Με την τελευταία σεζόν του Game of Thrones να καταφτάνει, όλες οι συζητήσεις γύρω από την σειρά-φαινόμενο επικεντρώνονται στο φινάλε.
Ωστόσο, με την κάθοδο μίας στρατιάς απέθαντων από τον μακρινό Βορρά η συζήτηση για το ποιος θα κάτσει στον Σιδηρούν Θρόνο καθίσταται κάπως – ας πούμε – δευτερεύουσα. Η έμφαση αυτή στα φανταστικά στοιχεία της σειράς, στις δύο τελευταίες σεζόν τουλάχιστον, έχει σε έναν βαθμό υποβαθμίσει το βάρος που οι σεναριογράφοι έδιναν στην περιγραφή του κόσμου του George Martin. Με απλά λόγια στο πώς λειτουργεί η κοινωνία του σύμπαντος του Game of Thrones.
Του Βασίλη Γεωργάκη
Το παραπάνω ερώτημα ήταν κεντρικό στην σκέψη του Martin όταν ξεκίνησε την συγγραφή της σειράς βιβλίων «A Song of Fire and Ice», της οποίας το πρώτο βιβλίο βάπτισε την τηλεοπτική σειρά. Ο Martin, όπως και κάθε συγγραφέας λογοτεχνίας του φανταστικού που σέβεται τον εαυτό του, ήταν και παραμένει μεγάλος θαυμαστής του J. R. R. Tolkien, του Βρετανού γλωσσολόγου που με τον «Άρχοντα των Δακτυλιδιών» και τα υπόλοιπα έργα του άλλαξε δια παντός το τοπίο της ποπ κουλτούρας. Η διαπραγμάτευση ωστόσο του Martin με ένα επινοημένο σύμπαν όπως αυτό του Game of Thrones ήταν αρκετά διαφορετική. Η επινόηση ενός σύμπαντος δεν τον βοήθησε στο να πραγματευτεί ελεύθερα μονάχα ιστορίες σε υπερφυσικό μοτίβο, αντίθετα του έδωσε την ελευθερία να συνομιλήσει με τις ανθρώπινες κοινωνίες της μεσαιωνικής Ευρώπης, αντλώντας την έμπνευση του από κάθε δυνατή προέλευση, χρονικά και χωρικά, πλάθοντας ένα σύμπαν με τεράστιο βάθος, διάφορες κοινωνίες ιστορικά διαμορφωμένες που δημιούργησαν τους χαρακτήρες που αγαπήσαμε στο έργο του, οι οποίοι έφτασαν και να τα βάλουν με δράκους και White Walkers. Αλλά αυτό το τελευταίο μόνο παρεμπιπτόντως. Γιατί η ιστορίες του Martin (όπως και του Tolkien) είναι ιστορίες για ανθρώπους και τα πάθη τους.
Σε αντίθεση με τον Tolkien που άφησε μάλλον στο περιθώριο πεζά ζητήματα όπως η διοίκηση ενός βασιλείου, ο Martin ασχολήθηκε ενδελεχώς με ακριβώς με αυτά. Η τηλεοπτική μεταφορά και οι συμβάσεις που χαρακτηρίζουν ένα τέτοιο μέσο μπορεί να στρογγύλεψε αρκετές γωνίες και να αξιοποίησε διαφορετικά εργαλεία, ανέδειξε ωστόσο σε σημαντικό βαθμό τους διάφορους τύπους κοινωνικής οργάνωσης που εμφανίζονται κατά τόπους στο σύμπαν του Westeros και του Essos αλλά κυρίως (και αυτό είναι κληρονομιά του Tolkien) τον ρόλο που το ιστορικό πλαίσιο έπαιξε στην διαμόρφωση αυτών των κοινωνιών. Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς – η ιδέα της συγγραφής του έργου δεν φυτεύτηκε στο μυαλό του Martin ενώ διάβαζε κάποιο οποιοδήποτε βιβλίο ή έβλεπε κάποια ταινία (όπως στην περίπτωση του Stephen King και του Μαύρου Πύργου) αλλά όταν επισκέφθηκε έναν αρχαιολογικό χώρο:
«Το Τείχος προηγείται χρονικά όλων. Μπορώ να εντοπίσω την στιγμή που το εμπνεύστηκα πίσω στο 1981. Ήμουν στην Αγγλία επισκεπτόμενος έναν φίλο και καθώς πλησιάζαμε τα σύνορα Αγγλίας και Σκωτίας, σταματήσαμε να δούμε το Τείχος του Αδριανού. Στάθηκα εκεί πάνω και προσπάθησα να φανταστώ πως θα ήταν να είσαι Ρωμαίος λεγεωνάριος, να στέκεσαι πάνω σε αυτό το τείχος, παρατηρώντας αυτούς τους μακρινούς λόφους.
