Κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή μου και κοιτώ το πρόσωπο αυτού του 28χρονου κοριτσιού από την Τουρκία της Helin Bölek, των Grup Yorum. Τη βλέπω χαμογελαστή μέσα στην ομορφιά της νιότης της να τραγουδά στο στάδιο Ινονού στην Πόλη για τον κομαντάτε.
Και τα χάνω με το θάρρος της να βγάλει τέτοια γλώσσα στην εξουσία. 288 μέρες απεργία πείνας και μετά ο θάνατος για να μπορεί να τραγουδά ελεύθερη, να βγουν οι σύντροφοί της από την φυλακή, να ξανακάνουν συναυλίες, να γυρίζουν ελεύθερα στη μεγάλη τους χώρα, να ερωτεύονται, να αγαπούν, να γελάνε, να γλεντούν, να αγκαλιάζονται.
Όλα αυτά για μας είναι κάπως ξένα, κάπως μακρινά. Είναι μερικές σελίδες στα βιβλία της ιστορίας μας, ένα παλιό τραγούδι που το γρατσουνάμε στην κιθάρα μας όταν μαζευόμαστε σπίτι με φίλους και πίνουμε δυο ποτηράκια παραπάνω. Είναι ένα μικρό τσίμπημα στο στήθος όταν αποχαιρετούμε ανθρώπους που έδωσαν αυτήν την μάχη στο παρελθόν με θάρρος, ανιδιοτέλεια και πολύ μα πάρα πολύ προσωπικό κόστος.
Εμείς τα είχαμε όλα αυτά που ζητούσε η Helin εδώ και δεκαετίες. Είχαμε τις βόλτες μας, τα τραγούδια μας, τους έρωτές μας, τους φίλους μας, τα γλέντια μας. Γι αυτό και πολλοί από εμάς, μη καταλαβαίνοντας πως είναι να τα στερείσαι, σχεδόν τα γελοιοποίησαμε.
Τώρα που εμείς στις πολύβουες λεωφόρους της Δύσης τα στερούμαστε όλα αυτά, όχι από έναν δικτάτορα, αλλά από έναν ιό με παράξενο όνομα η Helin μου γελά μέσα από την οθόνη, ρίχνει πίσω τα μαύρα της μαλλιά και με καλεί με το χέρι της να συνεχίσουμε τη μάχη της.
Σκέφτομαι ότι τώρα κι εμείς θέλουμε τα ίδια πράγματα με τη Helin. Εμείς που τραγουδάμε στα μπαλκόνια κλεισμένοι στα ωραία μας σπίτια. Θέλουμε μια δουλειά, έναν αξιοπρεπή μισθό, ένα οκτάωρο, μια Κυριακή να τρώμε με τους δικούς μας ανθρώπους, ένα σχολείο για τα παιδιά μας, ένα καλό δημόσιο σύστημα Υγείας, το δικαίωμα να έχουμε όνειρα. :Αυτά που τόσα χρόνια κάποιοι αγωνίζονται να μας πείσουν ότι είναι λαϊκισμός ή μαξιμαλισμός, ότι δεν συνάδουν με την ανάπτυξη κι όλα αυτά που περνούν από τις οθόνες μας. Τελικά η Helin δεν είναι τόσο μακριά μας…