Πως είναι να είσαι πρόεδρος σε ένα κόμμα που πολλά στελέχη του θέλουν από τα μέλη του να τους ψηφίζουν κάθε 4 χρόνια για να γίνονται βουλευτές και υπουργοί αλλά να μη τους θεωρούν ικανούς να τους ψηφίσουν για μέλη της Κεντρικής Επιτροπής;
Πως είναι να είσαι πρόεδρος σε ένα κόμμα που τα μέλη του πανηγυρίζουν όταν ανακοινώνεται ότι «καθάρισε» από χρέη σε τράπεζες και είναι πλέον ίσα βάρκα ίσα νερά και την ίδια ώρα κάποια άλλα σε περνούν γενιές δεκατέσσερις για το πρόγραμμα περικοπών στα κομματικά ΜΜΕ και την αποχώρηση του Διευθυντή, ενός εξ αυτών, επειδή ο άνθρωπος δεν ήθελε να χρεωθεί τα επερχόμενα;
Πως είναι να είσαι πρόεδρος ενός κόμματος που το κορυφαίο του όργανο λαμβάνει αποφάσεις με συντριπτική πλειοψηφία και η μειοψηφία μανουριάζει στο παρά πέντε για τις εντυπώσεις;
Πως είναι να έχεις (ως πρόεδρος) αντιληφθεί ότι κυβερνητισμός δεν γίνεται χωρίς άνοιγμα του κόμματος στην κοινωνία και στον προοδευτικό κόσμο και αρκετά πρωτοκλασάτα στελέχη παριστάνουν τον σκατζόχειρο στα κομματικά λιβάδια;
Πως είναι να προσπαθείς να βάλεις το κόμμα στην κοινωνία και στη ζώσα πραγματικότητα και να σου βγαίνουν από αριστερά όσοι πετούσαν αετό την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε και δεν έχει κανέναν δήμαρχο, κανέναν περιφερειάρχη και μηδενικά έως ελάχιστα ερείσματα στα πάσης φύσεως συνδικαλιστικά κινήματα και σε θεσμούς όπως π.χ. η Δικαιοσύνη;
Πως γίνεται να είσαι πρόεδρος σε ένα κόμμα που πολλά στελέχη του θυμούνται το «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς όταν κάποιος ανεβάζει τους τόνους έναντι της ΝΔ και το ξεχνάνε αυθωρεί και παραχρήμα στο Συνέδριο του κόμματος με φωνές και γιούχες από την εξέδρα όταν είναι να χαθούν τα οφίτσια;
Πως γίνεται βρε αδερφέ να δίνεις δικαίωμα ψήφου για τα κορυφαία όργανα σε όλα τα μέλη του κόμματος και κάποιοι να σου την πέφτουν για αρχηγισμό;
Πως γίνεται ορισμένοι που είναι 40 χρόνια μέλη της ΚΕ και καμιά 30 χρόνια βουλευτές να σε κατηγορούν ότι ευνοείς την επωνυμία;
Γι αυτά και άλλα τόσα την υπομονή σου νά ‘χα ρε Αλέξη…
