων με κρατικό χρήμα, κι ας κόπτεται για το ρίσκο της ελεύθερης αγοράς. Το mega δάνειο στη Lamda για το Ελληνικό είναι το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα. Ο σχεδιασμός του ασφαλιστικού όπως προωθείται ανοίγει το Ελ Ντοράντο μιας μεγάλης αγοράς χωρίς δίχτυ ασφαλείας. Το ίδιο συμβαίνει και στην αγορά εξοικονόμησης ενέργειας με εκατοντάδες χιλιάδες δημόσια κτίρια (σχολεία, νοσοκομεία, διοίκηση κ.λπ.) πελάτες στους παρόχους και στους εργολάβους.
Τι θα μείνει από αυτή την ανάπτυξη; Θα ανοίξουν θέσεις εργασίες και θα κλείσουν όταν ολοκληρωθεί το κάθε πρόγραμμα; Θα υπάρξει σχεδιασμός για την παραγωγή των προϊόντων που θα χρησιμοποιηθούν στα προγράμματα αυτά και δυνητικά θα μπορούν να εξαχθούν; Φαίνεται ότι υπάρχει προσανατολισμός στην παραγωγή και όχι στην κατανάλωση; Ψιλά γράμματα για μια οικονομία εφήμερης ανάρρωσης και εδώ και δεκαετίες ασθενική. Άλλωστε ο στόχος είναι η τακτοποίηση του κομματικού στρατού (ακόμη και χωρείς τα απαιτούμενα προσόντα, όπως ο διοικητής της ΕΥΠ για χάρη του οποίου άλλαξε ο νόμος,, όπως και πλήθος συνεργατών και μετακλητών). Οι δικοί μας να περνάν καλά και το κοινωνικό σύνολο να πάει να… γκρεμιστεί.
