«Πάρτυ λαϊκό» ονόμασε η ερμηνεύτρια Ηρώ Σαΐα το πρόγραμμα που παρουσιάζει στη μουσική σκηνή «Άλσος» στο Πεδίον του Άρεως. Παρακολουθήσαμε την πρώτη από τις συνολικά δύο παραστάσεις της, στις οποίες τη συνοδεύει μία ομάδα δεξιοτεχνών μουσικών επί σκηνής: Ο μαέστρος Νεοκλής Νεοφυτίδης στο πιάνο, ο Παντελής Ντζιάλας και ο Γιώργος Νικόπουλος στις κιθάρες, ο Τάκης Βασιλείου στα κρουστά, ο Γιώργος Βεντουρής στο κοντραμπάσο, ο Τάσος Αθανασιάς στο ακορντεόν και ο Γιάννης Δίσκος στα πνευστά. Ομολογώ πως η εικόνα της Σαΐα στις αφίσες του προγράμματός της με είχε κάπου ξενίσει, μα και κάτι μου θύμιζε: Το πρόσωπο της με ένα καπέλο φρούτα στο κεφάλι (!) δεν μπορεί να μην τραβήξει την προσοχή σου!
Σαν διάβασα όμως το περιεχόμενο του πρώτου μέρους της παράστασης, ο νους μου πήγε αμέσως στη θρυλική Βραζιλιάνα τραγουδίστρια και χορεύτρια της σάμπα, Carmen Miranda, η οποία έμεινε στην ιστορία και γι’ αυτό ακριβώς, τα καπέλα της που απάνω είχαν ανανάδες, σταφύλια και μπανάνες. Γνώμη μου είναι πως η Σαΐα αναλαμβάνοντας να βγει ως Carmen Miranda στο πάλκο, περνώντας μέσα από τους καθήμενους θεατές της, τραγουδώντας και χορεύοντας παράλληλα, δεν δίστασε να τσαλακώσει τον εαυτό της ή, αν μη τι άλλο, να μας αποδείξει πως θέλει να παρουσιάσει κάτι διαφορετικό από τα τετριμμένα προγράμματα στις μουσικές σκηνές.
Τα κατάφερε άψογα! Σε κάτι λιγότερο από μία ώρα που διήρκεσε το πρώτο μέρος της παράστασης, το «Πάρτυ λαϊκό» βγήκε εκτός συνόρων και μεταφερθήκαμε μέχρι τη Λατινική Αμερική, ακούγοντας εμβληματικά χορευτικά τραγούδια σαν τα «Meglio stasera», «Σε μαγικά νησιά» (από τα «Latin» του Νταλάρα), αλλά και Μανώλη Χιώτη, καθώς και τη μπαλάντα «Manha de Carnaval» του Luiz Bonfa, την οποία η Σαΐα απογείωσε πραγματικά με την ερμηνεία της.
Στο δεύτερο μέρος, τη θέση του στην ορχήστρα πήρε ο μαιτρ του μπουζουκιού, Γρηγόρης Βασίλας. Η χορευτική διάθεση του πρώτου μέρους διατηρήθηκε αυτούσια, παρόλο που η Σαΐα κάθισε δίπλα στους μουσικούς της, παραπέμποντας όλοι μαζί σε λαϊκό πάλκο αλλοτινών εποχών. Και τότε άρχισαν τα πιο γλεντζέδικα λαϊκά τραγούδια του Τσιτσάνη και του Βαμβακάρη, δικαιώνοντας απόλυτα τον τίτλο των παραστάσεων. Ένα «Πάρτυ λαϊκό», αμιγώς ελληνικό, απ’ αυτά που πηγαίναμε ν’ ακούσουμε πριν από είκοσι χρόνια στα εναπομείναντα ορίτζιναλ ρεμπετάδικα.
Ένα ρεπερτόριο ακόμη που δεν ακούγεται συχνά, δυστυχώς, συγκριτικά με παλιότερες εποχές και που έχει σημασία, όσο περνάνε τα χρόνια, οι νεότεροι να έρχονται σ’ επαφή μαζί του. Κάποια στιγμή, όταν ο Βασίλας κέντησε με το μπουζούκι του σ’ ένα ταξίμι του Γιάννη Παπαϊωάννου, ο συνθέτης Σταύρος Ξαρχάκος,που παρακολουθούσε το πρόγραμμα, ένιωσε την ανάγκη να μας κάνει την εξής δήλωση: «Επειδή είμαι και κάποιας ηλικίας εγώ, είχα την τύχη να δω τον Παπαϊωάννου να παίζει τα ταξίμια του στο ”Χάραμα”.
Κανένας δεν μπόρεσε να τον φτάσει! Ο μοναδικός, για τον οποίο θα το έλεγα αυτό, είναι τούτος εδώ ο μουσικός, ο Βασίλας, και τον ευχαριστώ για τις μνήμες που μου ζωντάνεψε». Θερμό χειροκρότημα και αμέσως μετά όλα τα μεγάλα τραγούδια από το «Ρεμπέτικο» του Ξαρχάκου και του Νίκου Γκάτσου, που γέννησε η ομότιτλη κινηματογραφική ταινία του Κώστα Φέρρη πριν από ακριβώς 40 χρόνια: «Μπουρνοβαλιά», «Της αμύνης τα παιδιά», «Το δίχτυ» και «Το πρακτορείο» με την δυνατή ερμηνεία του Νεοφυτίδη και την α λα tango ενορχήστρωση του ίδιου του Ξαρχάκου. Η μεγάλη στιγμή όμως ήταν το «Καίγομαι – καίγομαι».
Με την απίστευτη ενορχήστρωση επίσης του Ξαρχάκου και με την πιο ροκ ερμηνεία της Σαΐα, το κομμάτι ξέφυγε και πέρασε σε σχεδόν ψυχεδελικά επίπεδα, προκαλώντας το πιο ενθουσιώδες ξέσπασμα του κοινού της αίθουσας. Μεγάλη η συγκίνηση να έχεις απέναντι σου ένα team νέων μουσικών κι από κάτω ο Ξαρχάκος, από κει που καθόταν, να τους διευθύνει, διότι η ύπαρξη αυτού του ανθρώπου κι αυτού του καλλιτέχνη ανέκαθεν ήταν συνυφασμένη με την τέχνη της μουσικής.
Να περάσετε από το «Άλσος» το επόμενο Σάββατο, 13 Μαΐου, που θα πραγματοποιηθεί το δεύτερο και τελευταίο «Πάρτυ λαϊκό».
Η Ηρώ Σαΐα είναι μία εξαιρετική τραγουδίστρια και performer που έστησε ακόμη ένα σπάνιο πρόγραμμα, απ’ αυτά που δεν «ξεχειλώνουν» σε διάρκεια και που ο χρόνος κυλάει όμορφα, συνταιριάζοντας εκ των προθέσεων το λαϊκό τραγούδι της Λατινικής Αμερικής μ’ αυτό της Ελλάδας και, εκ του αποτελέσματος, την εξωστρέφεια με τη βαθιά συγκίνηση.
