Ο Μητσοτάκης είναι ο απατημένος της εξουσίας που ζητεί εκδίκηση, το κολεγιόπαιδο που μπορεί να καταστρέψει τα πάντα επειδή δεν γίνεται το δικό του
Καίγονται τα δάση της Γερμανίας λοιπόν. Από τα κωνοφόρα στον Μέλανα Δρυμό έως τις βελανιδιές της Ρηνανίας. Τρομερή φυσική καταστροφή που αφήνει τους πάντες συγκλονισμένους. Αίσθηση προκαλεί ότι την πρώτη μέρα που εκδηλώνεται η πολυκέφαλη φωτιά ο πολιτικός αντίπαλος της καγκελαρίου Μέρκελ, Μάρτιν Σουλτς, με δηλώσεις του μιλάει για ευθύνη της γερμανικής κυβέρνησης, αν και ο ίδιος μερικούς μήνες πριν δεν είχε ψηφίσει νομοσχέδιο για πρόσληψη πυροσβεστών. Ο γνωστός Γερμανός δημοσιογράφος Αδόλφος Πορδοσάλτεν, ο οποίος συντονίζει τη δημοσιογραφική κάλυψη της φωτιάς, δείχνει όχι μόνο να υιοθετεί την κριτική Σουλτς, αλλά κατά τη διάρκεια ζωντανών συνδέσεων με τους δημοσιογράφους του σταθμού ρωτά συνεχώς: «Νεκροί υπάρχουν από τη φωτιά»; Και όταν παίρνει την απάντηση: «Ευτυχώς όχι», συμπληρώνει με νόημα (κατ’ άλλους απλώς εύχεται): «Καλά, μην είσαστε τόσο σίγουροι».
Την τρίτη ημέρα της εξέλιξης της φωτιάς, ο Μάρτιν Σουλτς αποφασίζει να επισκεφτεί το συντονιστικό κέντρο κατάσβεσης. Ενώ βρίσκεται καθ’ οδόν για το συντονιστικό, το γραφείο του τον ενημερώνει πως από τα ξημερώματα στο συντονιστικό βρίσκονται δύο αρμόδιοι υπουργοί. Ο Σουλτς αρνείται τελικώς να πάει στο κέντρο, γιατί ακριβώς εκεί βρίσκονται αυτοί που θα μπορούσαν να τον ενημερώσουν επισήμως τι συμβαίνει με τη φωτιά. Το περιστατικό γίνεται γνωστό από τα μέσα ενημέρωσης της Γερμανίας και τα πολιτικά κόμματα προβαίνουν σε σκληρές δηλώσεις εναντίον του Σουλτς, αφού θεωρούν πως ξεπέρασε την κόκκινη γραμμή. Οχι μόνο προσπάθησε να εκμεταλλευτεί μικροπολιτικά και κυνικά μια μεγάλη καταστροφή όταν οι άλλοι έδιναν μάχη με τις φλόγες, αλλά εξευτέλισε με τη στάση του και τον θεσμικό ρόλο που πρέπει να έχουν οι πολιτικοί. Δεν σεβάστηκε ούτε τους υπουργούς ούτε τον ρόλο που τους έχει ανατεθεί, υπονοώντας πως η δημοκρατία είναι σεβαστή όταν ευνοεί εμάς ή μας φέρνει στην εξουσία. Οι μεγάλες εφημερίδες της Γερμανίας βγαίνουν με τίτλους: «Στις καταστροφές σιωπούμε, κύριε Σουλτς, δεν γινόμαστε κανίβαλοι», « Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης καίει τους δημοκρατικούς κανόνες στο όνομα της φωτιάς», «Τα δάκρια του Σουλτς είναι τα κρυφά γέλια του για τη βολική καταστροφή».
