Ένα μπουλούκι με βαν, η παράσταση «Lemon» και τα απρόβλεπτα μέρη όπου παίζεται.
«Θέατρο υπάρχει όπου υπάρχουν θεατές»: αυτό είναι το µότο του Μελαχρινού Βελέντζα ο οποίος εδώ και τέσσερα χρόνια γυρίζει την Ελλάδα µε την οµάδα του και αφηγείται την ιστορία του Χιλιαενιακόσια, του σπουδαιότερου πιανίστα του ωκεανού, ο οποίος γεννήθηκε µες στο ατµόπλοιο «Βιρτζίνια» στις αρχές του 1900 και εγκαταλείφθηκε από τους µετανάστες γονείς του πάνω στο πιάνο της αίθουσας χορού της πρώτης θέσης. Ο Χιλιαενιακόσια δεν πάτησε ποτέ το πόδι του στη στεριά.
«Ανάµεσα στη στεριά και τη θάλασσα»
«Κανείς δεν είναι ξεγραµµένος άµα έχει µια καλή ιστορία και κάποιον για να του τη διηγηθεί» – αυτή η φράση ήταν εκείνη που κλείδωσε στο µυαλό του Μ. Βελέντζα όταν διάβαζε για πρώτη φορά το κείµενο του θεατρικού αυτού µονολόγου. Η παράσταση «Lemon», βασισµένη στο «Novecento» του Αλεσάντρο Μπαρίκο, σε σκηνοθεσία Γεωργίας Τσαγκαράκη, ταξιδεύει µε ένα βανάκι από τα Σφακιά έως τη Θεσσαλονίκη και από το ναυάγιο στο Γύθειο µέχρι τις µαγευτικές Οινούσσες σαν ένα σύγχρονο µπουλούκι. Το θέατρο γίνεται ταξίδι και το ταξίδι θέατρο, αφού το σκηνικό στην παράσταση αλλάζει ανάλογα µε το µέρος. Πότε είναι στη στεριά και πότε στη θάλασσα, πότε πάνω σε πλοία και άλλοτε πάνω σε δέντρα· ο αυτοσχεδιασµός ευνοείται και τόσο ο ηθοποιός όσο και ο θεατής κάθε φορά είναι αντιµέτωποι µε κάτι καινούργιο.
«Πάντα έψαχνα τρόπους για το πώς µπορείς να µετασχηµατίσεις κάτι – το τίποτε να το κάνεις κάτι. Στο θέατρο έχω βάλει αυτό το στοιχείο» σηµειώνει στο Documento ο ηθοποιός και παραγωγός της παράστασης Μελαχρινός Βελέντζας τονίζοντας τη µοναδικότητα της κάθε παράστασης η οποία διαµορφώνεται µε βάση το περιβάλλον.
«Το µότο “Μία παράσταση ανάµεσα στη στεριά και τη θάλασσα” γεννήθηκε στην πρόβα, όταν κάναµε τη σκηνή της αιώρησης. Τότε συνειδητοποίησα ότι είµαι συµβολικά ανάµεσα στη στεριά και τη θάλασσα και είπα “αυτό είναι το έργο θα παίζεται πότε στη στεριά και πότε στη θάλασσα”. Αυτό απελευθερώνει τη δυνατότητα που έχει ο θεατής να ξαναδεί την παράσταση αλλά και από άποψη καλλιτεχνικής παραγωγής. Κάθε φορά είναι σαν να βλέπεις κάτι διαφορετικό» υπογραµµίζει ο Μ. Βελέντζας και προσθέτει πως αυτό είναι εξαιρετικά «απελευθερωτικό και για τον ηθοποιό καθώς δεν κλειδώνει σε κάτι. Πήγαµε στις Σταγιάτες όπου κάναµε µια πολύ ωραία παράσταση αλληλεγγύης για τα νερά και είχε έναν πλάτανο τον οποίο τον χρησιµοποιήσαµε όσο παίζαµε. ∆εν ήταν προγραµµατισµένο, βγήκε αυτόµατα. Παίζεις µε τον τόπο. Είναι όπως η τζαζ. Την ακούς και σκέφτεσαι ότι αυτό που ακούς είναι πολύ ελεύθερο, ενώ είναι πολύ µετρηµένο».