Ήταν ένα πολύ βαρύ συναίσθημα. Για τους Ρωμαίους εκείνη την εποχή, αυτό το σημείο ήταν το τέλος του πολιτισμού. Ήταν το τέλος του κόσμου.Ξέρουμε ότι πίσω από τους λόφους ζούσαν οι Σκωτσέζοι, αλλά εκείνοι δεν το ήξεραν αυτό. Θα μπορούσε να είναι οποιοδήποτε τέρας. Ήταν η αίσθηση ενός φράγματος απέναντι στις δυνάμεις του σκότους – κάτι ρίζωσε μέσα μου. Αλλά όταν γράφεις λογοτεχνία του φανταστικού, όλα είναι μεγαλύτερα και πιο γλαφυρά, οπότε πήρα το τείχος και το έκανα τρεις φορές μακρύτερο και επτακόσια πόδια σε ύψος και φτιαγμένο από πάγο.»
Το παραπάνω απόσπασμα από συνέντευξη του Martin στο περιοδικό Rolling Stone το 2014 επιβεβαιώνει τόσο τον ρόλο της ιστορίας στο έργο του, όσο και ακόμη μία επιρροή του Tolkien σε αυτό – το μοτίβο τηςπαρακμής. Σε αυτό ωστόσο θα επανέλθουμε παρακάτω.
Κάποιες επιρροές φυσικά είναι πιο εύκολο να ανιχνευθούν από άλλες. Η Βρετανική ιστορία παρελαύνει μπροστά στις οθόνες μας, έστω και συγκεκαλυμένα. Το Τείχος, οι διαδοχικές εισβολές λαών (Ρωμαίοι, Αγγλοσάξονες, Βίκινγκς, Νορμανδοί από την μία, Πρώτοι Άνθρωποι, Άνταλς, Ρόυναρ, Σιδηρογέννητοι και τελικά οι Targaryen από την άλλη), η πολιτική κατάσταση πριν την ενοποίηση (Επτά τα Βασίλεια των Αγγλοσαξόνων όσα και αυτά του Westeros), ο Πόλεμος των Ρόδων φυσικά και πόσα ακόμη που ίσως δεν έχουμε ανιχνεύσει. Το βρετανικό αυτό υπόβαθρο (ακόμα και το σχήμα του Westeros θυμίζει έναν ανεστραμμένο χάρτη της Βρετανίας) δεν αποτελεί ωστόσο παρά το υπόβαθρο πάνω στο οποίο ο Martin χτίζει την ιστορία του και κυρίως τις κοινωνίες που θα περιγράψει. Και εκεί είναι που θα διαπρέψει.
