Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων και των Ελληνίδων που σου λένε ότι πήγαν Ηνωμένες Πολιτείες, εννοούν ότι πήγαν Νέα Υόρκη. Μανχάταν δηλαδή για σόπιγκ μέχρι τελικής πτώσεως και τάχα μουσεία, άντε και ολίγον Μπρούκλιν οι νεώτεροι για τη φάση, συν την απαραίτητη επίσκεψη στην Αστόρια για το γηραιό θείο και τη γηραιά θεία που ακόμη δεν μπορούν να λησμονήσουν τον Γιώργη τον Παπαδόπουλο. ΟΚ, φτάνουν αρκετοί και στο Γούντμπερι για να τις γονατίσουν τις πιστωτικές, αλλά χωρίς στάση στο δρόμο για να μην τους αφαιρέσουν το τσι. Βάλε και κάτι λιμά που πάνε Ελ Έη και Σαν Φραν για καριέρα, βάλε και κάτι αισχρές μειοψηφίες που περνάνε απ’ το Τσικάγκο για μπίζνες, βάλε και μια τζούρα Μπόστον για γιατρούς, τέρμα τα δίφραγκα, η δική μας κοντινή Αμερική αυτή είναι…
Οπότε δεν μοιάζει διόλου παράλογο που διάφοροι και διάφορες αποκρυπτογραφούν την υπόθεση Κάμαλα με βάση τις προσλαμβάνουσές τους από τις μεγαλουπόλεις. Και το σινεμά βεβαίως και τα σήριαλ και τα πανταχού παρόντα και τα πάντα πληρόντα σόσιαλ, η εικονική πραγματικότητα σε φουλ ανάπτυξη, δεν χρειάζεται καν να φοράς κάσκα ή μάσκα για να μπεις στο κόλπο. Η Κάμαλα έχει δυναμική, η Κάμαλα έχει ρεύμα, η Κάμαλα έχει προοπτικές, η Κάμαλα έχει σφρίγος, η Κάμαλα έχει σθένος, η Κάμαλα έχει ορίζοντες, η Κάμαλα θα τη σπάσει τη γυάλινη οροφή που θέλει να γίνονται πρόεδροι όλων των καρυδιών τα καρύδια αλλά όχι γυναίκες. Γιατί η Κάμαλα ξέρει και μπορεί και εντάξει Ομπάμα δεν είναι, πήρε όμως κάτι από τη λάμψη τους, πήρε και την ευλογία τους, άρα μας κάνει μια χαρά και προχωράμε προς τη δόξα!
Εν τω μεταξύ, το πιο ψύχραιμο το είπε αρθρογράφος των London Times, που εξακολουθούν να κρατάνε ένα επίπεδο παρά τις άοκνες προσπάθειες της ιδιοκτησίας τους να τους τσαλαβουτήσει στα λασπόνερα. Ότι δηλαδή η Κάμαλα μια χαρά σιδερωμένη είναι ως τώρα και εξαιρετικά προσεκτική και με επιτελείο διαβασμένο και δεν φαίνεται ότι θα κάνει λάθη του τύπου “ελεεινοί” (δόλια Χίλαρυ…) και όσο για αντοχή, σιγά τα λάχανα ρε φίλε, σε δυόμιση μηνάκια είναι οι εκλογές, πρωί βράδυ με τα NoDoz αγκαλιά κάπως θα τη βγάλει.
Αλλά είναι και ξύλο ντυμένο!
Έτσι το λέμε εμείς στο χωριό μου, στο δικό σας δεν ξέρω πως το λέτε, υποπτεύομαι όμως ότι κάπου εκεί κοντά θα βρίσκεστε. Δεν κάνει “ινγκέητζ” ρε γαμώτι, δεν βγάζει φλασάκι “γιούζερ φρέντλι”, δεν την αισθάνεσαι ούτε μια στιγμή ως άνθρωπο που θα μπορούσε να κατανοήσει τα προβλήματά σου και τα ζόρια σου. Όχι, όχι τα νοίκια των πέντε χιλιάδων δολαρίων για μια γκαρσονιέρα και τα κοκτέηλ που τα πληρώνεις μαλλιοκέφαλα, αυτά είναι για το Μανχάταν που λέγαμε πιο πάνω και για τα μεγάλα αστικά κέντρα. Μόνο που, οποία έκπληξις, η Αμερική δεν είναι μόνο τα τριάντα, σαράντα, πενήντα μήρια που ζούνε στη σκιά των ουρανοξυστών. Έχει πολλούς περισσότερους και πολλές περισσότερες στα “μπούντογκς” που τη βγάζουν μεροδούλι μεροφάι κι εκεί πέρα το “λίμπεραλ φρομ Καλιφόρνια” δεν είναι τίτλος τιμής. Ψηφίζουν κι αυτοί, ψηφίζουν κι αυτές, όσο κι αν η Χίλαρυ πολύ θα ‘θελε να τους το απαγορεύσει…
Εξ ου και η παρουσία του Τιμ Γουόλς στο τίκετ. Ενός πολιτικού που δείχνει να συμμερίζεται τα άγχη και τις αγωνίες του απλού ψηφοφόρου. Γιατί του χάλασε η εξάτμιση στο αμάξι, γιατί πήγε η τιμή του μπέργκερ στο Θεό, γιατί τον γδέρνει ο οδοντίατρος του παιδιού, νορμάλ, καθημερινά πράγματα, που άμα έχεις περάσει τη ζωή σου πίσω από ένα δρύινο γραφείο δεν σε ζαχαρώνουν και τόσο πολύ. Γι’ αυτό οι Αμερικάνοι που είναι πάνσοφοι όσον αφορά στη μόντερν λάιφ, δεν λένε τη γνωστή ελληνική μαλακία, το “δεν δούλεψε ποτέ”, για τους πολιτικούς τους. Λένε το πολύ πιο δυνατό:
“Δεν δούλεψε ποτέ σε έντιμη δουλειά”.
Δουλειά, δηλαδή, που να σου αφήνει και λίγο πόνο στη μεσούλα και λίγο ιδρώτα στο μέτωπο και λίγο κομμένα τα γόνατα. Η Κάμαλα δεν τα κατέχει αυτά, δεν τα κατέχει τελεία και παύλα. Αν μπορέσει να το κρύψει αποτελεσματικά ως τις εκλογές με τη βοήθεια του Γουόλς (και ίσως και του Μπιλάρα του Κλίντον, που για κάτι τέτοια ζει!), έχει ελπίδες για την προεδρία. Αν όχι…
