Ο Γιόζεφ Μένγκελε, ο γιατρός του Αουσβιτς που οδήγησε στον θάνατο (με ενέσιμη φαινόλη) εκατοντάδες χιλιάδες κρατούμενους, δεν μετάνιωσε ποτέ για τις πράξεις του, επειδή πίστευε βαθιά στις διαφορές μεταξύ των φυλών ως διαδικασία φυσικής επιλογής, στο πλαίσιο μιας ιδιότυπης «επιστημονικής» προσέγγισης που αποκλήθηκε «κοινωνικός δαρβινισμός».
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης γεννήθηκε, μεγάλωσε, σπούδασε και κυβερνά σ’ ένα άλλο, δικό του σύμπαν που βρίσκεται σε παράλληλη τροχιά με το δικό μας και το οποίο του είναι αδύνατον να κατανοήσει (την τόσο «αφύσικη» πραγματικότητά μας) μέσα από το πρίσμα του «κοινωνικού δαρβινισμού» που τον διακατέχει.
Οι κατά καιρούς «αυθόρμητες» εξομολογήσεις του απλώς το επιβεβαιώνουν:
• «Δεν τρέφω αυταπάτες για μια κοινωνία χωρίς ανισότητες. Κάτι τέτοιο είναι αντίθετο στην ανθρώπινη φύση, όσοι το επιχείρησαν καταστρατήγησαν τελικά την ίδια τη δημοκρατία και τα ατομικά δικαιώματα».
• «Σκέφτομαι όμως και το νέο παιδί στο Περιστέρι. Που είναι 20 χρονών και θέλει να πάει σε μια τεχνική σχολή. Και θέλει να έχει μια καλή επαγγελματική εκπαίδευση και να βρει αύριο δουλειά ως ψυκτικός ή ως ένα παιδί που μπορεί να επισκευάζει ανελκυστήρες».
• «Γνωρίζω ότι υπάρχουν άνθρωποι που είναι εξαρτημένοι από τον μισθό τους».
Η πολιτική αντίληψη του Κυριάκου Μητσοτάκη για τις εργασιακές σχέσεις είναι απολύτως εναρμονισμένη με τις προβλέψεις του νομοσχεδίου (που ψηφίστηκε παρά τη θύελλα που ξεσήκωσε) και δεν αποτελεί μόνο διακαή πόθο και εντολή του ΣΕΒ –όπως στην περίπτωση του παιδιού για τις βρόμικες δουλειές (Χατζηδάκης)– αλλά βασική επιλογή της Σχολής του Σικάγου και του σχεδίου Πισσαρίδη.
Είναι τέτοιος ο ολετήρας στις εργασιακές σχέσεις που ακόμη και η Ενωση Δικαστών και Εισαγγελέων εξέδωσε ανακοίνωση, στην οποία αναφέρει: «Θεωρούμε ότι η ψήφιση του Νομοσχεδίου συνιστά σημαντική θεσμική οπισθοδρόμηση και θα διευρύνει την ήδη υφιστάμενη νομική και πραγματική ανισότητα στις εργασιακές σχέσεις επειδή:
(α) επιτρέπει τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας που οδηγεί στην κατάργηση της οκτάωρης ημερήσιας απασχόλησης με ατομική πλέον συμφωνία εργοδότη και εργαζομένου και με απλήρωτη την προσαύξηση των ωρών της επιπρόσθετης απασχόλησης,
(β) καταργεί το δικαίωμα της κυριακάτικης αργίας για πολλές κατηγορίες εργαζομένων,
(γ) αυξάνει τον αριθμό των υπερωριών σε 150 κατ’ έτος από 96 που ίσχυαν μέχρι σήμερα στη βιομηχανία και 120 στους λοιπούς κλάδους,
(δ) θέτει ακόμη περισσότερα βάρη και νομοθετικούς περιορισμούς στο συνταγματικό δικαίωμα στην απεργία, το οποίο πλέον καθίσταται κενό περιεχομένου, αφού με τους ήδη υπάρχοντες περιορισμούς το 90% των απεργιών δεν πληρούν τις αυστηρές προϋποθέσεις του νόμου».
Οι υποσχέσεις του Κυριάκου (στην αντιπολίτευση) για «ανάπτυξη και πολλές και καλά αμειβόμενες δουλειές» βρήκαν την εφαρμογή τους, όπως και το επιχείρημα του (πόσο πια;) Κυρανάκη: «Τι γίνεται αν κάποιος είναι άρρωστος το σκεφτήκατε ποτέ; Τώρα πια έχει το δικαίωμα να δουλέψει παραπάνω για να πάει στον γιατρό».
Μαζέψτε τον, γιατί, όπως έλεγε και ο Πολ Βαλερί:
«Ο φασισμός αρχίζει με τη σκέψη ότι όλοι οι άλλοι είναι ανόητοι».