Ας αρχίσουμε με την κύρια σκηνή του δράματος. Το Westeros. Την γιγαντιαία ήπειρο (κι ας έχουμε ξεχάσει το μέγεθός της με τις τηλεμεταφορές των πρωταγωνιστών στην έβδομη σεζόν της σειράς) που αποτελεί την επικράτεια των βασιλιάδων του Kings Landing. Η ιστορία της ηπείρου είναι περιπετειώδης – Παιδιά του Δάσους, Whitewalkes, Πρώτοι Άνθρωποι, Άνταλς και τελικά οι Targaryen με τους δράκους τους. Κατακερματισμένη για αιώνες σε μικρά βασίλεια που αλληλοεξοντώνονταν μέχρι την άφιξη των Targaryen, που διατήρησαν μία επίπλαστη ενότητα η οποία στην πρώτη σοβαρή κρίση διερράγη. Αν αφήσουμε τα Παιδιά του Δάσους παράμερα, το κύριο πληθυσμιακό υπόστρωμα της ηπείρου αποτελείται από τους Πρώτους Ανθρώπους. Αυτοί έφεραν μαζί τους την κατεργασία του μετάλλου αλλά και μία οργάνωση κατά φατριές, όμοια με τις γερμανικές Sippe του πρώιμου Μεσαίωνα. Η κυριαρχία τους στο Westeros ονομάζεται σχηματικά ως η Εποχή των Ηρώων και διήρκησε τέσσερις χιλιετίες. Οι Πρώτοι Άνθρωποι είναι υπεύθυνοι για τα περισσότερα οικοδομήματα που βλέπουμε στο Westeros, με κυριότερο φυσικά το Τείχος, το οποίο κατασκεύασε ο Μπράντον ο Κτίστης, ένας από τους Stark του Βορρά. Οι Πρώτοι Άνθρωποι μοιράζονται τις ίδιες θρησκευτικές πεποιθήσεις με τα Παιδιά του Δάσους, έχοντας σαν επίκεντρο της λατρείας τους τις δυνάμεις της Φύσης, τους Παλιούς Θεούς, που επιτηρούν τον κόσμο από τα ιερά τους δέντρα. Μία θρησκεία ας σημειωθεί χωρίς κληρικούς και ιερά κείμενα – χωρίς ιεραρχία.
Η κοινωνική τους οργάνωση είναι πολύ πιο χαλαρή από αυτή που εμφανίζεται στον νότο αργότερα και στην σειρά εκπροσωπείται από τους Βόρειους και φυσικά τον Οίκο των Stark του Winterfell. Σε αντίθεση με την αυστηρά ιεραρχημένη φεουδαλική κοινωνία των Άνταλς, οι Βόρειοι έχουν μία πολύ πιο χαλαρή αντίληψη ως προς την ιεραρχία – οι Stark απέκτησαν τα πρωτεία μετά από εξαντλητικές διαμάχες με τους Bolton (που αγαπούνε το γδάρσιμο και γενικά την αφαίρεση…οργάνων) και διατηρούν την εξουσία με τον κατάλληλο συνδυασμό βίας (ή απειλής χρήσης της) και κύρους. Οποιαδήποτε ένδειξη αδυναμίας μπορεί να οδηγήσει στην ανατροπή του συσχετισμού δυνάμεων, όπως διαπίστωσε με πικρό τρόπο ο Robb Stark.. Στα βιβλία της σειράς, όπου και ο Βορράς εξερευνάται παραπάνω ως χώρος, γίνεται εύκολα αντιληπτό πως ιστορικές, γεωγραφικές και κλιματολογικές συνθήκες διαμόρφωσαν μία ορισμένη στάση απέναντι στην έννοια της κεντρικής εξουσίας – εξουσιαστές και εξουσιαζόμενοι αναγνωρίζουν τις αμοιβαίες υποχρεώσεις τους, ωστόσο αυτές περιορίζονται στα πλέον βασικά. Οι Άρχοντες του Winterfell υποχρεούνται να διατηρούν την ειρήνη και την ασφάλεια και να φροντίζουν για την διατροφή και στέγαση των υπηκόων τους κατά τους σκληρούς και χρονικά ακαθόριστους χειμώνες, δεν δικαιούνται ωστόσο να αναμένουν και πολλά περισσότερα από την στρατιωτική θητεία και την απόδοση τμήματος της σοδειάς από αυτούς. Η ολιγανθρωπία του Βορρά και η τεράστια έκταση του, κάνει κάθε εργατικό χέρι υπερπολύτιμο πόρο αλλά και την επιβολή της κεντρικής εξουσίας μία πολύ δύσκολη υπόθεση. Αυτό δεν σημαίνει φυσικά πως η αφοσίωση των υπηκόων του Βορρά υπολείπεται από αυτή των Νοτίων. Το αντίθετο μάλλον. Η ισχύς των συγγενικών δεσμών και οι σκληρές συνθήκες ζωής που επιβάλλουν και από τους Άρχοντες την επίδειξη συγκεκριμένων ικανοτήτων δημιουργούν πολύ πιο ισχυρούς δεσμούς ανάμεσα σε εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους, όπως και έχει διαφανεί στην σειρά με την φανατική υποστήριξη των Stark από την πλειοψηφία των υπηκόων τους.
