Η δική_x000D_
µου Μόσχα είναι ζεστή και τις λευκές της νύχτες βραδιάζει µόλις για τέσσερις_x000D_
ώρες.
Κείμενο Άρης Ασπρούλης
Είναι τα ατέλειωτα λεπτά πανύψηλα δέντρα, µε την πράσινη φυλλωσιά και τον κάτασπρο κορµό, που σε συνοδεύουν σε όλη τη διαδροµή από το αεροδρόµιο ως την πόλη και που ποτέ δεν θα µάθεις το όνοµά τους. Είναι οι έφηβοι στο Fragment Steny Belogo Goroda που χορεύουν στη µέση του δρόµου τρώγοντας πίτσα και πίνοντας µπίρα, µε µουσικές που παίζουν οι φίλοι τους στα αυτοσχέδια όργανά τους.
Είναι τα παγωτά και το καλαµπόκι έξω από το Κρεµλίνο, τα χρώµατα στους τρούλους του Αγίου Βασιλείου και οι τρεις µεθυσµένοι φοιτητές που αγόρευαν µε ειρωνικό στόµφο καταµεσής της Κόκκινης Πλατείας επαναλαµβάνοντας τη λέξη «коммунисты» «коммунисты» ένα απόγευµα Σαββάτου. Είναι ο ευγενικός και θηριώδης ρεσεψιονίστ Bogdan που µε έσωσε από έναν ταξιτζή που θέλησε να µε κλέψει. Είναι η χύµα βότκα από το µικρό παντοπωλείο σε σφραγισµένο ποτήρι του κρασιού. Το µπεργκεράδικο κάτω από το άγαλµα του Ενγκελς.
Τα Στάρµπακς στην παλιά Arbat, τον δρόµο µε τα παραδοσιακά ρωσικά σουβενίρ, που πλέον τα περισσότερα εισάγονται από την Κίνα. Οι µπλούζες µε το πρόσωπο του Πούτιν. Ο ταξιτζής που γνώριζε τα πάντα για τη µάχη του Μποροντίνο και τον στρατηγό Κουτούζοφ και έκανε όλες τις απαιτούµενες βόλτες για να παρουσιάσει σαν καλός ξεναγός και τα επτά κτίρια του Στάλιν. Κάτι παιδιά που τραγουδούσαν ουρλιάζοντας το «Zombie» των Cranberries.
Οι πεζόδροµοι µε τα παράξενα και υπνωτιστικά φώτα. Η κόκκινη µοκέτα. Οι αρκούδες στους πίνακες. Το ενυδρείο. Το µουσείο του Τολστόι. Η ησυχία. Η µαγική αντηλιά. Η ξαφνική µπόρα. Τα ζευγάρια, τα νιάτα, η αλητεία, η οµορφιά, τα τατουάζ. Η περηφάνια στα µάτια τους. Ο πολιτισµός στους τρόπους τους. Η δική µου Μόσχα είναι η πιο καθαρή πόλη του κόσµου, µε τους πιο όµορφους και µελαγχολικούς ανθρώπους. Είναι η Μόσχα τον Ιούνιο του 2019.
Ο Αρης Ασπρούλης είναι Διευθυντής Επικοινωνίας & Προβολής Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν, Υπ. Διδάκτωρ Κοινωνιολογίας Παντείου Πανεπιστημίου, Θεατρικός Συγγραφέας
