Το Documento απευθύνθηκε στην ηθοποιό Καλλιόπη Παναγιωτίδου για να γράψει την άποψή της σχετικά με όσα συμβαίνουν στον χώρο του θεάτρου εξαιτίας της πανδημίας
Αρχικά έχω την ανάγκη να αποσαφηνίσω προς αποφυγή παρεξηγήσεων, επειδή τυγχάνει να είµαι µέλος της συντονιστικής οµάδας των #supportartworkers, ότι αυτή η πρωτοβουλία είναι ανεξάρτητη κίνηση και ότι όσα εκθέτω εδώ αποτελούν την προσωπική µου θέση απέναντι στα πράγµατα. Επειδή ασκώ παράλληλα και τη δικηγορική δραστηριότητα έχω τη δυνατότητα να γνωρίζω πολύ καλά τα προβλήµατα που αντιµετωπίζει ο χώρος και υπό τις δύο ιδιότητες. Πρόκειται για έναν πολύπαθο χώρο τα τελευταία πολλά χρόνια µε πολλές ειδικότητες και η αντίδραση που αναπτύσσεται τις τελευταίες µέρες είναι αποτέλεσµα των παθογενειών που µε την κρίση της Covid-19 οδηγούν τους εργαζόµενους στον οικονοµικό τους αφανισµό.
Είναι αναγκαίο να γίνει αντιληπτό ότι οι καλλιτέχνες είναι σκληρά εργαζόµενοι, δεν έχουν δικαίωµα να αρρωστήσουν, δουλεύουν όλες τις αργίες, εξαντλούνται σωµατικά και ψυχικά. Η συντριπτική πλειονότητα δεν έχει συµβάσεις διαρκείας τόσο εξαιτίας της φύσης των ειδικοτήτων όσο και της οικονοµικής κρίσης, η οποία έχει πλήξει όλους τους τοµείς εργασίας στον πολιτισµό και έχει επιδεινώσει την κατάσταση. Επίσης ποτέ δεν λαµβάνεται υπόψη ότι η συντριπτική πλειονότητα των εργαζοµένων στον χώρο –οι οποίοι στην καλύτερη περίπτωση αναζητούν δουλειά δυο και τρεις φορές τον χρόνο– δεν µπορεί να λάβει επίδοµα ανεργίας. ∆εν υπάρχει ασφαλιστικό ταµείο που να καλύπτει όλα αυτά τα κενά ούτε και ΣΣΕ. Συνεπώς µε τη βεβαιότητα ότι οι καλλιτεχνικοί χώροι δεν θα µπορέσουν να λειτουργήσουν για πολύ µεγάλο διάστηµα ή στην καλύτερη περίπτωση θα υπολειτουργούν, αντιλαµβανόµαστε ότι ελλοχεύει ο κίνδυνος οι άνθρωποι της τέχνης να έρθουν αντιµέτωποι µε το πρόβληµα όχι του βιοπορισµού αλλά της επιβίωσης. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η αντίδραση είναι τόσο µεγάλη.
Είµαστε απλώς ο πρώτος χώρος που τη βιώνει και θα τη βιώσει στον τροµακτικότερο βαθµό. Η έλλειψη οποιασδήποτε κρατικής µέριµνας, η οποία εξάλλου αποδείχθηκε και µε την απουσία κυβερνητικού σχεδιασµού, ωσάν να µην υπάρχει καν κλάδος του πολιτισµού, έχει εγκαταλείψει τον πολιτισµό στα χέρια της ιδιωτικής πρωτοβουλίας µε ό,τι αυτό συνεπάγεται και στις εργασιακές σχέσεις. Αυτά είναι κενά που δεν µπορούν φυσικά να καλυφθούν αν δεν υπάρξει αναδιάρθρωση του πλαισίου. Και είναι αυτονόητο ότι η ιδιωτική πρωτοβουλία δεν θα αναλάβει το ρίσκο του κόστους µιας παράστασης που µπορεί να κατέβει σε ενδεχόµενη καραντίνα, όπως συνέβη τον Μάρτιο. ∆εν ζητούµε τίποτε περισσότερο από σαφείς υγειονοµικές οδηγίες σε σχέση µε τη διασφάλιση της υγείας τόσο των εργαζοµένων όσο και των θεατών και την αυτονόητη στήριξη –εφόσον όλα θα υπολειτουργούν–, η οποία εάν δεν υπάρξει, πολλοί από τους εργαζοµένους θα έρθουν αντιµέτωποι µε την οικονοµική εξαθλίωση. Ο αρχαίος πολιτισµός είναι κληρονοµιά µας και είµαστε περήφανοι γι’ αυτόν, αλλά δεν µπορεί ο πολιτισµός αυτής της χώρας να βασίζεται µόνο στο παρελθόν και να µην έχει παρόν και µέλλον. Και µέλλον είναι βέβαιο ότι δεν θα έχει αν δεν ληφθούν µέτρα για την επιβίωση όσων επίµονα τον υπηρετούν.