Ο Νότος από την άλλη είναι ένας άλλος κόσμος, πλασμένος από τους Άνταλς και τους σιδηρόφρακτους ιππότες τους που μαζί τους έφεραν και τους νέους Θεούς, την θρησκεία των Επτά. Οι Άνταλς αφού πέτυχαν να καταλύσουν την κυριαρχία των Παλαιών Ανθρώπων στον Νότο βάλθηκαν να κατακτήσουν και τον Βορρά, σταμάτησαν όμως μπροστά στο εμπόδιο της Τάφρου Κέιλιν και των βάλτων του «Λαιμού». Αφού απέτυχαν, διέπρεψαν στο αγαπημένο τους άθλημα, τον πόλεμο. Οι Άνταλς εκπροσωπούν σε αυτό το σύμπαν την φεουδαλική κοινωνία της δυτικής Ευρώπης. Μία κοινωνία αυστηρά ιεραρχημένη, οργανωμένη γύρω από την γη, τις αγροτικές δραστηριότητες, το ιπποτικό ιδεώδες και την θρησκεία. Στην βάση αυτής της κοινωνίας βρίσκονται οι ακτήμονες αγρότες, οι δουλοπάροικοι οι οποίοι είναι δεμένοι με την γη που καλλιεργούν και βρίσκονται σε σχέση υποτέλειας με τον Άρχοντά τους, ο οποίος αντίστοιχα χρωστάει την γη και τους τίτλους του σε κάποιον ανώτερο και πάει λέγοντας, μέχρι την κορυφή της πυραμίδας όπου βρίσκεται ο Βασιλιάς. Στην περίπτωση του Νότου, ο βασιλιάς διατηρεί την εξουσία του χάρις στην αφοσίωση των Βασάλων του, οι οποίοι διατηρούν προσωπική σχέση εξάρτησης από αυτόν, είναι όμως και ελέω Θεού ηγεμόνας, σε μία κοινωνία όπου η θρησκεία είναι αυστηρά ιεραρχημένος οργανισμός, ο οποίος κατέχει το συμβολικό κεφάλαιο και εξουσία ούτως ώστε να νομιμοποιεί το status quo. Η μετεωρική άνοδος του High Sparrow στην σειρά δεν αναπαριστά μόνο τα παρωδικά κύματα θρησκευτικού παροξυσμού που κατά καιρούς σάρωναν και την μεσαιωνική Ευρώπη, αλλά και την ισχύ της οργανωμένης θρησκείας. Άλλωστε οι Targaryen μπορεί να κατέκτησαν τα Επτά Βασίλεια με Φωτιά και Αίμα, αλλά για να τα διατηρήσουν χρειάστηκε να ασπαστούν δημόσια την θρησκεία των Επτά.