Από τη λιµνοθάλασσα στο αντιφασιστικό κάµπινγκ
«Θέατρο υπάρχει όπου υπάρχουν θεατές. ∆ηλαδή, παίρνεις µια αλάνα, βάζεις µια ταµπέλα και λες ότι είναι θέατρο. Το θέατρο είναι παντού» λέει ο πρωταγωνιστής του «Lemon» και εξηγεί τις διαφορετικές προσλαµβάνουσες που µπορεί να έχει ένας θεατής ανάλογα τον τόπο και τον χρόνο που βλέπει µια παράσταση αλλά και τις διαφορές του κοινού της πόλης από του χωριού. Οι µεν, πληµµυρισµένοι από πληροφορία και εικόνες, εµφανίζουν πιο εύκολα συµπτώµατα νωχελικότητας, οι δε, αντιµετωπίζοντας το ασυνήθιστο, αφοσιώνονται δείχνοντας µεγαλύτερο ενδιαφέρον.
Όσον αφορά την περιοδεία τους σαν σύγχρονο µπουλούκι ο Μελαχρινός Βελέντζας εξηγεί πως δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο για τον ίδιο, αφού «κάθε καλοκαίρι µας έπαιρνε ο πατέρας µου µε ένα βαν και γυρνούσαµε ένα γεωγραφικό διαµέρισµα. Το χαρτογραφούσαµε, δεν πηγαίναµε µόνο στις γνωστές παραλίες. Αυτό µου άρεσε – αυτό άλλωστε κάνουµε τώρα µε το θέατρο. Και ταξιδεύουµε και χαρτογραφούµε περιοχές. Στο Μεσολόγγι ζήτησα να κάνουµε την παράσταση στη λιµνοθάλασσα και τους φάνηκε πολύ παράξενο που δεν ήθελα το θέατρο».
«Γενικώς θεωρώ ότι όσο ταξιδεύεις ανοίγει το µυαλό σου και µικραίνει το εγώ σου και είναι πολύ καλό αυτό» προσθέτει ο ηθοποιός και δηλώνει περήφανος που εδώ και τέσσερα χρόνια ασχολείται µε την ίδια παράσταση αφού, όπως λέει, αυτή εξελίσσεται σαν ζωντανός οργανισµός, πράγµα που οι άλλοι αδυνατούν να καταλάβουν εύκολα.
Η εναλλαγή των τοπίων και η καινούργια ταυτότητα του χώρου ο οποίος µετατρέπεται σε σκηνή προσδίδουν µια πολύτιµη µοναδικότητα για τους ηθοποιούς, η οποία δεν είναι εύκολο να εξηγηθεί. Η διαφορά των συνθηκών και του πλαισίου στο οποίο κάθε φορά πραγµατοποιείται µια παράσταση επηρεάζει όµως και το κοινό. «Σε κάποια παράσταση µια κυρία µε ρώτησε αν είµαστε επαγγελµατίες ή ερασιτέχνες. Αυτές οι ερωτήσεις µου αρέσουν πολύ γιατί είναι αφορµή για να πάµε σε βάθος. Αυτό το ρώτησε γιατί δεν παρακολούθησε την παράσταση σε θέατρο αλλά στο πλαίσιο ενός αντιφασιστικού κάµπινγκ στην Εύβοια. Αν την ίδια παράσταση µε τους ίδιους συντελεστές την είχε δει σε κάποιο γνωστό θέατρο της Αθήνας, αυτή η ερώτηση δεν θα γινόταν ποτέ. Της απάντησα ότι είµαστε εραστές της τέχνης» συµπληρώνει κλείνοντας ο Μελαχρινός Βελέντζας.
INF0
Επόμενες παραστάσεις: 29 Ιουλίου – Θεσσαλονίκη | Φεστιβάλ Θεάτρου Δάσους, 31.07 & 01.08 – Ικαρία (Κτήμα Αφιανές), 03.08 – Καρδαμύλη, 5 Αυγούστου – Γύθειο, Ναυάγιο Δημήτριος (παραλία Βαλτάκι), 7 Αυγούστου – Ξυλόκαστρο | Ανοιχτό Θέατρο Βασίλης Γεωργιάδης, 9 Αυγούστου – Σφακιά (εν πλω) | Ferry-boat «Δασκαλογιάννης», 11.08 – Γαύδος (Θέατρο Σαρακήνικο), 14 Αυγούστου – Ιος | Θέατρο Οδυσσέας Ελύτης, 19 Αυγούστου – Οινούσσες