Τι παραμύθια σας γράφω τώρα, ε; Δεν έχουν συμβεί φυσικά τέτοια πράγματα στη Γερμανία ούτε και θα μπορούσαν να συμβούν. Και φωτιές μπαίνουν στα δάση και τυφώνες τα καταστρέφουν (το 1990 και το 1999 μεγάλο τμήμα του Μέλανα Δρυμού καταστράφηκε) και οι οικολογικές οργανώσεις κάνουν κριτική στην κυβέρνηση για τα «ελλιπή μέτρα» προστασίας των δασών. Αλλά κανένας Σουλτς ή Μέρκελ δεν θα έβγαινε την ώρα της καταστροφής να ψήσει το γεύμα της αντιπολιτευτικής του επιτυχίας πάνω στα αποκαΐδια της χώρας. Κανένας σοβαρός πολιτικός δεν θα ματαίωνε την επίσκεψη στο συντονιστικό κέντρο επειδή σε αυτό βρίσκονται οι αρμόδιοι υπουργοί, όπως έκανε (αλλά δεν μάθαμε) ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Η στάση του Κυριάκου Μητσοτάκη μπροστά στις πρόσφατες πυρκαγιές απέδειξε και την πολιτική μικροψυχία και την άγνοια αλλά και την επικινδυνότητά του. Αντιλαμβανόμενος την πολιτική διαδικασία ως σύνολο επικοινωνιακών ενεργειών, οι οποίες οφείλουν να τον φέρουν στην εξουσία ακόμη και αν χρειαστεί να πατήσει επί καμένων πτωμάτων για να φτάσει στην κυβερνητική καρέκλα, είναι το πρώτο μέρος μιας αντιθεσμικής λειτουργίας. Το άλλο μέρος είναι να καταφύγει σε πρακτικές του παρελθόντος. Σύμφωνα με αυτές τις πρακτικές δεν χρειάζεται να περιμένουμε τη βολική καταστροφή, αλλά να τη δημιουργήσουμε κιόλας.
Το να φτάνει ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης να παραβλέπει και να μη νομιμοποιεί την επίσημη κυβέρνηση την ώρα της λειτουργίας της, να αρνείται να συναντήσει υπουργούς σαν να είναι εγκληματίες, να μεταφέρει πρακτικά τη γραμμή της αντιπολίτευσης πέρα από κάθε ηθικό όριο που πρέπει υποτυπωδώς να είναι διακριτό είναι πρωτοφανές.
Είναι κατανοητή και η ζέση του Μητσοτάκη να καταλάβει την εξουσία και πως δεν του περνά καν από το μυαλό πως μπορεί να μην τη δικαιούται γιατί έχει ξεφτίσει το κληρονομικό δικαίωμα σε αυτή. Μπορεί όμως, επειδή αποδίδει στον εαυτό του όσα αποδίδει, να καταπατά κανόνες δημοκρατικής πρακτικής, πολιτικά κεκτημένα συμπεριφοράς και να δείχνει με το δάχτυλο τους «κακούς» θεωρώντας πως έτσι αυτοδίκαια γίνεται ο ίδιος καλός;
Οποιος πολιτικός μπροστά σε μια καταστροφή δεν ξέρει να σιωπά, να σέβεται και να δείχνει θεσμικός είναι ο ίδιος η καταστροφή. Δίπλα στον Κυριάκο Μητσοτάκη, Μενουμευρώπηδες και Ευρωμπουρδολόγοι ξέχασαν τις ευρωπαϊκές τους επιφάσεις και ξανάγιναν Μαυρογιαλούροι του ’60, οι οποίοι είναι έτοιμοι να κάνουν την παραδοχή πως το κράτος είναι οι ίδιοι και κανένας άλλος και μέχρι να το επιβεβαιώσουν θα είναι και με τη φωτιά και με την καταστροφή και με τον Σόιμπλε και με όποιον την προσφέρει. Ξέχασαν και το πολιτικό σαβουάρ βιβρ και τη μεγαλοψυχία που πρέπει να δείχνουν οι πολιτικοί μπροστά στις καταστροφές (ακόμη και αν τους τρώει η γλώσσα τους να κατηγορήσουν) και πώς πρέπει να διαμορφώνεται η πολιτική αντιπαλότητα.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν κάνει πολιτικά και επικοινωνιακά λάθη όπως πιστεύουν πολλοί στο κόμμα του. Είναι ανίκανος να εφαρμόσει και να εξελίξει τους βασικούς κανόνες της πολιτικής ευπρέπειας και του πολιτικού γίγνεσθαι. Είναι ο απατημένος της εξουσίας που ζητεί εκδίκηση, το κολεγιόπαιδο που μπορεί να καταστρέψει τα πάντα επειδή δεν γίνεται το δικό του. Δεν είναι αντίπαλος του Τσίπρα αλλά των δημοκρατικών κεκτημένων και φυσικά της υπεύθυνης Δεξιάς που ούτε ηδονίζεται ούτε αδωνίζεται με την καταστροφή. Η καιόμενη βάτος του Κυριάκου δεν έχει τίποτε θαυματοποιό. Καίει τον ίδιο.