Η φεουδαρχία του Game of Thrones είναι φυσικά αρκετά στρογγυλεμένη, ακόμα περισσότερο στην τηλεοπτική σειρά. Οι ομοιόμορφοι στρατοί που συγκρούονται στα πεδία των μαχών δεν είναι παρά μία σύμβαση, η οποία επιλέχθηκε ούτως ώστε να μπορεί ο τηλεθεατής να προσανατολιστεί σε ένα άγνωστο σύμπαν με ατελείωτους χαρακτήρες και τόπους. Στα βιβλία ωστόσο ο Martin έχει την ευκαιρία να αναπτύξει πολύ περισσότερο αυτή την κοινωνία. Καλλιεργήσιμες και μη γαίες, μύλοι, δάση, ακόμα και ολόκληρα χωριά μεταβιβάζονται με συγκεκριμένους όρους εκμετάλλευσης και καθορισμένα δικαιώματα επί της παραγωγής – καμία πτυχή δεν αφήνεται ανέγγιχτη. Όσον αφορά τους στρατούς, εκεί ο συγγραφέας κάνει ό,τι περνά από το χέρι για να αποδομήσει οποιοδήποτε ηρωικό στοιχείο: οι ιππότες αποτελούν συνήθως εγωπαθή καθάρματα που δεν διστάζουν να βιάσουν και να λεηλατήσουν, στρατιώτες που προτιμούν να πλιατσικολογήσουν παρά να πέσουν με τιμή στο πεδίο της δόξας, στρατιώτες που γκρινιάζουν για την απουσία…γυναικών, στρατιώτες που λιποτακτούν, στρατιώτες που βαδίζουν στην μάχη οπλισμένοι με κουζινομάχαιρα και αιχμηρά παλούκια, στρατιώτες που πέφτουν στον κανιβαλισμό. Ο πόλεμος αποδεικνύεται μία περίπλοκη λογιστική υπόθεση, με όλους τους εμπλεκόμενους να το σκέφτονται δύο και τρεις φορές πριν καταφύγουν σε αυτόν, όπως περίπου συμβαίνει και στην πραγματικότητα. Στο Game of Thrones οι άνδρες δεν είναι τόσο πρόθυμοι να ριχτούν στην μάχη «Για τον Χάρι, την Αγγλία και τον Άγιο Γεώργιο». Προτιμούν να αφεθούν στην ησυχία τους και τα χωράφια τους.
Το Westeros των Άνταλς δεν απέχει πολύ από τον κόσμο των Φράγκων και Γερμανών ιπποτών, που έντρομοι αντίκρυσαν οι κάτοικοι της ανατολικής Μεσογείου με την έναρξη των Σταυροφοριών – ένας κόσμος τα ιδανικά του οποίου συνοψίζονται στον ιπποτικό κώδικα: την ανδρεία στην μάχη, την θρησκευτική πίστη, την υποταγή στην ιεραρχία, την τόλμη. Για τους Βυζαντινούς ωστόσο και τον μουσουλμανικό κόσμο, οι δυτικοί δεν ήταν τίποτα παραπάνω παρά άξεστοι βάρβαροι που τους άρεσε να σκοτώνονται και να σκοτώνουν άνευ λόγου και αιτίας. Την θέση των πρώτων, σε αυτό τον κόσμο κατέχουν οι κάτοικοι των πόλεων του Essos, των υπολειμμάτων της άλλοτε πανίσχυρης Αυτοκρατορίας της Βαλύρια, αλλά και των πόλεων του κόλπου των Δουλέμπορων. Οι επιρροές που ο Martin αντλεί από την ευρωπαϊκή ιστορία εδώ είναι πολυποίκιλες, καθώς συνδυάζει διαφορετικούς τόπους και χώρους για να δημιουργήσει τον κόσμο του. Πόλεις όπως το Volantis, το Braavos, το Pentos και το Lys, οι οποίες θυμίζουν σε μεγάλο βαθμό τις ανεξάρτητες πόλεις του ιταλικού βορρά κατά τον ύστερο Μεσαίωνα, όπως την Γένοβα και την Βενετία ή ακόμα και τις γερμανικές πόλεις της Χανσεατικής Ένωσης, κοινωνίες όπου εμφανίζεται μία ρευστή ταξική διαστρωμάτωση. Κοινωνίες όπου επικρατεί η Αριστοκρατία του Χρήματος και όχι του Αίματος. Είναι κοινωνίες ευρισκόμενες στα πρόθυρα της εμφάνισης του Καπιταλισμού.
