Ο υποψήφιος διδάκτορας του ΠΑΠΕΙ, παιδί μεταναστών από το Πακιστάν, μας εκμυστηρεύεται την ελληνική του περιπέτεια
Μια ιστορία βγαλμένη από σενάριο ταινίας είναι αυτή του ενήλικου πια Σ.Α. από το Πακιστάν που ήρθε στην Ελλάδα το 2001 με τη μητέρα του. Μεγάλωσε στην Παλαιά Κοκκινιά και στου Ρέντη. Γιος ελαιοχρωματιστή που δούλευε στις οικοδομές. Στόχος των γονιών του ήταν η υψηλή μόρφωση του παιδιού τους με σκοπό να φύγουν όταν ενηλικιωθεί στην Αγγλία ή την Αμερική. Η ζωή του αποδεικνύει την ιερή αξία της δημόσιας και δωρεάν παιδείας.
«Οι γονείς μου με έγραψαν σε ένα ιδιωτικό αμερικανικό σχολείο το οποίο δεν ήταν αναγνωρισμένο από το ελληνικό κράτος, κάτι που ανακαλύψαμε μετά. Ηθελαν αυτό το ιδιωτικό γιατί στο Πακιστάν προτιμούν τα ιδιωτικά σχολεία (σε μια τάξη δημόσιου σχολείου μπορεί να βρίσκονται έως και 100 παιδιά) και νόμιζαν πως έτσι θα είναι και στην Ελλάδα». Η οικονομική κατάσταση δυσκόλεψε πολύ και έπρεπε αυτό το «σχολείο» να πληρωθεί. Τότε ο Σ.Α. στα 15 του χρόνια άρχισε ανελλιπώς μετά το σχολείο να παραδίδει ιδιαίτερα. «Ηταν δύσκολες στιγμές γιατί δούλευε μόνο ο πατέρας μου. Είχε πολύ περιορισμένο εισόδημα. Εκείνος πλήρωνε τα ενοίκια, τους λογαριασμούς και ίσα ίσα βγάζαμε τον μήνα. Δεν υπήρχε ούτε κατά διάνοια η άνεση για παιχνίδια, όπως μπορεί να είχαν άλλα παιδιά». Ο ίδιος δούλευε μετά το σχολείο. Μόνο το Σάββατο είχε ρεπό και τις Κυριακές προετοίμαζε τα παιδιά για τις εργασίες της Δευτέρας. Με όλα αυτά συγκέντρωνε περίπου 300 ευρώ. «Ηταν προσπάθεια επιβίωσης. Για μένα ήταν ένα εισόδημα αποκλειστικά για τα δίδακτρα. Δεν μου έμενε τίποτε στην άκρη και μάλιστα αυτά τα ιδιαίτερα τα είχα βρει χάρη σε κάποιους φίλους μου. Εκείνοι ήξεραν ανθρώπους που ήθελαν κάποιον να βοηθάει τα παιδιά τους στο διάβασμα και στις καθημερινές εργασίες του σχολείου κ.λπ. Με πρότειναν και με αυτό τον τρόπο βρήκα αυτήν τη δουλειά».
Ιεροκήρυκες ως δάσκαλοι
Ομως το σχολείο του δεν ήταν απλώς μη αναγνωρισμένο αλλά και παράνομο, κάτι το οποίο η οικογένεια άργησε να ανακαλύψει. Επρόκειτο περί ενός υπερσυντηρητικού ιδιωτικού σχολείου το οποίο διοικούνταν από ιεροκήρυκες και στόχος τους ήταν ο βίαιος προσηλυτισμός παιδιών μουσουλμάνων. Η Χριστιανική Ακαδημία Αθηνών όπου φοίτησε ο Σ.Α. δεν υπάρχει πια καθότι έκλεισε, με τον ίδιο να μην ξέρει τι θα κάνει.
«Στόχος τους ήταν μόνο η βίαιη κατήχηση παιδιών από το Ιράν, το Μπανγκλαντές και το Πακιστάν. Πλέον δεν υπάρχει». Και συνεχίζει «όταν ανακαλύψαμε ότι το σχολείο αυτό δεν ήταν αναγνωρισμένο από την πολιτεία δεν ξέραμε πώς θα μπορούσα να πάω σε δημόσιο σχολείο ούτε ποια θα ήταν η διαδικασία. “Για εμάς είναι σαν να μην έχεις πάει σχολείο” μου είχε πει ένας διευθυντής σχολείου. Ημουν τότε Γ΄ λυκείου, άρα έπρεπε να ξανακάνω την τελευταία τάξη του λυκείου. Αυτό ήταν απίστευτα αποθαρρυντικό».
Ο καλός διευθυντής
Στο εξωτερικό μπορεί να μην πήγε, όμως ο Σ.Α., που σήμερα είναι υποψήφιος διδάκτορας του Πανεπιστημίου Πειραιώς, πήγε στο λύκειο της περιοχής του, με έναν πάρα πολύ καλό διευθυντή τότε, ο οποίος βρήκε τη λύση. Τελικά έδωσε κατατακτήριες εξετάσεις στα μαθήματα της Γ΄ λυκείου και αφού τα πέρασε με επιτυχία φοίτησε στο 10ο Λύκειο Πειραιά, έδωσε πανελλήνιες και πέρασε στο Πανεπιστήμιο Πειραιά. Εκεί σπούδασε ναυτιλιακά, ενώ αποφοίτησε πρώτος σε προπτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο. «Εχω βραβευτεί με δύο υποτροφίες στο προπτυχιακό και το μεταπτυχιακό: μία του Ιδρύματος Ωνάση κι η άλλη του ΠΑΠΕΙ για άριστες επιδόσεις και τώρα είμαι υποψήφιος διδάκτορας στο ΠΑΠΕΙ. Τα δημόσια σχολεία και το δημόσιο πανεπιστήμιο μου έδωσαν τα εφόδια για να δουλέψω σε μια πολυτεχνική εταιρεία και διδάσκω στο BCA. Ολα αυτά τα έχω πετύχει μέσω της δημόσιας παιδείας στην Ελλάδα».