Με το εμπόριο να κυριαρχεί ως δραστηριότητα και τις γεωργικές ασχολίες να είναι επισφαλείς εξαιτίας των επιδρομών των Ντοθράκι, οι κοινωνίες του Essos παρουσιάζονται ως κοινωνίες εκχρηματισμένες σε πολύ μεγάλο βαθμό. Η πίστη και η αγορά χρήματος εμφανίζονται ως σημαντικές δραστηριότητες (βλέπε την Σιδηρά Τράπεζα του Μπράαβος), ασφαλιστικοί οίκοι αναλαμβάνουν να καλύψουν τους κινδύνους και να καρπωθούν τα οφέλη των εμπορικών δραστηριοτήτων, ενώ αναλόγως με την πόλη εμφανίζονται γραφειοκρατικοί μηχανισμοί που οργανώνουν την διοίκηση.Σε τέτοιες κοινωνίες ο πόλεμος αποτελεί μία παρενόχληση των οικονομικών δραστηριοτήτων και έσχατη επιλογή – οι διαπραγματεύσεις, ο χρηματισμός και η χρήση μισθοφόρων προκρίνονται έναντι της πολεμικής κινητοποίησης. Όπως άλλοτε οι Φράγκοι έβλεπαν με την ύψιστη περιφρόνηση τους Βυζαντινούς που προτιμούσαν την διπλωματία έναντι του πολέμου, έτσι και οι κάτοικοι του Westeros περιφρονούν βαθύτατα τους παρφουμαρισμένους εμπόρους του Essos, που μάλιστα συνήθως είναι αυτοδημιούργητοι λαϊκοί, αριστοκράτες του χρήματος και όχι από καταγωγή όπως οι ίδιοι. Εν ολίγοις ο κόσμος του Essos είναι μία μίξη δυτικών αλλά και ανατολίτικών αναφορών, μία εκχρηματισμένη Μικρά Ασία ίσως.
Φυσικά αυτός ο κόσμος κάθε άλλο παρά ομοιόμορφος είναι. Ενώ η δουλοκτησία θεωρείται κεφαλαιώδους σημασίας για τις παραγωγικές διαδικασίες, υπάρχουν εξαιρέσεις, όπως αυτή του Braavos, μίας πόλης απελεύθερων, οι οποίοι έχουν βαλθεί να καταπολεμήσουν το δουλεμπόριο. Στην ενδοχώρα, μακριά από τις πόλεις των ακτών, ο χώρος κυριαρχείται από τους Ντοθράκι, έναν φόρο τιμής του Martin στους αμέτρητους επιδρομείς της στέπας, που κατά καιρούς σάρωναν την Ευρώπη πριν τελικά αποσυρθούν από την ιστορία τόσο απρόσμενα, όσο και εμφανίστηκαν.
Το Essos είναι και ο χώρος στον οποίο ο Martin αναπτύσσει περισσότερό το μοτίβο της παρακμής. Το συγκεκριμένο μοτίβο εμφανίστηκε από τον Tolkien στο έργο του. Ο κόσμος της Μέσης Γης ήταν ένας κόσμος καταδικασμένος να παρακμάζει από την στιγμή που δημιουργήθηκε. Κάθε νίκη των δυνάμεων του Καλού δεν είναι παρά μόνο μία μικρή ανάσχεση και κάθε τέτοια νίκη σηματοδοτεί κάποιου είδους απώλεια. Το Δακτυλίδι μπορεί να καταστράφηκε, το τέλος του όμως σημαίνει και το τέλος των Δακτυλιδιών των Ξωτικών, τα οποία και εγκαταλείπουν πια οριστικά την Μέση Γη, παίρνοντας μαζί τους ένα αναντικατάστατο κομμάτι γνώσης και ομορφιάς. Η απαισιόδοξη αυτή θεώρηση του κόσμου από τον Tolkien (ο οποίος έζησε τον θάνατο της Belle Epoque στα χαρακώματα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου) επηρέασε σε έναν βαθμό και τον Martin. Και το Essos είναι ο τόπος που γέννησε την σημαντικότερη Αυτοκρατορία που ο κόσμος είχε δει, αυτή της Βαλύρια, έναν συνδυασμό της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και της Ατλαντίδας, η οποία στο απόγειο της δόξας και της αλαζονείας της καταστράφηκε και βυθίστηκε στην θάλασσα. Η Αυτοκρατορία δεν παρουσιάζεται αναγκαστικά με θετικό τρόπο, το τέλος της όμως σηματοδοτεί μία μετάβαση σε έναν κόσμο απομαγευμένο.
Δεν γνωρίσουμε το φινάλε της σειράς, πόσο μάλλον των βιβλίων, ωστόσο το Τραγούδι της Φωτιάς και του Πάγου, δεν μπορεί να μην ιδωθεί και ως μία αλληγορία για την διαδικασία της απομάγευσης του κόσμου. Μπορεί ο κόσμος του Game of Thrones να βρίσκεται σταματημένος μόνιμα κάπου στον Μεσαίωνα από άποψη υλικών συνθηκών, αυτό δεν φαίνεται να συμβαίνει ωστόσο και στο πνευματικό επίπεδο. Στα πρώτα επεισόδια της σειράς μία είναι η μόνιμη επωδός στα χείλη των πρωταγωνιστών: «Οι δράκοι έχουν χαθεί, το ίδιο και οι Whitewalkers, όλα αυτά είναι ιστορίες για παιδιά». Οι δράκοι, συνυφασμένοι με την Αυτοκρατορία της Βαλύρια έχουν πράγματι χαθεί. Στην θέση της έχουν απομείνει δρόμοι, φτιαγμένοι με τέχνη χαμένη πια, σπαθιά και άλλα αντικείμενα κατασκευασμένα από φθαρτά υλικά, καταδικασμένα να χαθούν όπως και η Αυτοκρατορία που τα δημιούργησε. Η μαγεία των Δράκων, τρομακτική και καταστροφική δεν παρουσιάζεται θετικά ή αρνητικά – είναι όμως καταδικασμένη να χαθεί σε έναν κόσμο που βαδίζει προς τον ορθολογισμό των Maester της Ακρόπολης. Το ίδιο αναμένεται να συμβεί και στον Βορρά – το Τείχος και η Νυχτερινή Φρουρά δεν έχουν κανένα νόημα ύπαρξης χωρίς τους White Walkers. Υπό αυτή την έννοια οι Δράκοι και οι Λευκοί Οδοιπόροι δεν αποτελούν παρά μόνο μία αλληγορία, μία ενσάρκωση του μεταφυσικού στοιχείου που στις δυτικές κοινωνίες του σήμερα έχει παραμεριστεί ίσως ολότελα. Η τελική μάχη του Game of Thrones ίσως αποτελεί μία ύστατη αναμέτρηση του κόσμου του ορθολογισμού με αυτόν της μαγείας. Το τέλος είναι άδηλο, σίγουρα ωστόσο ένας από τους δύο θα χαθεί οριστικά και αυτό δεν μπορεί παρά να προκαλέσει την απώλεια ορισμένων νοημάτων.
Ο Martin δεν έχει γράψει κάποιου είδους ιστορικό έργο και το Game of Thrones δεν γίνεται να λογίζεται ως τέτοιο. Είναι όμως μία εξαιρετική αντανάκλαση των αντιλήψεων που έχουμε για το παρελθόν. Και υπό αυτή την έννοια ίσως μία τέτοια ανάγνωση του έργου κάνει ορισμένους δύσπιστους να αναθεωρήσουν ως προς τις αρετές της σειράς και κυρίως των βιβλίων. Όσον αφορά τους υπόλοιπους που έχουμε πειστεί από την στιγμή που τρεις άνδρες της Νυχτερινής Φρουράς πέρασαν το Τείχος, απλώς μετράμε τις ώρες.
Γιατί ο Χειμώνας Ήρθε.
Πηγή: koutipandoras.gr
